War on Love

20- Realization

CHAPTER 20- Realization

Park Chaeyoung's POV

Nakatingin ako sa kawalan habang pinag mamasdan ang mga kaibigan ko. Si Lisa ay may binabasang kung ano. Mukha na syang okay kumpara noong mga nakaraang araw. Si Jennie ay nakaupo sa sala at tahimik na nanonood ang TV, maga ang mga mata nito. At si Jisoo, na umiiyak. Hindi nya parin matanggap ang nangyari. Halos araw araw syang na ospital para dalawin si Suga. Paano kami napunta sa ganitong sitwasyon?

Parang kahapon lang nung mangyare ang lahat. Nagsimula kami sa paglipat sa Donathena Academy kung saan namin nakilala ang pitong lalaking bumago sa buhay namen.

Parang kahapon lang nung maging masaya kame. Yung mga kilig na nararamdaman namin. Dahil din sa kanilang pito.

Pero bakit? Bakit sila din yung nagparanas samin ng sakit? Sila din yung dahilan kung bakit pare-pareho kaming umiiyak? Sa bawat pagpatak ng luha ng mga kaibigan ko. Hindi ko maiwasang punahin yung sarili ko. Bakit hindi ko sila naprotektahan?

Napabalikwas ako sa malalim na pag-iisip ng nag vibrate ang cellphone ko.

From: Jimin
Can we talk?

Napabuntong hininga ako. When will this war end? Yung tipong magiging masaya nalang ang lahat. Walang away. Walang tampuhan. Walang sakitan. Walang sisihan. Tumingala ako dahil sa nagbabadyang luha. I guess it's time. Ito na yung oras para harapin ko ang mga problema ko. Para hindi ako makulong sa nakaraan. Para hindi ko ito tinatakasan. Para maging masaya na ako ng tuluyan.

Dumiretso ako sa kwarto ko at naghanap ng masusuot. Isang simpleng puting dress lang na spaghetti strap at isang heels na may tamang kataasan lang. Pagkatapos kong maligo ay sinuot ko iyon at inayusan ang mukha. Tinignan ko ang reflection ko sa salamin. Kaya mo yan Chaeyoung, Set yourself free! Free na gawin ang mga bagay na gusto mo! Pagbibigay lakas ko sa sarili ko.

This time. Pipiliin ko yung mag papasaya sakin. Pipiliin ko yung sa  tingin ko ay tama. Isasantabi ko muna ang pride. At pipiliin ko ang sinisigaw ng puso ko.

To: Jimin
Meet me on the cyber cafe.

Bumuntong hininga muna ako bago tumingin ulit sa salamin.

"FIGHTING!" Sabi ko sabay ngiti bago lumabas ng kwarto.

Si Lisa lang ang tumingin sakin.

"Where are you going?" tanong nya sakin dahil bihis na bihis ako.

"To the place that can make me happy." Napatingin na silang tatlo sakin. Halata sa mga nila ang gulat at pag-aalala.

"You mean... Jimin?" Seryosong tanong ni Jennie.

Hinintay nilang tatlo ang sagot ko kaya agad agad akong tumango sa kanila.

"Are you sure 'bout that, Rose?" Tanong ni Jisoo. Nag aalala sila. I know.

Nag aalala sila na baka masaktan lang ulit ako. But I will take the risk. Maging masaya man. O masaktan ako. Ang mahalaga sinubukan ko. Hindi ko papalampasin ang chances para sa ganon hindi ako mag reregret.

"Yes." Sagot ko at determinadong tumingin sa kanila.

"Okay then, goodluck."

Niyakap ko silang tatlo. God. Please heal their broken and stoneheart.

"Whatever happens. I'm always here for the three of you. Cheer up. Live your life normally. Walang magagawa ang pag iyak natin kung hindi natin sila papakinggan. One thing I've learned in our life is to listen. Listen to their explanation and let everythin be okay for our happiness. So, cheer up." Sabi ko at napaiyak na si Jisoo at Jennie. Si Lisa naman ay mukhang okay na.

"Gigising si Suga. At babalik si Jungkook. Smile guys. It's time to heal our broken hearts." Sabi ni Lisa at tumango ang dalawa.

"God! I miss this guys! Iloveyouall!" Sigaw ng nakangiti at umiiyak parin na si Jennie.

Si Jisoo ay nagawa ng ngumiti. How I miss this too. Ngayon lamang ulit kami naging ganito matapos ang mga nangyare.

Nagpaalam na ko sa kanila na aalis na ako. Si Lisa at aalis din. Si Jisoo ay babalik sa ospital kaya si Jennie lang ang maiiwan sa bahay.

"Take care, guys." Sabi ni Jennie.

"Take care din. Lock the doors. Bye." Sabi ko at nauna nang umalis.

Tinignan ko ang buwan. Napakaganda nito. Sya ang nagbibigay liwanag sa dilim. Napangiti ako.

Pumara ako ng taxi at nagpahatid sa meeting place namin ni Jimin. I saw him there. May tubig na sa harap nya at halatang kanina pa nag hihintay. I feel sorry for him. Nag heart to heary talk pa kasi kami ng mga kaibigan ko.

Nagbayad na ako sa taxi at nagpasalamat bago bumaba. Inhale, exhale. Go chaeyoung. Kaya mo yan.

Pumasok na ako sa restaurant at agad napatingin ang mga tao. God. Nakalimutan kong mag disguise. Well. Nevermind. Unti unti akong lumapit kay Jimin na nakatalikod upang hindi makita ng mga netizens.

"Sorry, I'm late." Sabi ko dahil ang usapan namin ay 8.

"No you're just in time. Masyado lang akong napaaga." Sabi nya na para bang takot na magalit ako sa kanya. Tumango lang ako.

"What do you wan't to eat?" Napatitig ako sa kanya. His angelic face is so addicting.

"Chaeyoung?" Sabi nya at natauhan ako.

"Just order anything for me." Sabi ko. Habang umoorder sya ay napangiti ako. I miss this. I miss him. So much.

Kaya tama ang magiging desisyon ko. Tama na maging masaya ako. Tama na hindi pride ang papairalin ko. Tama na papakinggan ko ang side nya. Tama ang desisyon ko. At si Jimin ang desisyon ko. Ang patawarin sya.

Nang nakabalik na sya ay agad na kaming kumain. Tahimik lang kami. Nagpapakiramdaman kung sino ang unang magsasalita.

"Chaeyoung." Basag nya sa katahimikan ng dessert na ang kinakain namin.

"Mmm?" Himig ko.

Napatingin ako sa kanya at bakita kong nakatitig na pala sya sakin.

"I'm sorry for everything. Let me explain please?" Aniya kaya tumango ako.

"I'm sorry for the bet. Yes. Aminado ako. That's true. But habang nagpupustahan kami. Habang pinopormahan kita para sa pustahan. Unti-unting nagkatotoo ang feelings ko sayo. I like you-- no scratch that. I love you, Chaeyoung. Please give me a second chance." Mahaba niyang sinabi sakin.

Wala akong sinabi. Tahimik lang ako. At bumagsak ang tingin nya sa baba. Napangiti ako habang hindi sya nakatingin.

Tumayo ako at hinawakan ang baba nya kaya napatingala sya. Hinalikan ko sya sa labi. That's our first kiss. Paniguradong namumula ang mukha ko.

"I forgive you. And yes. It's a yes Jimin. I'll give you a chance. The feeling is mutual." Nakangiti kong sabi.

Nanlalaki ang mata nya at niyakap ako. Pagkatapos ay hinalikan. Nakikita ko ang mumunting flash ng mga cellphone's mula sa ibang tao sa restaurant. I don't care about my career anymore. I only care about my Jimin, friends, blinks, and my family. I love them so much. They're my happiness.