nightcall | hood

"you don't want to hear"

Ah, Calum.
Seni o kadar seviyordum ki, sen bir kere üzüldüğünde ben bin kere üzülürdüm.

~

Saat sabahın dördüydü. Beni ikinci kez aldatışının üstünden henüz iki saat bile geçmemişti ve sen yine telefonun başında ağlarken içimde bir şeyler dağılıyordu, bir şeylerin gürültüsü göğüs kafesimden yükselip kulaklarıma tırmanıyordu. Sanki içimde küçük bir canavar vardı. Kendi devrimini yaratmak istiyordu; kırıyordu, eziyordu, yakıyordu, parçaların üstüne basa basa yürüyordu. O sendin, Calum. Kalbimden yükselen ateşle eğlenen o küçük canavar sendin.

"Özür dilerim, Nancy. Özür dilerim. Ben koca bir aptalım ama sana aşığım. Çok özür dilerim." Kaç kez özür dilediğini saymayı denedim ama matematiğim o kadar büyük bir sayıyı okuyacak kadar iyi değildi.

"Kapatmam gerek."

"Nancy, lütfen." dediğinde telaşla ellerini salladığını hayal ettim. Sadece hayal ettim çünkü yanıma gelecek ne gücün ne de yüzün yoktu. Sevgim sana ağır gelmişti, Calum. Demek o kuvvetli görünüp güven veren kolların o kadar da güçlü değildi, küçük bir kızın kalbini taşıyamamıştı. "Bebeğim, sevgilim. Lütfen... Lütfen affet."

Uykusuz gözlerimi kırpıştırıp senin yaptığın gibi odamın balkonuna sığındım ve biraz temiz havayı içime çektim. Buna ihtiyacım vardı çünkü kokun yokken, oksijenle idare etmek zorundaydım.

"Bu hissin ne kadar ağır olduğu hakkında bir fikrin var mı?" Sesim, şiddetli bir depremle sarsılan bir binadan farksızdı. Zangır zangır titriyordu ve ayakta tutmak çok zordu. "Umarım olmaz," diye güçlükle devam ettim. "Çünkü bir sik gibi ortada kalmış hissediyorum."

Hala hakkında iyi dileklerde bulunacak kadar seviyordum seni. Belki de gerçekten o zaman bile bunu kurtarabilirdik. Canını teslim etmek üzere olan bir hastanın tek bir nefesi içine çekmesiyle hayata döndüğü gibi biz de, bizi hayata döndürebilirdik. Ama benim nefesim o kadar da güçlü değildi. Senin ciğerlerin berbat durumdaydı. Kurtaramadık, Calum. Sadece gözümüzün önünde ölmesine izin verdik.