'ေမာင္ေလး၊ စိတ္ကိုထိန္းပါဦးကြယ္။ သြားတဲ့သူက သြားျပီဆုိေပမယ့္ က်န္ခဲ့သူက က်န္းမာဖို႔လိုေသးတယ္မဟုတ္လား။ ေမာင္ေလး ဘာစားခဲ့ျပီးျပီလဲ။ တစ္ခုခုစားပါလား။´
'ဟင့္အင္းမစားဘူးအစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမစားခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္...ကၽြန္ေတာ္......´
'သားရယ္။ စားလိုက္ပါ။ သားေဖေဖတုိ႔ကို လည္း ဦးနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပး ပါ့မယ္။ သားတစ္ခုခုစားလိုက္ပါေနာ္။ တူမေလးရယ္ ေမာင္သုတကို ထမင္းေကၽြး လိုက္ပါ ကြယ္၊ ဒီဖက္က ကိစၥေတြကို ဦးၾကည့္ထားပါ့မယ္။´
မေခ်ာေနာက္ကိုလိုက္ရင္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲကို ၀င္သြားၾကသည္။
ေမာင္ရယ္ အတူတူလက္ဆုံစားခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေလး။ အတူတူခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလး။ ေနရာတကာမွာေမာင့္အရိပ္ေတြခ်ည္းပဲေမာင္ရယ္။
'ေရာ့ စား ေမာင္ေလး။ အားရပါးရငိုလို႔ရေအာင္စား။ အားရွိမွ လြမ္းလို႔ရမွာေပါ့ ငါ့ေမာင္ရယ္။ ငိုရင္းနဲ႔လည္းစားစမ္းပါ။´
ေမာင္။ ခ်စ္တစ္ေယာက္တည္းထမင္းစားေနတယ္။ ေမာင္ေရာစားျပီးျပီလား။ ေမာင္ဆာေနျပီလား။ ေမာင္ၾကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြခ်က္ထားတာေလ။ ေမာင္စားခ်င္ေနျပီလား။
ေမွာင္စျပဳလာတဲ့အိမ္ကေလးက မီးစက္ကေပးေသာအလင္းေရာင္ျဖင့္ ထိန္ျဖာေနသည္။
ေမာင္ ခ်စ္တုိ႔အိမ္ေလးမွာ မီးေခ်ာင္းသြယ္ထားတယ္သိလား။ ခ်စ္တုိ႔ရဲ႕အိမ္ေလးမီး လင္းေနျပီ။ေမာင့္ကိုေတြ႔ေစခ်င္လုိက္တာ။
ထမင္းကို အျဖစ္သေဘာစားလိုက္ျပီး လက္ေဆးလိုက္သည္။ အိမ္ခန္းအျပင္အဆင္ တစ္ခ်ဳိ႕က ပုံစံမ်ားေျပာင္းလဲေနသည္။
'အစ္မ ကၽြန္ေတာ့္ေသတၱာေရာ။ ေနရာေျပာလိုက္ျပီလား။´
'ေၾသာ္ ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလး။ ဟိုဖက္ေထာင့္မွာ ကပ္ထားလိုက္တယ္။´
ေသတၱာရွိရာကို သြားျပီး ေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ အေနအထားမပ်က္ေသာ ေသတၱာထဲမွ ဖုိင္တစ္ခုကို ထုတ္ယူလုိက္သည္။
'သား စားျပီးျပီလား။´
'ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ ဦး၊ ဦးနဲ႔ မေခ်ာကို ေျပာစရာေလးရွိလုိ႔။´
'ဘာမ်ားလဲဟင္။´
'ဘာလဲေျပာေလေမာင္ေလး။´
'ဒီျခံေလးကေလ။ ေမာင္၀ယ္ထားတာ။ ေမာင့္ပုိက္ဆံနဲ႔၀ယ္ထားတာဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေပါက္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါ အခုခ်ိန္မွာက ေမာင္လဲမရွိေတာ့ဘူး။ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲဒီျခံထဲမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနေနရင္လဲကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိပၸါယ္မရွိ ေတာ့ဘူးေလ။´
'အဲဒီေတာ့...´
'အဲဒီေတာ့ ဒီ ဂရန္ကို.... သားသားကို ေပးထားခဲ့ခ်င္တယ္။ ကိုေပါက္ေရာ၊ မေခ်ာပါ။ လက္ခံေစခ်င္တယ္။ ဒီအေတာအတြင္း အနီးဆုံးအိမ္နီးနားခ်င္းအေနနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကတာ။ ေမာင္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ပါ သားသားေလးကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုလုပ္တာ ေမာင္လဲေက်နပ္ႏုိင္မွာပါ။ ဦးေလးေရာ ကၽြန္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို သေဘာတူေပးႏုိင္မလား ခင္ဗ်။´
'တူပါတယ္။ ဦးေလးသေဘာတူပါတယ္။ သား.. ကိုညီလည္း သေဘာတူမွာပါ။´
ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးမယ့္သူမရွိ။ သုတ္လည္း မသုတ္ပစ္ရက္ပါ။ ခါးသီးနာက်င္ေသာ ဒဏ္ရာေတြအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳႏုိင္မယ့္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳေပးပါ။
ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ေမာင့္နားကို တုိး၀င္လုိက္သည္။ သက္ျငိမ္ေအးစက္ ေသာ အထိအေတြ႔မ်ားက ငိုေၾကြးျခင္းကို အစျပဳေစသလား။ တုံ႔ျပန္မႈမရွိႏုိင္ေတာ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ.......။ ကစဥ္႔ကလ်ားေျပးလႊားေနတဲ့ အတိတ္အိပ္မက္ေလးေတြ။ ေၾကြမြေနတဲ့ အနာဂတ္ စိတ္ကူးေလးေတြ။ အရာရာဟာ အေရေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ ဘာမွ မဖတ္မတင္ေတာ့ ဘူးလား။
'ေမာင္ရယ္..........။ ခ်စ္ဘယ္လိုေျဖရမွာလဲေမာင္ရယ္.....။´
မပီမသ ေရရြတ္ေပါင္းမ်ားေနျပီ။ ခါးသက္နာက်င္ေသာ ရင္ဘတ္ထဲက နာက်င္မႈကို သက္သာေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ ငိုေၾကြးရုံနဲ႔မသက္သာတဲ့ နာက်င္မႈေတြ၊ လူးလွိမ့္ေနရုံနဲ႔ မေျဖႏုိင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ။ ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္ရုံနဲ႔ မျပီးသြားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ။ ေမာင္ရယ္ ခ်စ္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုေနခဲ့ရမွာလဲ။ ေမာင္မရွိတဲ့ဘ၀မွာ ခ်စ္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုရပ္တည္ရမွာလဲ။ ခ်စ္ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ ေျပာေလ ေမာင္ရဲ႕ေျပာပါ။ ေမာင္ ေျပာ..........။
ခ်စ္သိသြားျပီေမာင္။ အရာရာကို ခ်စ္သေဘာေပါက္သြားျပီ။ ခ်စ္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္မေနႏုိင္ခဲ့သလို ေမာင္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္ဘယ္လိုေနႏုိင္မွာလဲ။ ေနႏုိင္တဲ့နည္းတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ေမာင္။ ခ်စ္သိလိုက္ရပါျပီေမာင္ရယ္......။
'ေမာင္ေလး.......... ငိုတာေတာ့ငိုတာေပါ့ကြယ္။ အရမ္းပင္ပန္းေနတယ္မဟုတ္လား နားရင္နားလိုက္ပါဦး။´
'ဟုတ္တယ္သား။ ဒါနဲ႔သားေဖေဖေရာ၊ သားဘယ္လိုျပန္လာတာလဲ။´
'ခုေလာက္ဆုိရင္ ေဖေဖလည္း ျပန္လိုက္လာေရာေပါ့။ ကားဂိတ္ကေန ထြက္ေျပးတာ။ ဟုတ္´
'ေၾသာ္ ေအးေအး နားရင္နားလိုက္ပါလားသားရယ္။ သားေဖေဖေရာက္လာရင္း ဦးလည္း ၀ုိင္းေျပာေပးပါ့မယ္။ သားခဏျဖစ္ျဖစ္နားလုိက္ပါလား။´
'ဟုတ္...´
မငိုဘူးဆုိရင္ေတာင္ မ်က္ရည္မ်ားက စီးက်လာဆဲပင္။
'ကၽြန္ေတာ္ ေမာင့္အနားမွာအိပ္ခ်င္တယ္။´
'ဟင္..´
'ေမာင္ေလး။´
'ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွမရႏုိင္တဲ့ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ အခြင့္အေရးေလး တစ္ခုအေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာင့္ေဘးမွာ ခဏျဖစ္ျဖစ္ အိပ္စက္ခြင့္ေပးပါလား။ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ............ ခဏျဖစ္ျဖစ္... ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ခုိ၀င္ခြင့္ျပဳပါလားဗ်ာ။ အရင္က လို ေႏြး........ေထြးေနဦး.......မွာလား။ သူ႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ ေတြက..´
'သားရယ္...........ရာဇ၀င္တြင္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြထက္ေတာင္ မင္းတို႔အျဖစ္က ပိုျပီးၾကီးက်ယ္ပါတယ္။´
'ေမာင္ေလးရယ္......။ ငါ့ေၾကာင့္။ ငါ့ကိုသာအျပစ္တင္လုိက္ပါလား။´
'အဲလိုရယ္လဲမဟုတ္ပါဘူးအစ္မရယ္။ ေမာင္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္ ရင္ဆုိင္ရမယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိထားပါတယ္။ ခုဟာက ေမာင္ကၽြန္ေတာ့္ကို မေစာင့္ႏုိင္လုိ႔ျဖစ္သြား တာပါ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွာမွ အျပစ္မရွိပါဘူး။ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေျပာေၾကးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့တာကို.............´
ဟင့္အင္း မမွားဘူး။ ငါတုိ႔ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ မမွားဘူး။ လုံး၀ကိုမမွားဘူး။ လူေယာက်္ားက လူေယာက္်ားကို ခ်စ္တာဟာ မမွားဘူး။ ေယာက္်ားေသာ မိန္းမေသာ ဆုိတဲ့ လိင္ခြဲျခားမႈကို ႏွလုံးသားက နားမလည္ဘူး။ ရင္ခုန္သံေတြထပ္တူက်တဲ့ ငါတုိ႔အခ်စ္က လုံး၀လုံး၀ကို မမွားဘူး။ ငါတုိ႔ ဆုေတာင္းလည္းမမွားခဲ့ဘူး။ ငါတုိ႔မွန္ခဲ့တယ္။ ငါတုိ႔အားလုံးမွန္ခဲ့တယ္။
'အင္းပါ ဟုတ္ပါျပီ။ သားလည္းနားလိုက္ေတာ့ေလ။ သားရဲ႕ေဘးမွာမွ အိပ္ခ်င္တယ္ ဆုိလည္း အိပ္လုိက္ပါ။ ဦးအရာအားလံုးကို နားလည္ပါတယ္။´
'ဟုတ္ကဲ့ဦး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အစ္မ ကၽြန္ေတာ့္ ေမာင့္ေဘးမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ေလး အိပ္ခ်င္တယ္။ ေမာင္ေျပာဖူးတယ္။ ေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို သူ႔ရင္ခြင္ေလးထဲမွာ လုံလုံျခံဳျခံဳထားေပးခ်င္တယ္တဲ့။ ေမာင့္ရင္ခြင္ေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လုံျခံဳပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင့္ရင္ခြင္ေလးထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္စက္ခ်င္တယ္။´
'ေအးပါ...။ေအးပါဟယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္သာအိပ္ပါငါ့ေမာင္ရယ္.။´
'ဟုတ္.. ဘာကိစၥပဲ ရွိရွိ။ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏုိးပါနဲ႔ေနာ္။ အတက္ႏုိင္ဆုံး ၾကာၾကာ အိပ္ႏုိင္ေအာင္ ဘာကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္မေပးၾကပါနဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာ....မႏုိးပါနဲ႔... ေနာ္.´
မေခ်ာက ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ငိုရင္းႏွင့္ ေခါင္းတစ္ဆက္ဆက္ညိတ္ျပရွာသည္။
ကုတင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေမာင့္ေဘးနားမွာေနရာယူျပီး ေမာင့္ကို ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းစုပ္လိုက္သည္။
'ေမာင္မရွိတဲ့ဘ၀မွာ ခ်စ္ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာကို ေကာင္းေကာင္းသိသြားျပီေမာင္´
ေမာင့္ေဘးတြင္ ၀င္လွဲလုိက္ျပီး မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္ပစ္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဘာမီတြန္ ေဆးဘူးေလးကို ဘယ္သူမွ မျမင္ေအာင္ အိပ္ရာခင္းေအာက္တြင္ ထုိးထည့္ထားလုိက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းကို ေရရြတ္ေျပာဆုိလုိက္သည္။
'ေနာက္ဆုိရင္ မ်က္ရည္ကင္းမဲ့ဇုန္ေလးမွာ မ်က္ရည္ေတြ တကယ္ ကင္းေ၀းသြားမွာပါ...................´
ၿပီးပါၿပီ
ခ်စ္တဲ့သူတုိင္းေပါင္းသင္းႏုိင္ၾကပါေစ။ ။
