That One Night

TON VI: Empty Frames

Over time, pictures fade

all that's left are these empty frames,

sleepless nights, and stormy days,

I've got proof that people change,

and all that's left are these empty frames

all that's left are these empty...

Emmanuelle's POV: 

Nagbabago nga ang mga tao. Paano ko nasabi yan? Kanina kasi nakita ko si Zaire kasama ang isang magandang babae. I try to call him pero di niya ako pinansin. Galit ba siya sa akin? Sabagay. I have to prepare myself if mangyari yun. Alam kong balang araw, malalaman niya ang about sa mga anak namin. I'll just cross the bridge when we get there. 

Nasa Palawan kami ngayon for our photoshoot. Di pa rin ako pinapansin ni Zaire. Minsan nga nagkakailangan kami pero binaliwala ko lang yon dahil sa gusto ko nang matapos to. I wanna see my princesses. Napansin na rin siguro nila Sam ang pagkailang namin sa isa't isa. She try to ask me kaso di ako sumagot. Wala din naman akong isasagot.

Matapos ang photoshoot, I fixed my thing nang mahagip ng mata ko si Zaire na nakikipaglandian sa ibang female models. Nasasaktan ako sa mga nakikita ko. Nakikipaglandian siya sa harap ko. Pero wala naman akong karapatan na magselos. Di naman kami at malabo na rin na maging kami. Aalis na sana ako nang may humagit sa kamay ko. Tinignan ko kung kaninong kamay yon and I was surprise to see Zaire. Galit na galit ang mukha niya na para bang makakapatay na siya ng tao ngayon.

"Let's talk somewhere." dinala niya ako sa lugar na wala masyadong tao. I remain silent. Natatakot ako na sumagot baka ako ang mapagbuntungan ng galit niya. Nakita ko na hinalamos niya ang mukha niya gamit ng dalawa niyang kamay. He looks disappointed.

"Bakit mo sila tinago sa akin? Bakit mo tinago ang mga anak ko sa akin?" I froze. Di ko inaasahan na sa ganitong paraan niya malalaman. I didn't move. I didn't even try to breathe. Masyado akong kinakabahan para huminga.

"Bakit di ka makapagsalita?! Asan na ang tough na babae na nakilala ko? Asan na!" sigaw niya mismo sa harap ng mukha ko. Di ko mapigilan na mapaiyak. Ngayon ko lang nakikita si Zaire na ganito ka galit. 

"Maiiintindahan naman kita if di mo agad masabi sa akin ang totoo. I will understand. Pero bakit mo tinago sa akin ang totoo ng ganito katagal?" tears are starting to fall in his eyes. Another first time kong nakita sa kanya. Ngayon lang siya umiyak sa harap ko.

We remained silent. Tanging singhot ko na lang ang maririnig at ang malakas na hangin na dumadampi sa balat ko. Ayoko magsalita. Takot ako magsalita. Wala na rin akong lakas na magsalita. Parang nabulol na ang dila ko. Baka may masabi akong masama. After awhile, lumambot ang mukha niya. 

"Im just disappointed. Di ko aakalain na ang sarili kong bestfriend pagtataguan ako ng isang malalking sekreto." napabuntong hininga siya.

"Yun na nga yon Zaire. Bestfriend kita. Takot ako na baka mawala ang friendship natin if malaman mo ang totoo. Ayoko may gap sa ating dalawa." di ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas na magsalita. Kung kanina, takot ako magsalita, ngayon sobrang tapang ko na sabihin sa kanya ang nararamdaman ko. Di ko na kasi kayang itago ang nararamdaman ko. Di lang namang takot na baka masira ang frienship namin ang dahilan. Takot ako na baka kunin niya sa akin ang mga bata. I know that he is powerful and what he wants, what he gets. Kaya di malabo na makuha niya sa akin ang mga bata. At natatakot ako if ever na mangyari yon.

"Yun lang ba ang ikinakatakot mo? Sana sinabi mo na lang sa akin!" I know his disappointed. Wala naman akong magagawa kasi nangyari na.

"Alam ba nila na ako ang ama nila?" napatingin ako sa kanya saka umiling. Wala pa akong guts na sabihin sa kanila ang totoo. Ang totoo na bestfriend ko lang ang tatay nila at wala kaming pag-asa na maging kami.

"Kailan mo sasabihin?" kalmado na ang boses niya. Sa totoo lang, di ko pa alam kung kailan ko sasabihin sa kanila ang totoo. Naghahanap pa kasi ako ng tiyempo. 

"Ako ang magsasabi sa kanila." aalis na sana siya nang higitin ko ang kamay niya. 

"Wag! Ako ang magsasabi sa kanila. Sasabihin ko sa kanila. Just give me time." humarap siya sa akin. I saw a smirk from his face. I know na may something sa utak niya. 

"Okay. I will give you time. But I have a condition." condition? Bakit parang kinakabahan ako sa condition na to? Bakit masama ang kutob ko about this kind of condition he will be giving?

"Condition? Anong condition?" tanong ko. Muli na namang sumilay sa mga labi niya ang playful smirk. Mas kinabahan tuloy ako.

"I have 3 conditions." lumaki ang mata ko.

"3 conditions?!" nagulat talaga ako sa hinihingi niya. Di ko nga mapigilang mapasigaw.

"Yes. 3 conditions. First, titira na kayo sa bahay ko. I mean my mansion." sabi niya na may kasamang paghahabog. Di pa rin nawawala sa kanya ang pagiging antipatiko niya.

"Fine. Alam ko naman na yan ang first mong hihingin."

"Second, gusto ko makasama ang mga bata. Pati din ikaw. Wag ka nang magtanong bakit." pati ako? Ano ba ang nasa isip niya? Kilala na niya ako. 

"And lastly, I want you to marry me."