|Όνειρα Στο Κενό| (ShortStory)

●Chapter 6●

Άλλο ένα βράδυ είχε έρθει με την νεαρη Σοφία να ξαπλωνει με μάτια δακρυσμένα και κορμί να τραντάζει από την κόποση. Πόσες φορές είχε παρακαλέσει τους γονείς της να την πάρουν από αυτόν τον σκληρό κι άδικο κόσμο...

Εκείνη την ημέρα οι δουλειές ήταν διπλάσιες και το κεφάλι της πονούσε αρκετά καθώς η Ρενέ, ξερίζωσε μια τούφα από τα λαμπερά μαλλιά της εξαιτίας της οξύθυμης και ακαταλόγιστης συμπεριφοράς προς την νεαρή κοπέλα. Είχε πιάσει το κεφάλι της θέλοντας να ουρλιάξει από τον πόνο μα δεν το έκανε. Δεν θα το έκανε ποτέ μπροστά σε αυτή τη γυναίκα τέρας. Δεν θα της έδινε αυτή την ευχαρίστηση. Είχε κρατήσει τα δάκρυα της με δυσκολία και έφυγε αμέσως από το χώρο. Οι φίλες είχαν τρέξει από πίσω της και φυσικά δεν την άφησαν μόνη της. Ήταν πάντα εκεί όταν τις έχε ανάγκη. Από την πρώτη μέρα που έχει πατήσει το πόδι της εκεί μέσα. Όπως και τα μικρά ζιζάνια.

Σταμάτησε τις σκέψεις της και απλώς έκλεισε τα μάτια της θέλοντας να αφήσει τον ύπνο να απαλύνει για λίγες ώρες τουλάχιστον τον πόνο στο σώμα και την ψυχή της. Μια ψυχή τόσο καθαρή αλλά και τοσο πληγωμένη.

Το επόμενο πρωί την βρήκε να καθαρίζει τα τζάμια τπυ ορφανοτροφείου. Είχαν θαμπώσει από την βροχή και την ομίχλη της προηγούμενης ημέρας με αποτέλεσμα να εκτελεί ακόμη μια εντολή της στριμένης κυρίας του γραφείου. Ύστερα θα έπρεπε να σφουγγαρίσει την υποδοχή καθώς θα ερχόταν ένας κύριος το μεσημέρι. Τον έβλεπε συχνά αυτόν. Είχε αναλάβει κάποια ζητήματα του ιδρύματος. Αλλά έμεναν καλά κρυμμένα και άγνωστα από όλους. Πάντως, κάθε φορά που έφευγε, άφηνε πίσω του μια απογοητευμένη Ρενέ.

Κατέβηκε προσεχτικά από την ψηλή σκάλα που βρισκόταν και πάτησε τα πόδια της στο ξύλινο πάτωμα. Προσπάθησε να προχωρήσει αλλά ξαφνικά άκουσε έναν ήχο σαν να σκίζεται κάτι και γύρισε να κοιτάξει πίσω της. Το φόρεμα της είχε πιαστεί σε ένα εξόγκωμα της σκάλας, δημιουργόντας μια μικρή τρύπα στο κάτω μέρος.

Υπέροχα σκέφτηκε και συνέχισε να περπατάει με την σκάλα αγκαλιά προς την αποθήκη. Άφησε την μεγάλη και βαριά σκάλα στην θέση της και πήρε στα χέρια της τον κουβά με το νερό ώστε να καθαρίσει το πάτωμα της υποδοχής. Ήταν μεγάλος χώρος και θα της έπερνε αρκετή ώρα.

Αρκετή ώρα μετά, η Σοφία βρισκόταν ακόμα κάτω στο πάτωμα και καθάριζε με τα χέρια της κι ένα κομμάτι χοντρό πανί το πάτωμα. Κοίταξε γύρω της και είχε κάνει μόνο το μισό. Είχε ακόμα πολύ δουλειά μπροστά της μα ένιωθε πολύ κουρασμένη. Το σώμα της μέρα με την μέρα έχανε όλο και πιο πολλές δυνάμεις και φοβόταν για την υγεία της. Στο πίσω μέρος του μυαλού της όμως σκεφτόταν πως αν της συνέβαινε κάτι, θα γλίτωνε από αυτό τον τρόπο ζωής. Τον άθλιο τρόπο ζωής.