Infinity ∞

01｡

01. | ΑΡΩΜΑ ΤΣΑΓΙΟΥ

[ 8 χρόνια πίσω ]

ΑΝΈΚΑΘΕΝ ΑΓΑΠΟΎΣΕ το άρωμα του μαύρου τσαγιού. Η γλυκιά οσμή των εκχυλισμάτων ενός ουράνιου τόξου από μαύρα, κόκκινα και μπλε μούρα που ενωμένα συγκαταλέγονταν στην ομάδα των φρούτων του δάσους. Της δημιουργούσαν ένα αίσθημα αρμονίας οι ατμοί από το ζεστό ρόφημα καθώς ανέβαιναν αργά προς τα ρουθούνια της. Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που απελευθερώνονταν σαν έκρηξη στις πύλες του μυαλού της, ενώ το καυτό υγρό προκαλούσε ένα επίπονο αλλά ταυτόχρονα ευχάριστο κάψιμο στον οισοφάγο της. Δεν μπορούσε να αναλογιστεί τις αμέτρητες φορές που έδωσε ακριβώς την ίδια παραγγελία χαζεύοντας τον καταλόγου του καφέ "Σάνσετ".

Ήταν ένα όμορφο μικρό γωνιακό μαγαζάκι, απόστασης μονάχα μερικών μέτρων από την παραλία Μίντλαντ- ήταν μάλιστα τόσο κοντά, που μπορούσε να διακρίνει τα φουρτουνιασμένα νερά της θάλασσας, που η απόχρωση τους λόγω της χειμερινής καταχνιάς ήταν μπλε τόνους πιο σκούρο από το γαλάζιο του ουρανού, από το χοντρό τζάμι του παραθύρου δίπλα στο οποίο βρισκόταν το ξύλινο τραπεζάκι που επέλεγε κάθε φορά που επισκεπτόταν το μαγαζί. Ήταν ένας χαρούμενος, όμορφα διακοσμημένος χώρος. Οι γαλάζιοι παστέλ τοίχοι αντανακλούσαν τα υπόλοιπα αρμονικά χρώματα του τοπίου έξω από αυτό. Τα δεκάδες κάδρα στους τοίχους με εικόνες από την ιστορία του Στέιτεν Άιλαντ ή από τα μαγευτικά τοπία του νησιού. Είχε ζωγραφίσει η ίδια τουλάχιστον τα μισά αυτά, καθώς τους πρόσφερε κάθε χρόνο από ένα ως δώρο στην ετήσια επέτειο του μαγαζιού. Η Φέιθ ήταν το άτομο που εκτός από την αδυναμία της προς το τσάι έκρυβε ένα αστέρευτο πάθος για την ζωγραφική και την τέχνη. 

Περνούσε ώρες ατέλειωτες στο δωμάτιο της μπροστά από έναν καμβά μεγάλο ή μικρό, δημιουργώντας κόσμους καινούριους με την δύναμη των πινέλων της και την ένταση των χρωμάτων. Σχεδίαζε εικόνες, αποτύπωνε συναισθήματα, γινόταν ο εαυτός της καθώς πιτσιλιές από το έργο της κατέληγαν στα λεπτεπίλεπτα χέρια ή στα ρούχα της. Ο κάθε πίνακας φανέρωνε κάτι διαφορετικό, ένα μοναδικό, προσωπικό κομμάτι της. Για παράδειγμα το μακρόστενο κάδρο στην γωνία που απεικόνιζε μία νυχτερινή όψη της μακριάς γέφυρας Βερρατσάνο Νάροους που συνέδεε το νησί με την περιφέρεια του Μπρούκλιν, αποκάλυπτε το πάθος της να ταξιδέψει και να εξερευνήσει κάθε κρυφή γειτονιά της Νέας Υόρκης. Ο εναλλακτικός τρόπος με τον οποίο σχεδίασε την γέφυρα κάνοντας την να φαίνεται πιο τεράστια και απέραντη από ότι στην πραγματικότητα ήταν, μαρτυρούσε την ταυτόχρονη φοβία της να απομακρυνθεί από την άνεση του σπιτιού και της κλειστής κοινωνίας του τόπου της. Τα δύο συναισθήματα συγκρούονταν τόσο στο εσωτερικό της ψυχής της όσο και στην αντίθεση των αποχρώσεων του πίνακα, όχι ότι αυτό τον έκανε λιγότερο εντυπωσιακό ή μυστηριώδη.