Gözler kalbin aynasıdır derler ya yalan. Sen nasıl benim sana baktığım da sana olan aşkımı görmüyosan o yalandır. Asıl doğruları söyleyen kalpdir, kalbi görmek için gözlerini değil kalbini kullanmalısın. Ancak o zaman sonsuz kuyunun içindeki berrak mavi suyu görebilirsin, o sudan içtiğin zaman sende artık birine aitsindir. Bu vazgeçilmez bir oyundur kim ne derse desin aşk hayata göre değil kişiye göre yaşanır. Eğer bir kişi seni sevdiğini söylüyorsa yalandır, seni sevmediğini söylüyorsa da yalandır. Bunu anlamanın tek yolu kalbine kalbinle bakmandır, işte o zaman o dar kuyu olur gözlerine deniz, kalbine okyanus. Ağlamak hiç bir şeyi açığa kavuşturmadığı gibi günlerce kayıp şehir de dolanan kovboy gibi esiri olursun yalnızlığının. Günler geçsede hiç bir derin nefes yetmez içindeki kötülükleri atmaya. Haykırsam da sevgimi çöldeki su birikintisine hangi deniz anlar ki içimdeki seni, kalbimdeki seni okyanuslara kayrımsamda hangi göz yaşı anlar beni. Su yolunu bulsada içimdeki yalnızlık bir türlü yolunu bulamadı, içime çakıldı sanki. Hırsımla yazıyorum bu cümleleri sana, hırsım sana değil, kendime. Çünkü hiç bir hayat bu kadar zor hiç bir an bu kadar değersiz olmamıştı. Geçmişimdeki kötülükleri bir yana bırakıp geleceğe göz diksem de, görmediklerimi arar oldu gözlerim, göremediklerimi yaşamak istedi bedenim, gösteremediklerimi göstermek istedi kalbim. Kalbim hırsından boğuldu o küçük su birikintisinde bu gece, yalnızlığım kuyu hayatım zindan oldu bu gece. Bu gece ben gök yüzünü değil denizi arar oldum, çünkü ben ben değil aslında senim. Kalbimdeki okyanus ta boğulmuş su birikintisiyim bu gece. Ben seni sevdim, sen başkalarını seçtin. Ben seni sevdim, sen boğulmamı izledin. Ve ben bu gece yazdım sen bunu yine okumadın.
