Soulmates

~3~

Ik stond op de afgesproken plek. Ik had als een gek mijn boeken gepakt die ik nodig had om mijn huiswerk mee te maken en was toen gauw naar buiten gegaan en was bij de boom gaan staan waar James en ik tijdens de pauze elkaar gesproken hadden.

En nu stond ik dus hier te wachten totdat hij zou verschijnen. Ik had geen idee welke les hij als laatste had, dus als hij vanaf de andere kant van het gebouw moest komen kon het nog wel even duren voor hij hier was. Ik had wiskunde gehad en mijn kluisje stond dichtbij het lokaal voor wiskunde dus ik was zo klaar geweest. 

- James -

Emalia had, tijdens mijn laatste les die ik toevallig ook met haar had, opeens zin om tegen mij te praten. Ik had alleen niet zo'n zin in waarover ze wilde praten.

''Dus, ik zag dat Violette naar je toe kwam en met je ging praten, is ze familie of zo van je?'' vroeg ze.

''Nee,'' antwoordde ik.

''Kennen jullie elkaar dan?''

''In zekere zin niet nee.''

''Oké, wat dan wel? Ik bedoel, waarom zou zo'n beetje het populairste meisje van de school, met de knappe vriend, opeens naar jou gaan?''

''Geen idee, misschien vindt ze mij wel gewoon aardig of wil ze dat ik mij niet zo alleen voel of zo, in ieder geval, ik heb met haar afgesproken.'' Shit, dat had ik niet moeten zeggen.

''Afgesproken? Wanneer?''

''Maakt jou dat wat uit?'' 

''Anders vraag ik het toch niet?'' Ik liet een geërgerde zucht horen. Net toen ging de bel.

''Godzijdank,'' mompelde ik, en pakte snel mijn boeken bij elkaar om zo snel mogelijk bij de afgesproken plek te kunnen zijn en Violette te kunnen zien. Maar vingers sloten zich om mijn arm.

''James,'' zei Emalia.

''Ja?'' vroeg ik geïrriteerd, maar het leek Emalia niet te deren, ze deed zelfs alsof ze het niet opgemerkt had.

''Ik wil je alleen maar waarschuwen voor Bob, hij zal het denk ik niet op prijs stellen als zijn vriendinnetje opeens veel met een andere jongen om zal gaan, zeker niet een waarvan het voor hem in ieder geval duidelijk is dat je smoorverliefd op haar bent,'' zei ze. Smoorverliefd kan het niet eens meer beschrijven, dacht ik meteen.

''Wel, uhm, dank je, maar ik moet nu echt gaan,'' mompelde ik en rukte daarna mijn arm uit haar greep en liep snel de klas uit. Ik moest nog een redelijk stuk lopen naar mijn kluisje, maar met dit tempo was ik er zo. Waarschijnlijk stond Violette ondertussen al op mij te wachten. Zou ze wel echt komen, en niet een of andere grap met me uithalen? Angst dat het allemaal maar een grote grap was bekroop me. Had Emalia gelijk en was het echt zo duidelijk te zien dat ik Violette wel eigenlijk direct om een huwelijk wilde vragen? Dat ik zo verliefd op haar was?

- Violette -

Ik stond nog steeds op James te wachten, ondertussen al bijna vijf minuten verder. Zal hij nog wel komen opdagen of was hij gewoon stiekem langs me heen gelopen en stond ik hier dus nu voor Jan Lul? Net toen ik dat echt tot een conclusie trok zag ik hem uit de school komen. Ik zuchtte van opluchting, ik had echt gedacht dat hij niet meer zou komen. Toen hij mij zag kroop er een grote grijns over zijn gezicht en nam hij een sprintje naar mij toe.

''Gelukkig! Je staat er nog, sorry, ik werd opgehouden en moest daarna nog naar mijn kluisje dat ook nog wel even lopen was, sorry, echt,'' zei hij direct toen hij voor me stond. Ik vond het echt schattig dat hij zich meteen verontschuldigde, en dat hij zelfs een beetje rood aanliep.