Appartenir|chanbaek

6|Hediye

Çatı katındaydım. Yaklaşık iki saattir oturmuş, yavaş şekilde acı viskiyi mideme gönderiyordum. Aç olduğumdan olsa gerek, gereğinden fazlaca yakıyordu alkol. Fakat bu durmama engel değildi, pahalı kravatımı genişletmiş, ipek gömleğimin birkaç düğmesini açmış vaziyette masanın üzerinde duran sünger boblu deftere bakıyordum. Kalın yüzüklü parmaklarım yumuşak saçlarımın arasında dolanıyordu. Boynum büküktü ve son model telefonumun hoparlöründen soft bir şarkı çalıyordu.

Baekhyun, sebepsizce son zamanlarda gözüme çok batıyordu. Sürekli onu öldürme isteğiyle dolup taşıyordum. Hiçbir zaman oturup onun hakkında detaylıca düşünmemiştim. Her seferinde onu geri plana atmış ve hayatımı idare etmiştim. Kimi zaman aklıma eskiler doluyordu. Bu genelde alkolü fazla kaçırdığım zamanlarda olurdu, içerdim ve içerdim. Sonra anılarımda kaybolurdum fakat bu anılar Baekhyun'un üzerine kurulu olurdu. Bunu sorgulamıyordum, gerçi sorgulayabilecek kadar ayık olmuyordum.

Örneğin; Hatırlıyorum da, onu ilk gördüğümde erkek olduğunu anlamamıştım. Uzun kahve saçları tepeden toplanmıştı, tombul yanakları ve bebek mavisi tulumuyla fazla sevimli görünüyordu. Benden her zaman kısa ve tombul olduğundan olsa gerek, onu koruma iç güdüsüyle dolup taşmıştım. Ağabeycilik oynamak hoşuma gitmişti.

Onunla uyumayı severdim, yumuşaklarımda ince parmaklarını gezdirir dururdu. Huysuz bir çocuk olmama rağmen, ona sesimi çıkarmazdım. Her ne yaparsa yapsın beni sinirlendirmezdi çünkü.

Geceleri onun için dua ederdim. İyileşmesi için, mutlu olması için, ayrılmamamız için. Baekhyun büyüdü, elbet ben de büyüdüm. Düşünüyordum da, Baekhyun hiç değişmemişti. Hala yanaklarında hafif bir tombulluk vardı, saçlarını tepeden pek bağlamasa da arada sırada uzun kahvelerini tepede yakalıyordum. Hala yazıyordu, yazmayı seviyordu. Defterini sadece benimle paylaşıyordu ve hala beni seviyordu. Kabul ediyordum, değişen bendim. Bencil olan bendim ama bunu ayık kafayla gururuma yediremezdim. Onun yüzünden babamı kaybetmiştim, arkadaşlarımı kaybetmiştim.

Belki de sorumlusu o değildi.

Hayır, öyleydi.

Kafa karışıklığımla birlikte kapanmış gözlerimi aralayıp sünger bob desenli defteri kavradım. Bu defteri ona almak istememiştim, sabahki olay üzerine annemle sıkı bir kavgaya girişmiştik. Baekhyun'a iyi davranmadığım sürece yüzüme bakmayacağını söylüyordu, bu sinirlerimi daha da yıpratmıştı. Öz annem o aptalı savunuyordu.

Nefret etmek için bir neden daha.

Uzun koridora çıktığımda hafifçe sarsıldım. Uzun merdivenleri nasıl atlattığım hakkında bir fikrim yoktu. Hala kontrolümü tamamen kaybetmemiştim fakat buna rağmen dengemi korumakta zorlanıyordum. Zorlanndığımdan olsa gerek, Baekhyun'un kapısını sertçe açmıştım. Masa başındaki çocuk irkilerek arkasını dönmüş, beni görünce masumca gülümsemişti.

Saçları yine tepeden bağlanmıştı. Üzerinde bebek mavisi bir tişört vardı ve altında dizlerinin hemen üzerinde biten şortu. Oldukça masum görünen şeytan, tekrar önüne döndüğünde sessizce masaya doğru ilerledim. Sarsılıyordum, bu yüzden yıllardır masasından kaldırtmadığı sandalyeme(!) yıllar sonra oturmuştum. Defteri iki elimle kavramış öylece dururken önce bana odaklanmasını bekledim, biraz da kendime zaman tanımıştım.

Baekhyun eliyle kapattığı defterini bir anda göğsüne bastırıp bana hafifçe gülümsedi. Utandığını anlamıştım fakat yazılanlar umurumda değildi. Defteri masanın üzerine fırlatıp başımı kapıdan yana çevirdim.

''Benim mi?'' diye sordu, ''Senin.'' dedim.

Daha konuşmadı, ben de konuşmadım. Masadan destek alarak ayağa kalktım, o da sandalyesinden dikkatle inip bana yaklaştı. Kaşlarım çatılmış öylece dururken, boyunun kısalığını yeni fark ediyordum. Aramızda sadece dört yaş vardı; ben yirmi, Baekhyun on-altı yaşındaydı. Fakat oldukça kısaydı, çelimsizdi, yanaklarının tombulluğunun aksine. Başı tam olarak göğsüme geliyordu, yüzüme bakmak için kafasını tamamen kaldırması gerekiyordu.