III

73 8 2
                                    

როგორც იქნა ქარი შეწყდა. ახლა, იქაურობა, სიწყნარემ მოიცვა. ზედმეტად დამღლელ სიწყნარეში,თითოეული ფოთლის შრიალს, თითოეული ადამიანის სუნთქვას გაიგონებდით. გაიგონებდით, პატარა სარას ფიქრებს, რომლებიიც თავის, ცრემლიან სახეზე იკითხებოდა...
მისის სტილმანს, ბავშვისთვის ხელი მაგრად ეკიდა და თანაგრძნობით შესცქეროდა მას. შესცქეროდა, პატარა, სწორთმიან, ქერა, მწვანეთვალება გოგონას, რომელსაც ნაცრისფერი, კაპიუშონი ეცვა. გულზე კი, პატარა, დედის შეკერილი სათამაშო დათუნია ჰყავდა მიხუტებული.
ბავშვი, ანგელოზს ჰგავდა, შეიძლება მართლაც ეხმარებოდნენ მას ანგელოზები ან შეიძლება თავად იყო ანგელოზი, ადამიანის სხეულში...

Morning FlowerWhere stories live. Discover now