'ႏြန္း..နင္ေသခ်ာဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလား။ နင္ပဲ ကိုမာန္႔ကို ခ်စ္တယ္ဆို ။ ´
'ေတာ္ပါၿပီဟာ..ငါတို႔က အစကတည္းက ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ။ ဒီေတာ့..ငါ ေ႐ွာင္ေနဖို႔ပဲ ေကာင္းတယ္။´
အိစံက စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ကေလာကို ျပန္မယ္လုပ္ေနတဲ့ ႏြန္းကို ေသခ်ာ စဥ္းစားခိုင္းေပမယ့္ ႏြန္းက ျပန္မယ္ခ်ည္းပဲလုပ္ေနေတာ့ ေျပာရခက္လာသည္။ ႏြန္း ကိုမာန္႔ကို ေဆးရံုက ဆင္းကတည္းက ေ႐ွာင္ေနတာ ျဖစ္သည္။ ကိုမာန္ က လာေတြ႔ရင္ေတာင္..ႏြန္းက ေ႐ွာင္ေနတတ္သည္။ စာေမးပြဲေျဖေနတဲ့အခိ်န္တုန္းကဆိုလည္း.သူကခ်ည္း မလိွမ့္တပတ္ႏွင့္ ေ႐ွာင္ေနတတ္သည္။ မာန္ကေတာ့ ႏြန္းကို မရမက ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ဟိုက ေ႐ွာင္ေနေတာ့ ဘယ္ေတြ႔ႏိုင္မလဲ။
'ေအးပါ .ႏြန္း..နင့္သေဘာအတိုင္းေဆာင္ရြက္ေတာ့ဟာ။ ဒါေပမယ့္နင္ကို မာန္႔ကို လံုးဝ ေ႐ွာင္ေနလို႔ေတာ့မရဘူးေနာ္။ နင္ေ႐ွာင္ေနလို႔လည္း ကိုမာန္က လက္လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ နင့္ေနာက္ကိုမရမက လိုက္ေနမယ္ထင္တယ္။ ´
'ငါ ကေလာကိုျပန္မွာ ကိုမာန္လံုးဝသိမွာမဟုတ္ဘူး။ နင္တို႔မေျပာခဲ့ရင္ေပါ့ ။´
ႏြန္း...ထိုသို႔ေျပာၿပီးေတာ့ ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။
'ႏြန္း...ငါနင့္ကို တစ္ခုေသခ်ာေအာင္ေမးခ်င္တယ္။ နင္...ကိုမာန္႔ ကို ခ်စ္ေနတာမလား။ နင္..ကိုမာန္႔ကို ေ႐ွာင္ေနေပမယ့္ နင္သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္ေနတယ္မလား။ နင့္စိတ္ကို နင္မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ငါတို႔ကေဘးကေန ျမင္ႏိုင္တယ္ႏြန္း ။ နင္မညာနဲ႔ ...´
'အိစံ.....ငါ...´
ႏြန္းက အိစံကို ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာလို႔က မထြက္။
'ဘာလဲ ..ႏြန္း.နင္ကိုမာန္႔ကို ...ခ်စ္ေနတာဆို နင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရိွစမ္းပါဟာ။ ´
YOU ARE READING
'သူ'---ျဖစ္ခဲ့လ်ွင္
Novela Juvenilငယ္ငယ္ကတည္းက ညီအစ္ကိုေတြလို ခင္မင္ရာကေန တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ နီးစပ္လြန္းသြားၿပီး သဘာဝတရားကို လြန္ဆန္ကာ ခ်စ္မိသြားၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေသမတတ္ခ်စ္မိတာေတာင္ ဖြင့္မေျပာရဲၾကဘဲ ျမံဳထားၾကတဲ့လူႏွစ္ေယာက...