Soulmates

~6~

Sorry ben nog steeds enorm druk en zo... en inspiratieloos, ik probeer echt mijn best maar ben met zo veel dingetjes bezig xD. Niet echt tijd om te denken wat ik wil schrijven :( Naja, hier nieuw hoofdstukje ^^.

xxxxx Elisa.

**********************************************************

- James - 

Toen ik weer bij bewustzijn kwam, lag ik niet meer op de harde, koude grond zoals ik eigenlijk verwacht had. Ik bedoel, zo lang was ik er toch niet tussenuit geknepen? Maar ik lag in plaats van waar ik beland was, op een ligbank, zo eentje waar je ook op moet gaan liggen of zitten als je bij de huisarts bent en die je gaat onderzoeken. Uiteindelijk drong het ook tot me door dat ik dus bij de schoolarts was.

''Ah, mooi, je bent er weer. Heb je hoofdpijn?'' vroeg de schoolarts. Zijn naam schoot me zo niet te binnen, maar hij was niet al te lang, en had een bierbuikje. Ook had hij zich al een tijdje niet geschoren, zijn baardstoppels waren overduidelijk zichtbaar. Bij sommige mannen stond dat misschien goed, maar bij hem niet. Hij hield een glaasje water in zijn rechterhand en in zijn andere hand had hij een pijnstiller nog in verpakking liggen.

Pas toen hij vroeg of ik hoofdpijn had, viel het me op dat ik dat inderdaad had. En niet zo'n beetje ook.

''Nu je het zegt, ja, vreselijke hoofdpijn,'' antwoordde ik.

''Hier, neem dit maar, hopelijk trekt het dan wat weg. Je hebt een aantal lelijke sneeën in je voorhoofd, die heb ik terwijl al schoongemaakt en er zit een verbandje omheen, zodat er geen vuil in zal komen. Vanavond moet je maar zien of je er nog iets schoons op doet of dat je het dan maar laat zoals het is, in ieder geval moet het er vanavond wel af,'' zei hij.

''Oké, is goed, dank u wel.'' Ik nam het glas en de pijnstiller aan. Ik zette het glas eventjes naast me neer en drukte de pijnstiller uit zijn verpakking. Daarna liet ik hem eventjes oplossen in het water en dronk dat op.

''Hoe lang ben ik eingelijk buiten bewustzijn geweest?'' vroeg ik.

''Zo'n vijftien minuten, maar ik kon wel zien aan je dat je niet iets heel ernstigs had, dus heb ik je door een aantal mensen hier naartoe laten tillen en heb ik alvast je wonden ontsmet en gewoon gewacht tot je weer bij kwam.'' Hij stond met zijn rug naar me toe, gebogen, iets te schrijven op een papiertje.

''Oké, en weet u wat er met Bob is gebeurd?'' vroeg ik.

''Niet precies, maar ik heb het idee dat dat meisje van hem, Violette toch? Die heeft het volgens mij met hem uitgemaakt. In ieder geval stond ze enorm tegen hem te schreeuwen en hij keek niet zo blij. Dat je daar niet wakker van geworden bent, goeie dag, dat kind kan hard schreeuwen. Maar ik denk wel dat die Bob in ieder geval voor een tijd geschorst zal zijn. Dat zijn zo ver ik weet wel de regels hier op school.'' Mij verbaasde het nu dat mijn kaak niet al de grond raakte, zo verbaast als ik was over het feit dat ze het met Bob uitgemaakt had. Nou ja, dat dacht de schoolarts dan, maar ik denk niet dat hij het echt mis zal hebben. Ik hoopte dat eigenlijk. Maar toen besefte ik dat zij hier ook verdrietig om kon zijn, dus ik besloot dat ik na schooltijd naar haar toe zou gaan om te kijken hoe het met haar ging, en natuurlijk om te kijken of de schoolarts gelijk had. Ik zou niet meteen mijn kans grijpen, maar wel zo snel mogelijk. Ik zou deze kans niet aan me voorbij laten gaan.

''Nou ja, van mij mag je wel weer naar je lessen, als je denkt dat je dat aankan. Anders wil ik ook wel een briefje meegeven dat je toestemming hebt om naar huis te gaan van mij, in verband met je hoofdpijn en dergelijke.''

''Uhm, dat laatste klinkt niet verkeerd. Mijn hoofd knalt echt uit elkaar en ik betwijfel of die pijnstiller daar veel verandering in zal brengen,'' antwoordde ik.