Soulmates

~1~

Hier een nieuw hoofdstuk van een nieuw verhaal! Het zal wel een kort verhaal zijn, ik werd geïnspireerd door iemands woorden, zo een beetje een idee in mijn hoofd en nu wil ik erover schrijven, dus ik hoop dat jullie het wat vinden, maar echt, het zal kort zijn.

xxx Little Cute Wolf

**************************************************

- James -

Weer keek ik naar háár, het meest prachtige, liefste, leukste meisje dat er voor mij bestond. Sinds ik haar voor het eerst gezien had, bijna vijftien jaar geleden, heb ik haar overal naar gevolgd, ook toen ze ging verhuizen, verhuisde ik mee, ging naar dezelfde school als zij. Iedere minuut dat ik haar kon zien was er een die ik koesterde. Ik heb zo ontzettend lang voor haar gewacht, ik was niet van plan haar nu door mijn vingers te laten glippen.

En terwijl zij de jongens van zich af moest slaan, en met de knapste jongen van de gehele school uitging, wachtte ik gewoon nog even op het juiste moment.

Het juiste moment om haar te vertellen dat ik al 354 jaar op haar gewacht heb.

Nee, ik ben geen vampier. Ik ben een van de weinigen die een Soulmate heeft, en de personen met een Soulmate zullen net zolang leven tot ze hun Soulmate hebben gevonden, en zodra deze twee personen écht bij elkaar zijn, zullen ze samen oud worden, en zodra een van hen zal sterven, zal de ander binnen een dag ook gestorven zijn. Maar tot de tijd dat de andere Soulmate geboren zal zijn, zal de ander moeten wachten, en die zal niet sterven, tenzij die persoon een onnatuurlijke dood zal begaan, zoals neergeschoten worden.

Alleen weten veel Soulmates tegenwoordig niet meer dat ze een Soulmate zijn, omdat het gewoon niet meer aan de orde komt. Vroeger, in de tijd dat ik geboren was, wisten ze meteen dat je een Soulmate was of niet, want alle Soulmates hebben een ding gelijk, namelijk de kleur van onze ogen. Geen enkel normaal mens heeft onze kleur ogen.

Een speciaal koperen kleur, met een beetje goud en zilvergrijs erdoorheen. Het uiterste randje is zilvergrijs, en het randje om de pupil is goudachtig, ertussen is de koperen kleur. Ik heb de laatste eeuw zo vaak te horen gekregen dat ik een aparte, maar prachtige kleur ogen heb, dat ze zo'n kleur nog nooit eerder gezien hadden.

Nog eens bewijs dat Soulmates haast er niet meer zijn.

En sinds ik zeventien ben geworden, ben ik niet meer ouder geworden. Ik ben al 354 jaar zeventien, wacht sinds die tijd al op háár.

 Toen zij geboren werd, zestien jaar geleden, bijna 17 jaar, voelde ik dat mijn Soulmate er eindelijk was. De band die zich nergens aan kon binden, kon zich nu eindelijk binden met háár. Het heeft me zo'n één jaar geduurd om haar te kunnen vinden, en tot ze zo'n dertien jaar was heb ik me erg afzonderlijk gehouden, had altijd zo'n honderd kilometer verderop gewoond, maar sinds zij naar de middelbare ging, ben ik dichterbij gekomen, langzaamaan. Heb ervoor gezorgd dat zij mij nooit zag, maar ik haar wel. En toen zij zestien was, en ik nog steeds zeventien, meldde ik mij aan op haar school, ik zou haar leerjaar volgen en hoopte op een aantal lessen samen met haar. 

Uiteindelijk bleek ik alleen geschiedenis samen met haar te hebben, en zij zat daar al samen met Bob op de dag dat ik die klas in kwam en mezelf voor moest stellen.

Ik opende de deur waar 'Geschiedenis' opstond, en de eerste die ik zag, was zíj. 

''Wel, wie hebben we hier?'' had de docente gevraagd die ik rond middelbare leeftijd schatte. Ze had er strak en geordend uitgezien in haar formele kleding, iemand die je eerder in een film over de school van vijftig jaar geleden zou verwachten als nu.

''Wel, ik ben James Lockwood,'' had ik geantwoord.

 ''Nou, James, vertel eens wat over jezelf.'' Damn, had ik gedacht. Wat moest ik vertellen? 'Hallo, ik ben dus James, ik ben eigenlijk al 354 jaar zeventien jaar oud, en mijn Soulmate zit nu recht voor mij, ik houd haar al in de gaten sinds vijftien jaar geleden, wij zijn voor elkaar gemaakt, als zij zou sterven zou ik binnen dezelfde dag ook dood zijn'? Ik wist dat ik dat niet kon vertellen, dus vertelde ik maar het simpele riedeltje dat ik al vaker verteld had.

''Ik heet dus James, ben zeventien jaar oud, kom oorspronkelijk uit  Seattle, maar ben toen ik twee was samen met mijn moeder en vader hierheen verhuisd. Mijn ouders zijn ondertussen gestorven tijdens een ongeluk, zo'n drie jaar geleden, en heb sinds die tijd alleen in een huis gewoond dat ik kon betalen van hun erfenis, en mijn tante komt zo nu en dan langs om te kijken hoe het gaat, maar zodra ik achttien ben zal ze daarmee stoppen.'' Al die tijd had ik in háár ogen gekeken, had haar emoties geprobeerd te ontcijferen, en had een blik van medeleven gezien toen ik vertelde dat mijn ouders verongelukt waren. Eigenlijk waren ze gewoon een natuurlijke dood gestorven, maar wel haast driehonderd jaar geleden, dat kon ik natuurlijk moeilijk zeggen.

''Zo, heftig, mist u uw ouders nog?'' vroeg de docente.

''Soms,''  had ik geantwoord, en dit antwoord was waar. Het is verschrikkelijk om driehonderd jaar alleen te zijn, geen of haast amper vrienden te kunnen maken, omdat je toch om de twee jaar weer moet vertrekken als je je eenmaal bekend maakt.

''Nou, ik hoop dat u in ieder geval mijn lessen leuk zal vinden, of op z'n minst interessant. Zoek een plek, James.'' Ik had naar de docente geknikt en was naar de enige overgebleven plek in de hele klas gegaan, naast een afstandelijk uitziend meisje dat me met een vluchtige blik opnam, om daarna weer zonder emotie naar buiten te staren.

Sindsdien zit ik naast Emalia, en Violette, mijn Soulmate, zat al die tijd naast Bob, waar ieder meisje wel mee zou willen hebben, maar waar Violette een relatie mee had. Emalia had eigenlijk nooit een woord verspild, alleen als we iets samen moesten doen had ze wat gezegd, maar dan alleen wat noodzakelijk was, geen extra's, gewoon de feiten, meer niet. En iedere keer als ik Violette hoorde lachen, had ik opgekeken, kijkend of ik kon ondekken waarom ze moest lachen, en vaak was het antwoord Bob. Ik heb me nooit jaloers gevoeld, omdat ik weet dat zij en ik uiteindelijk toch wel samen komen, en dat zal snel zijn.

Ookal had ik nog nooit iets tegen haar gezegd, en zij mij alleen die ene dag had aangekeken, toch wist ik dat zij ergens diep van binnen ook die band zou moeten voelen, maar dat ze simpelweg gewoon niet wist wat dat gevoel was. 

Maar gauw genoeg zal ik het haar allemaal uitleggen, om dan voor de rest van ons leven samen te zijn.

*********************************************************

Hey, dit is een beetje introductie, volgend hoofdstuk zal er meer gebeuren. Please, tell me what you think about 'Soulmates'! Votes en comments zijn altijd welkom.

Xxx