Geçmişten kalan hatıralar...
Tozlu ve rutubetli Çatı katında unutulan günlükler.
Ya bir gün ortaya çıkarsa?...
Affe'nin,
Gençlik yıllarında tutuğu günlükleri bulup okumasıyla serüvenimiz başlıyor....
*****
"Her insan BİR...
Bugün hava oldukça güzel veeee ben bunu değerlendirmek istedim.
Uzun zamandır çatı katını temizlemek istiyordum mesela bi düşüneyim ımmm , hıh buldum altı ay falan oldu. Bu çok uzun zaman diye bilirsiniz. Ama ne yapayım bende çok üşengeçim.
Ah ne kadar da uyuşuk ne kadar da üşengeç bir insanım. Yâ Hu bu yaşa geldim halen üşengeçim sanırım bu dünyada benim gibi biri yok.
Evet kendimi de baya bi gömdüm çaktırmayın emi . 😅
En iyisi önce size kendimi kısaca tanıtayım. Benim adım AFFE 36 yaşımdayım evli ve 3 çocuk annesiyim, sanırım şimdilik yeterli hı ne dersiniz , bu kitabı okutukça tanırsınız zaten beni değil mi ama. 😉😉
Eveet bu kısa bilgiyi de verdikten sonra çatı katınının temizlenme işini , başlamaya koyuldum. Oy oy Bir günde bitirebileceğimi zannetmiyorum ya neyse , çok konuşma Affe işe koyul ağzın konuşurken ellerinde çalışsın hadi hadi . Yada dur ağzın değil elin çalışsın. Kendimi de birazcık gaza da getirdim oh oh şimdi güç aldım birazcık . 😄😄😄
Biraz düzenleyip, temizledikten sonra eski bir koliyi fark ettim başta hatırlamasamda biraz dikkatli baktıktan sonra hatırladım.
Geçmişim hepsi şuan önümdeki kolinin içinde, dokunmaya kıyamıyorum.
Anılarım anılarım...
Yavaşça açmaya çalışıp , ah evet en üstte ahşaptan bir kalem kutusu ve üstünde ismimin yazılı olduğu bir kalemle karşılaşıyorum.
Annemin hediyesi , oniki yaşımdayken bana günlüğümle birlikte hediye ettmiş.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlk o zaman günlük tutmaya başlamıştım. Onun hediyesiyle.
Avuçlarımın içine alıp burnuma yaklaştırıp kokusunu içime çektim. Buram buram hasret kokuyor , Anne kokuyor...
Koliyi biraz daha karıştırdım bu sefer fotoğraflarla karşılaştım , hüzünlenmemek elde değil ki . Her karede anılarım var, hüzün kokulu anılarım. Ve daha fazla dayanamayıp gözlerimden yaşlar süzülüyor.
Biz insanlar sahip olduklarımızın değerini kaybedince anlıyoruz. Halbuki fırsatımız varken bunu değerlendirmemiz gerekmez mi ?
