Soulmates

~4~

''Mam? Ik ben thuis!'' riep ik, toen de deur achter mij dicht was gevallen.

''Oh, hey lieverd! Zeg, wie was die jongen net?'' vroeg ze. O shit, had ze James dan gezien? Hoe?

''Uh, welke jongen?'' vroeg ik.

''Die met je meeliep natuurlijk! Heb je het uitgemaakt met Bob dan of zo?'' Die had ik aan zien komen.

''Nee, dat was James, gewoon iemand die ik net heb leren kennen op school! Hoe weet je trouwens dat hij net er was? Bespiedde je mij of zo?''

''Nee, ik keek net toevallig door het raam en zag jullie buiten. Hij lijkt mij een aardige jongen, en hij is knap, vind ik! Leuker als die Bob...'' Dat laatste zei ze met een tikkeltje afkeuring, zoals ik al gezegd had ze vond Bob gewoon niks.

''Ja mam, hij is wel aardig en zo, maar Bob is mijn vriendje, en ik denk niet dat daar binnenkort verandering in zal komen,'' zei ik, hoewel ik mijzelf al niet eens geloofde. Dat gevoel dat ik bij James had, ik wist gewoon niet wat het was, maar ik vond het absoluut niet onaangenaam, dat wist ik wel.

''Oké,'' hoorde ik nog van boven, verder alleen nog wat gestommel, dus ik liep naar de woonkamer en gooide mijn tas op de bank. Daarna liep ik naar de keuken om wat drinken te pakken. Ik opende de koelkast, om te zien dat er nog Ice-Tea en cola over was. Ik koos voor de Ice-Tea, volgens mij stond ik er mee op en ging ik ermee naar bed, zo vaak dronk ik het. 

Ik schonk de Ice-Tea in een glas, zette het pak terug in de koelkast, en liep terug naar de woonkamer. Daar pakte ik mijn tas en liep naar boven, om daar mijn huiswerk te maken. 

- James -

Ik liep gauw door naar mijn huis, mijn hart ging als een razende te keer. Ze had mij gewoon omhelst, midden op straat. Het had zo goed gevoeld, haar tegen mij aan. Ik wist nu, dat zolang ze niet met mij was, ik een gevoel zou hebben dat ik niet compleet was. Doordat ze mij omhelst had, had ik pas gemerkt wat dat gevoel was, hiervoor was het mij nooit opgevallen. Natuurlijk had ik wel altijd een leegte gevoeld, maar het was alsof er een deur was geweest, op slot, waar dat gevoel achter zat. En dat gevoel had altijd wel op die deur gebonkt, en ik had altijd wel een beetje de aanwezigheid gemerkt, maar nu was die er volop, het was alsof de deur geopend was nu en dat gevoel vrijuit door me heen kon. 

Bij mijn huis aangekomen draaide ik me nog eens om, keek richting het steegje waar ik uit was gekomen, hopend dat ze eigenlijk achter mij aangekomen was. Maar dat was niet zo, natuurlijk.

Ik opende mijn deur en ging naar binnen. Binnen was het aangenaam, en ik was blij dat eindelijk thuis was. Nu pas merkte ik hoe moe ik eigenlijk was, en ik besloot om wat drinken te pakken en daarna op de bank te ploffen en dan daar mijn huiswerk te doen. Zo gezegd, zo gedaan, en binnen een paar minuten lag ik languit op de bank met mijn tas vol boeken nog op de grond, televisie aan. Ik zapte langs een aantal kanalen, tot ik iets zag wat mij wel leuk leek, deed het volume lager en pakte mijn tas. Meestal had ik de televisie gewoon zacht aanstaan, zodat het niet zo stil was hier, en zodat ik direct even een paar minuten ontspanning zou hebben na een tijdje leren en zo. 

Rond zes uur was ik klaar met mijn huiswerk, en begon toen met wat eten klaarmaken, terwijl ik mij afvroeg wat Violette ging eten. 

- Violette - 

Terwijl ik mijn huiswerk had willen maken, had Rebecca mij gebeld.

''Hey Violette! Met mij, vertel eens, waarom liep je samen met die ene jongen, James toch, naar huis? Het is toch niet uit tussen jou en Bob?'' begon Rebecca meteen. Ik zuchtte.

''Hey, gewoon, och, hij woont een straat verderop of zo, en hij lijkt mij wel aardig, en dus hadden we afgesproken samen terug te lopen om elkaar een beetje te leren kennen en zo, weet je wel? En nee, het is nog gewoon aan tussen Bob en mij hoor. Ik weet alleen niet meer voor hoe lang, want ik begin me eigenlijk meer te irriteren aan Bob dan dat ik blij ben om hem te zien en zo,'' zei ik.