Soulmates

~5~

- Violette -

Sinds ik opgestaan was, was ik lichtelijk nerveus geweest. Maar waarom? Ik bedoel, wat is er zo bijzonder aan dat James straks voor mijn deur staat en dat we samen richting school gaan? Ik heb zo vaak met anderen naar school gelopen of gefietst, waarom voelde ik dan nu dit? Was het omdat ik hem nog maar zo kort kende?  
Terwijl ik mijn make-up opdeed schoten deze vragen me iedere keer weer door mijn hoofd, maar ik wist het antwoord gewoon niet. Ergens schoot er steeds langs 'ik vind hem leuk', maar die gedachte probeerde ik te onderdrukken, want ik was met Bob en vond hém leuk, niet James. Maar die gedachte liet zich niet zomaar wegwerken, dat kon ik wel merken... 
''Schatje, je hebt nog een half uur voor James komt!'' riep mijn moeder van beneden. 
''Oké, dat gaat me wel lukken!''  
''Oké." Ik had muziek opgezet, en hoorde nu een nummer op de radio dat ik echt vreselijk vond. Dus ik liep even naar mijn kamer toe, en liet mijn stereo mijn USB even lezen, en zocht een nummer op waar ik nu zin in had en liep terug naar de badkamer. Terwijl ik zachtjes mee zong, borstelde ik mijn haar nog een keer en was toen klaar, liep naar mijn kamer toe en pakte mijn spullen voor school in mijn tas. Daarna drukte ik mijn stereo uit en liep naar beneden. Mijn moeder zat achter haar laptop en ze was druk bezig iets te typen. Waarschijnlijk zat ze weer op Facebook, ze vond het echt geweldig. Ik vond Facebook wel leuk maar ik was er niet zozeer aan verslaafd als mijn moeder dat was. Ik gebruikte het meer om met mijn vrienden te chatten, dan dat ik dingen deelde of zoiets dergelijks.  
Ik pleurde mijn tas op een stoel en liep naar de kelderkast toe, pakte een flesje drinken en een snack voor op school, en liep daarna naar de keuken om wat brood voor op school klaar te maken. Even later was ik klaar om te vertrekken, maar wachtte nog eventjes op James die hier elk moment kon zijn.  
''Violette, ik ga, veel plezier op school alvast en doe die James maar de groeten van me,'' zei mijn moeder die ondertussen terwijl ik wachtte op James een jas had aangetrokken en haar tas gepakt had.  
''Is goed zal ik doen, fijne dag op je werk, mam,'' antwoordde ik. Ze gaf me een kus op mijn wang en liep naar de deur toe. Ze opende de deur en ik hoorde haar een verbaasd lachje lachen. 
''Haha, dat is toeval, ik wilde net gaan, oh, trouwens, ik ben de moeder van Violette, Amy,'' zei ze. Was dat James tegen wie ze sprak? Ik stond op, maar voordat ik hem kon zien hoorde ik zijn stem al. 
"Dat is zeker toeval, mevrouw, haha. En aangenaam kennis te maken, mijn naam is James,'' zei hij. 
''Ik dacht al wel dat jij James zou zijn. Nou, ik moet er echt vandoor, maar je bent van harte welkom als je vanavond bij ons mee wilt eten, kunnen we elkaar beter leren kennen. Dag, fijne dag jullie twee!''  
''Dat lijkt me een aardig aanbod, ik zal even kijken, dan laat ik het Violette wel weten, u ook een fijne dag!'' Mijn moeder knikte op zijn antwoord en liep toen de deur uit naar onze auto. James draaide zich naar mij toe. 
''En, ben je klaar om te vertrekken?'' vroeg hij. 
''Bijna, ik moet nog even mijn jas aantrekken, kom maar naar binnen je hoeft niet daar te blijven staan hoor.'' Ik glimlachte breed naar hem, ik weet niet hoe, maar ik voelde me erg vrolijk nu hij hier was. Hij stapte naar binnen en deed de deur achter hem dicht, terwijl ik naar de kapstok liep en mijn jas ervan af haalde en aantrok.  
''Beetje zin in school?'' verbrak James de stilte mee. 
"Mwah, niet zo, ik zou willen dat het vakantie was. Gewoon uitslapen en zo, lekker overdag beetje afspreken met mijn vriendinnen en zo,'' antwoordde ik.  
''Ja, ik heb ook wel weer zin in vakantie.'' Hij keek een beetje rond in mijn huis, of nou ja, wat hij kon zien vanaf waar hij stond in de gang.  
"Zou je vanavond willen komen mee eten?" vroeg ik. 
'Vind je dat goed?'' Hij klonk een beetje verlegen toen hij dat zei. 
''Tuurlijk! Waarom zou ik dat niet goed vinden?''  
''Weet ik niet, had gekund toch.'' Jep, hij was verlegen, hij keek nu zeer aandachtig naar zijn eigen schoenen terwijl hij een beetje met zijn handen in zijn zakken daar zo stond.  
"Ik zou het hartstikke leuk vinden als je komt, echt, je hoeft niet bang te zijn dat ik dat niet wil of zo hoor,'' zei ik hem. 
''Oké, zullen we dan maar?'' Hij keek me aan en glimlachte, ik glimlachte terug. 
''Jup, is goed.'' Hij opende de deur en ik liep achter hem aan, draaide de deur op slot en we liepen richting school. Het was al zonnig, maar ik had op de radio gehoord dat vanmiddag het weer zou omslaan, dus voor de zekerheid had ik maar mijn jas meegenomen, die hing nu om mijn arm, en James keek er even fronsend naar. 
''Niet gehoord dat het weer straks slechter gaat worden?'' vroeg ik. 
''Is dat zo? Ow, ach ja, maar hopen dat het dan nog net droog is als ik uit ben,'' antwoordde hij. 
''Haha, ik hoop het ook voor je. Je bent toch een uur later uit als ik?'' 
''Jep.'' Hij sprong even van de stoeprand af en sprong daarna er weer op, stootte daarbij mij daarmee aan. 
''Ow sorry,'' zei hij gauw. 
''Geeft niet, haha,'' lachte ik terug. Daarna zwegen we allebei, maar de stilte was niet onaangenaam. We kwamen aan bij het enige stoplicht dat er op de route naar school was, en hij sprong net voor onze neus op rood. James drukte op het knopje en daarna hoorden we het getik vanuit de paal komen. Na wat een eeuwigheid leek te duren, sprong hij op groen en we namen allebei een klein sprintje naar de overkant, om daar vervolgens weer gewoon door te lopen. Voor mij zou vandaag een saaie dag worden, ik had alleen maar vakken die me het minst interesseerde.

- James -

Ik liep nu naast haar en ik kon het niet helpen maar ik bleef alsmaar vanuit mijn ooghoeken naar haar kijken. Ze was zo ontzettend mooi, en lief, aardig, grappig... Ik wilde dat ze al de mijne zou zijn, maar ik wist dat ik nog gewoon even geduld moest hebben voor ik het haar kon vertellen. Ze leek het niet door te hebben dat ik steeds naar haar keek, of ze vond het niet erg. Soms keek ze naar mij en dan glimlachte ze. We praatten nu niet, ik wist niet echt iets om over te beginnen en volgens mij vonden we beiden deze rustige stilte tussen ons ook prima. Er was geen behoefte om de stilte op te vullen met onnozel geklets. 
We waren nu bij de laatste straat voor we bij onze school zouden zijn. Dat zou betekenen dat we nog maar eventjes bij elkaar zouden zijn, dan zou ze naar haar vrienden gaan en naar Bob. Ik voelde een kleine steek jaloezie toen die naam in mijn gedachten voorbij kwam, maar ik drong het terug. Ik wilde me niet jaloers voelen om zoiets.  
Ik kon de school nu zien, nog een kleine twintig meter en we waren op het terrein van de school. Ik had veel liever met haar naar een plek gegaan waar we samen konden zijn, maar dat zat er nog niet in.  
Toen we net het terrein van de school opgingen, kwamen Violettes vrienden en vriendinnen al op haar af, keken even fronsend van haar naar mij, om vervolgens het van hun af te schudden, wetend dat ze straks genoeg tijd hadden om haar te bestoken met vragen waarom wij samen op school aankwamen, en glimlachten vrolijk naar haar en ze werd door iedereen in een knuffel getrokken. Alleen Bob kwam minder vrolijk op ons af. 
''Wat moet dat? Waarom kom je met mijn vriendin aan op school? Probeer je haar soms van mij af te nemen, vervelende stalker? Ik heb je wel door, hoor,'' zei hij terwijl zijn gezicht nu bijna op onweer stond. Iemand was hier goed jaloers... 
''Bob, alsjeblieft, laat het. We zijn vrienden, niet meer en niet minder. We wonen toevallig redelijk dicht bij elkaar, dus hadden we besloten samen naar school te gaan, niks aan de hand,'' zei Violette met een zachte maar sterke stem, terwijl ze haar hand op zijn borst legde om hem tegen te houden. Hij keek haar even kort aan om vervolgens weer mij met een blik vol haat aan te kijken. Ik stond een beetje gespannen terug te kijken, afwachtend wat hij zou gaan doen. Tot mijn opluchting koos hij ervoor om het hierbij te laten. Ik zag zijn houding wat ontspannen. Ik liet mijn adem ontsnappen en zei Violette gedag en passeerde hen. Maar ik had het bij het verkeerde eind. Ik hoorde Violette gillen, net op het moment dat ik een vreselijke harde klap achter op mijn hoofd voelde. De klap was zo hard dat ik viel, en ik kwam vol met mijn hoofd op de grond terecht. Daarna werd het zwart.

*******************************************************************************

Oke, hier dus hoofdstukkie weer :D En sorry dat het zo lang duurde. Please vote en comment :) 

Iedereen, een fijne jaarwisseling toegewenst!! Een fijn en gelukkig 2013 alvast :D 

Ik zal komende dagen weinig tijd hebben om weer te schrijven, ik heb o.a. mijn verjaardag dinsdag, nog een andere verjaardag een dezer dagen en verder veel afgesproken, en tja, huiswerk gaat ook weer aan de deur kloppen :/ .... maar goed, verder iedereen nog een fijne vakantie!!!! 

xxxxx Elisa.