PSİKOPAT KIZ

27.BÖLÜM

Eda'nın yattığı yoğun bakımın önünde oturaklarda oturuyorduk birden ceylin geldi bana sarıldı.
ÇAKIL;
-Ceylin sen nerden?
TUĞRA;
-Ben söyledim.
ÇAKIL;
-Birileri görmeyeli konuşmayı arttırmış galiba.
CEYLİN;
-Ne o hemen beni unutup kanka mı yapmaya başladın.
TOPRAK;
-Ben toprak çakılın kuzeniyim.
CEYLİN;
-Bende ceylin tuğra ve çakılın arkadaşıyım.
ÇAKIL;
-Yakın bir zamandada yengemiz olcak bu gidişle.
Tuğra öksürmeye başladı ceylin endişelenip tuğranın sırtına vurmaya başladı.
CEYLİN;
-Aşkım ay yani tuğra iyi misin?
TOPRAK;
-Kız çakıl bu ceylin daha demin aşkım mı dedi tuğraya ben mi yanlış duydum?
ÇAKIL;
-Doğru duydun kuzen atı alan ne Üsküdar bırakmış ne Uludağ.
CEYLİN;
-Ağzımdan kaçtı.
TUĞRA;
-Aşkım yani ceylin hani kimse bilmicekti.
ÇAKIL;
-Demek kimse bilmicekti bizi kimse olarak görüyorsan öyle olsun ya tuğra.
Deyip ayağa kalktım benle birlikte toprakta kalktı yürümeye başlayınca tuğra beni durdurdu.
TUĞRA;
-Ben öyle demek istemedim.
ÇAKIL;
-Ne demek istediğin gayet ortada.
CEYLİN;
-Tuğraya kızma ben saklayalım dedim.
ÇAKIL;
-İyi saklamalar size.
Onlara uzak duran bir yerde oturmaya başladık tuğra yanımıza gelecekken toprak engelledi.
TOPRAK;
-Abi boşuna gelme.
TUĞRA;
-Söylemek için uygun zamanı bekliyorduk.
ÇAKIL;
-Yaya yalana bak ufak atta civcivler yesin.
Doktor yoğun bakımdan çıkınca doktorun etrafını kuşattık.
DOKTOR;
-Eda hanım iyi ama bebeği düştü.
İçimden buna sevinsem mi üzülsem mi bilemedim.
DOKTOR;
-Hastamızı biraz daha geç getirseydiniz onu da kaydedebilirdik .
ÇAKIL;
-Sağolun doktor bey ne zaman görebiliriz?
DOKTOR;
-Şimdi yanına biri girebilir.
herkes bana bakıyordu anlaşıldı ben girecektim hemşirelerin verdiği kıyafeti giydim Eda'nın yanına girmeden bizimkilerine baktım sonra Eda'nın yanına girdim.
EDA;
-Neden kurtardınız beni?
ÇAKIL;
-Kızım sen iyi misin değmeyen bir pislik için hayatını mı mahvedecektin?
EDA;
-Neden anlamıyorsun çakıl ona aşığım ben.
ÇAKIL;
-Aşık olmak için tam adamını bulmuşsun o kadar adamın içinde bravo.
EDA;
-Ama bir zamanlar sende ona aşıktın.
ÇAKIL;
-Hayır ben ona sadece sığındım yani nasıl desem o zamanlar kafamda çok düşünce vardı ve bunun için kabul etmiştim.
EDA;
-Çakıl bebeğim hayatta mı?
Şimdi ne diyecektim ben hayatta desem yalan söylicektim değil desem o üzülecekti.
EDA;
-Çakıl sana bir soru sordum bebeğim hayatta mı değil mi?
ÇAKIL;
-Değil eda.
Eda bir anda ağlamaya başladı ve bana sarıldı allahım neden bu aralar herkes bana sarılıyordu.