Bir Damla Aşk🌹(Geçmiş Ve Gelecek)

7. BÖLÜM

🌹🌹🌹🌹
" Aşk... Aşk işte her harfi bir destan taşıyormuş gibi anlamlı...
Acı...
     Şükür...
       Kader... "

siyaah_inciiii08 
🌹🌹🌹🌹

Kaç gün geçti bilmiyorum lakin o haberi duyduğumdan beri eski günlerime döndüm gözlerimin önünde yaşanan olaylar..

Ben mi abartıyorum, yoksa herkesde de oluyor mu bu?

Yoksa insanlara normal mi geliyor bu iğrençlikler?

Ya bu korkunç olayı yaşayanlar ne yapıyorlar?

Nasıl dayanıyorlar?

Tecavüz...

Tecavüz bir kadının, genç kızın yaşayaabileceği en acı, en travmatik ân...

Hâlbuki şimdilerde öyle bir raddeye geldi ki! Kundaktaki bebeklere göz dikmişler...

Bunlar hep ŞERİÂT olmadığından. Bunu en güzel örneği Osmanlı İmparatorluğu'na baktığımızda anlayabiliriz. Altı yüz küsür yıl boyunca sadece kere tecavüz olayı olmuştur?  

ŞERİÂT kaldırılınca hapishaneler mahkumlarla doldu taştı. 😔

'Nasıl olsa yatarım, Paşalar gibi bakarlar bana' diye ne iğrençlikler varsa yapıyorlar!

Düşündükçe sorunlar kördüğüm ile harmanlandıkça harmanlanıyor.

Bu düşünceler içerisindeyken aklıma gelen çatı katındaki eski günlüklerim geliyor. İçimdeki bu burhanlardan kurtulmak için ağır adımlarla merdivenin önüne geldim.

Son bir haftadır eski gücüm kalmamış gibi. Tırabzanlara tutunarak ağır adımlarla merdivenleri aşındırıb niyahet çatı katına varıyorum.  

Daha kapıyı açmadan bir hafta öncesinden gelen tanıdık koku etrafımı sarmaya başlıyor. Nem kokusu..

Önce gözlerimi sıkı sıkı kapatıp derin nefes alıyorum ve ardından biraz korkuyla kapıyı aralıyorum. Gözlerim sıkı sıkı kapalı, içimde göğüs kafesimde bütün organlarım seri hareket halinde. Biraz bekliyorum lakin bir şey olmuyor. Önce sağ gözümü hafif aralıyorum ve bir müddet sonra açıyorum. Hiçbir şey olmadığını fark edince sol gözümü de açıyorum. Tekrardan ciğerlerime derin bir nefes dolduruyorum toz eşliğinde nem ve rutubet kokan havadan.

Neyi bekliyordum ki bende bilmiyorum. Sanki bir hafta önce aldığım haberi tekrar yaşayacağımı mı?

O gün o kadar çok ağladım ki. Âh gözlerimin dili olsaydı da anlatsaydı... Şuan bile göz kapaklarım ağrıyor.

Gözlerimi tamamen açtığımda etrafa küçük bir göz gezdirip, eski kanepenin önündeki koli dikkatimi çekiyor ardından kanepenin üzerinde bulunan en son kapağı açık ve ters bıraktığım günlüğüme ilişiyor gözlerim.

Ağır aksak varıyorum en son kalktığım yere. Oturup günlüğü elime alıp tekrardan incelemeye başlıyorum. Eski günler sanki gitmemiş gibi ve de hiç ulaşamayacakmış gibi çelişkili bir duygu içerisindeyim.

Gözlerimi kapatıp elime aldığım günlüğü bir hafta önceki gibi rastgele bir sayfa açıyorum...

Bu dertlerden uzaklaşmayacağımı bildiğim halde belki uzaklaşırım bu düşüncelerden.

Artık toparlanmam gerekiyor...

  

Ve bölümün sonu...

Biliyorum çoktandır bu kitaptan bölüm paylaşmayacaktım lakin çok değerli kardeşlerim istediği için küçük bir bölüm paylaşayım dedim.

Ayrıca yeni bölümü ne vakit yazmaya başlarım bilemiyorum.

Herşey nasip...

Zaten diğer bölüm ve bu bölümde gerçekten duygularımı tam olarak yansıtamadım. İçimde bu konu ile ilgili öyle fırtınlar var ki kelimeler yetmez anlatmaya. Eminim sizde benim gibisinizdir.

Zaten vicdanı olan bir insan tecavüze ne kadar seyirci kalabilir ki?

Ne kadar sessiz kalıp onaylar ki?

Bunun aksini yapanlar vicanlarındna yoksun acımasız şahsiyetlerdir. Her biri ayrı bir vahşeti yaşatıyor masum yüreklerde :(((

Bir de şimdi çocuklara saldırıyorlar...

Âh çocuklar...
Masum çocuklar...
Ne istiyorsunuz süt kuzularından 😢

Sanırım gitsem daha iyi olur 😢 yoksa bitmez bu serzenişler...

Bir hatamız var ise aff ola

Selâm ve duâ ile...