Soulmates

~2~

Het was pauze, en zoals gewoonlijk zat ik weer alleen in de koele schaduw van de boom, met perfect uitzicht op Violette. Ze zat bij haar groepje vrienden, waaronder Bob natuurlijk, die steeds een hand over haar rug liet gaan, of haar arm, hij kon zijn poten echt niet thuis houden. 

Ik had geen vrienden, iedereen vond mij apart en daarbij ik was gewoon erg afgezonderd, net zoals Emalia eigenlijk, alleen had die dan nog wel een klein groepje vrienden, zeker mensen die ze al vanaf kleins af aan kent. Niet dat dat mij interesseert of zo.

Ik pakte mijn appel en beet erin, het zoetzure sap vulde samen met het afgebeten stuk mijn mond, en terwijl ik erop kauwde bleef ik gebiologeerd naar háár kijken.

Draai je om. Ik schrok, had ik nou net..? Had ik nou net serieus gebruik gemaakt van de band om haar iets te zenden? Verdomme, ik was zo geconcentreerd geweest op haar dat ik zonder het zelf merkte haar een bericht stuurde via onze band!

Maar zou ze het wel gekregen hebben? En zo ja, zou ze dan weten dat het van mij was? Ik keek nog steeds haar kant op, verstard, bang voor haar reactie. Ik zag dat ze fronste, ik zag haar lippen van elkaar afkomen en woorden vormen, woorden die ik niet kon horen vanwege de afstand, maar ik zag sommige vrienden 'nee' schudden met hun hoofd, en toen ze keek even vluchtig achter haar schouder om, kijkend of iemand achter haar stond en dat tegen haar gezegd had. En toen ontmoette onze ogen zich voor de tweede keer.

- Violette - 

Ik zat gezellig met mijn vrienden op onze vaste plek toen ik opeens iets hoorde.

Draai je om. Ik herkende de stem niet, en zover ik wist, had niemand het ook letterlijk gezegd. Het klonk ook niet zo, het was meer alsof iemand het in mijn hoofd gezegd had, maar dat kon niet, toch?

''Zeg, had een van jullie net 'Draai je om' gezegd?'' vroeg ik maar. Mijn vrienden vielen even stil en keken mij aan.

''Uhm, nee, hoezo?'' antwoordde Rebecca. Ik kende haar vanaf de eerste op middelbaar, we waren erg goede vrienden maar soms had ik het gevoel dat het meer eenrichtingsverkeer was qua onze vriendschap. Zij had weinig geduld en als ik iets haar wilde vertellen waar ik mee zat, haakte ze al snel af en begon met iets over haarzelf, of ze luisterde simpelweg gewoon niet echt en als ik er bijvoorbeeld een week later weer even over begon, dan was het wel eens dat ze niet wist waar ik het over had. Maar ik moest wel aandachtig naar haar luisteren, terwijl zij alleen soms echt luisterde...

''Oh, ik dacht dat iemand dat zei, ik zal me wel vergist hebben,'' zei ik.

''Je ziet nog spoken straks, schatje,'' grapte Bob. Hij was ontzettend knap en kon ook wel gevoelig zijn, maar vooral op school was hij soms een ontzettende eikel, maar zodra we dan weer maar met  z'n tweeën zijn, is hij de liefste, meest zorgzame jongen die ik ken. De ene keer wilde ik het gewoon uitmaken, maar dan is hij weer zo lief en weet ik het niet meer zeker. Wat wel irritant was, was dat hij niet geleerd had een keer zijn handen thuis te houden, zijn rechterhand ging constant bezitterig over mijn rug of arm heen nu, en dat begon nu stierlijk te vervelen.

''Dat zal het wel zijn.'' Toch keek ik even achterom, misschien dat mijn vrienden mij in de maling namen en dat er gewoon iemand achter mij stond die mijn aandacht wilde, maar toen ik keek, stond niemand achter mij. Ik keek even verder, misschien dat iemand mij geroepen had? Maar niemand keek naar mij.

En toen zag ik hem. Ik kon mijn ogen niet meer van hem afkrijgen, en hij keek al net zo naar mij. Ik had nog maar een keer eerder zijn ogen gezien, dat was toen hij zichzelf moest voorstellen tijdens de eerste keer dat hij geschiedenis gezamelijk met mij had. Zijn ogen waren al net zo apart als die van mij, zilver aan de uiterste rand, koperachtig in het midden en een haast gouden randje om de pupil. Mijn ouders hadden altijd gezegd dat ik bijzonder was, dat mijn oogkleur dat wel liet merken. Om eerlijk te zijn had ik ook nog nooit eerder naast James iemand gezien met dezelfde oogkleur.