Through the Dark~Zayn Malik fanfic

Κεφάλαιο 26

26.Εκείνος

Ο Θεός με ρωτάει,τι νιώθω για σένα.Κι εγώ απλά δακρύζω.

Zayn
Δική μου.
Δική μου.

Η φράση αυτή τρεμόπαιζε στο μυαλό μου όσο τη κρατούσα.

Πάντα ήμουν κτητικός απέναντι σε άτομα ή πράγματα.Η επιρροή της πάνω μου,ο τρόπος που έχανα τον έλεγχο γύρω της με προβλημάτισαν.Πόσα μπορούσα να κάνω και να νιώσω για αυτή τη κοπέλα?Στη τελική όμως,τίποτα από όλα αυτά δεν είχε σημασία όταν ανταποκρίθηκε στο φιλί.

Ήμουν χαμένος καιρό και με βρήκε.Περιπλανιόμουν σε μια έρημο γεμάτη νεκρούς ανθρώπους κι ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς αλλά τώρα με βρήκε.Με βρήκε.Τίποτα δεν είχε σημασία πια.

Ή μάλλον...υπήρχε κάτι ακόμα.

Πάλι κοίταξα τον εαυτό μου πρώτα και αγνόησα αυτή.Εκείνη είχε σημασία.

Άξιζε τόσα.Αλλά εγώ δε μπορώ να της τα δώσω.

Κόλλησα το μέτωπο μου στο δικό της και εισπνέαμε δυνατά κι οι δύο.

"Zayn..." ψιθύρισε το όνομά μου.Με αυτό τον τρόπο που πέθαινα να την ακούω να το λέει.

"Θες να φύγω?"ήλπιζα να μου πει ναι.Ήλπιζα να μετάνιωσε που με φίλησε και να με διώξει για πάντα.

Έψαχνα διέξοδο από αυτό το γαϊτανάκι.Δε πρέπει.Δεν έπρεπε.

"Γιατί να θέλω να φύγεις?"ρώτησε γλυκά και μου χάιδεψε το μάγουλο.Οι μύτες μας σχεδόν ακουμπούσαν.Η Σίσσυ έγλειψε τα χείλη της και καρφώθηκα εκεί.Στη γυαλάδα στο κάτω χείλος της.
Μη το κάνεις πιο δύσκολο Περιστεράκι.

"Γαμώτο"μουρμούρισα και κόλλησα για άλλη μια φορά τα χείλη μου στα δικά της.Όταν η γλώσσα μου ακούμπησε τη δική της και γευόμουν τη γλύκα της,το μυαλό μου έλιωσε από τον πόθο.Σχεδόν φοβήθηκα μην εκτοξευθεί ο κάβαλος μου από το παντελόνι μου.

"Zayn τι κάνεις?"η Σίσσυ τραβήχτηκε για να με ρωτήσει.

"Τι κάνω?"ρώτησα μπερδεμένος

"Εμμ εσύ μάλλον τίποτα.Κάτι άλλο όμως..."κοίταξε χαμηλά δαγκώνοντας τα χείλη της.

Κοίταξα κι εγώ το σφιγμένο πραματάκι στο παντελόνι μου.

Και αρχίσαμε να γελάμε νευρικά κι οι δύο.

Εγώ έκρυβα το πρόσωπό μου στα χέρια μου κάπως ντροπιασμένος κι εκείνη γελούσε.

Είχε το γέλιο που θα λύγιζε και το πιο σκληρό άνθρωπο.

"Είχα καιρό να γελάσω έτσι!"είπε μέσα στα χαχανιτά της.

Έγλυψα τα χείλη μου γευόμενος τα τελευταία ίχνη του φιλιού της.

"Έλα να σε πάω σπίτι."της είπα σοβαρεύοντας απότομα.

Στα μάτια της παιχνίδισε το φως του δρόμου καθώς έριχνε κλεφτές ματιές στον ουρανό.

Ήταν πανέμορφη.

Δική μου.

Σίσσυ

Ο Zayn με συνόδευσε στο σπίτι.Σε όλη τη διαδρομή δε μιλούσαμε.Απλά περπατούσαμε κοντά ο ένας στον άλλον.Σε μια στιγμή...δε κατάλαβα πως έγινε,το χέρι του γλίστρησε στο δικό μου και τα δάχτυλα μας πλέχτηκαν μεμιάς.

Δεν ήταν αμήχανο,έμοιαζε απόλυτα φυσικό.

Μερικά χέρια απλά ταιριάζουν σε κάποια άλλα.

Ήμουν πολύ αγχωμένη όταν έφτασα στη πόρτα.Ήθελα να τον φιλίσω πάλι,αλλά δεν ήξερα αν ο Zayn ένιωθε όπως εγώ για το φιλί μας.Η αλήθεια είναι πως δε χρειαζόταν να περιπλέξουμε τα πράγματα.

Αν κρίνω από το σκεπτικό βλέμμα του Zayn,μάλλον κι αυτός ετοιμαζόταν να πει κάτι.

"Λοιπόν περιστεράκι..."άρχισε σιγανά.
Ωχ.Αρχίσαμε με το περιστερακι.

Σταύρωσα τα χέρια μου και περίμενα.Άνοιγε το στόμα του να μιλήσει...και το έκλεινε.Δεν έλεγε να αποφασίσει τι ήθελε να πει.

"Zayn το φιλί δε σήμαινε τίποτα" του είπα με μια ανάσα αυτό που ήθελε να ακούσει,βγάζοντάς τον από τη δύσκολη θέση.

"Αυτό...προσπαθούσα να διατυπώσω..."πρόφερε αργά.

"Ωραία."είπα

"Ωραία"επανέλαβε κι αυτός.

"Είμαστε φίλοι έτσι κι αλλιώς."

Εκείνος χτύπησε το πόδι του σε μια ρίζα δέντρου στο κήπου μου,αποφεύγωντας το βλέμμα μου.

"Μα ναι!"
Αν ήταν όντως έτσι... γιατί η σκέψη του να μη τον ξαναφιλήσω ποτέ με σόκαρε?

"Καληνύχτα."

"Καληνύχτα"είπαμε ταυτόχρονα κι ο Zayn έφυγε.Έμεινα να τον κοιτάω στο κεφαλόσκαλο ώσπου ξεμακρύνει.

Σταμάτησε στη μέση του δρόμου και με κοίταξε πάνω από τον ώμο του.Κοίταξε πάλι μπροστά.Με ξανακοίταξε.

Τι φάση?

Άρχισα να γελάω.

"Τι κάνεις?"του φώναξα από εκεί που ήμουν.

"Δε μπορώ να φύγω!"απάντησε γελώντας κι αυτός.

"Γιατί?"του φώναξα απορημένη και αντί για απάντηση έτρεξε πάλι προς το μέρος μου.

"Αγκαλιά?"είπε κι άνοιξε τα χέρια του.

Μεμιάς χώθηκα στο στήθος του και τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω μου.

Βρισκόμουν στο αγαπημένο μου μέρος.

Με φίλισε στη κορφή του κεφαλιού μου.

"Καληνύχτα περιστεράκι."