Sadece Sayori //Doki Doki Literature Club//

2 "Sadece Monika"

21 Aralık 2018
~
Sadece Monika. Sadece Monika. Sadece Monika. Sadece Monika.

Sadece sen ve ben Daniel. Burada, diğer herkesten uzakta kendi gerçekliğimizde. Çok güzel, öyle değil mi? Sence de her şey mükemmel ve gerçek değil mi?

Gözlerimi sıkıca kapatıp başımı iki yana salladım. Konuşmama izin vermiyordu. Sesi kafamın içinde öyle sesli yankılanıyordu ki sanki tüm zihnimi ele geçirmeye çalışıyor gibiydi. Bunun olmasına izin veremezdim. Bu kez kazanamazdı.

Gözlerimi odada gezdirdim. Nerede olduğunu anlamaya çalışıyordum. Sesi kesilmiyordu ama kendisini göremiyordum. Çığlık atmaya, çırpınmaya çalışıyor ama başaramıyordum. Tüm varlığımın kontrolüne sahip gibiydi ve bu beni korkutuyordu. 

DAN!

İsmimi bağırdığında hafifçe irkilmiştim. 

Hatırlıyor musun? Eskiden ne kadar eğlendiğimizi hatırlıyor musun? Sen ve ben. Sadece biz varken ne kadar eğlendiğimizi hatırlıyor musun?

"Öyle bir şey olmadı!" Gerçekten bunu dışımdan söyleyeceğimi düşünmemiştim. 

HAYIR! Hatırla Dan. Geçirdiğimiz güzel günleri hatırla. Beni hatırla. Sadece beni hatırla. Sadece Monika. Sadece Monika. Sadece Monika. Sadece Monika!

Sadece...

"Hayır Monika durdur şunu. Seninle sadece ikimizin olduğu bir an bile yok."

MONICA!

............

......

...

.

Hatırlıyorum... Sayori ile geçirdiğimiz her anı hatırlıyorum. Çocukken beraber oynadığımız parktan onu ilk kez öptüğüm sokağa kadar. Hepsini dün gibi hatırlıyorum. En başından beri sadece o vardı değil mi? Benim için sadece o vardı. Ölümünü hatırlıyorum... Hayır, hayır, hayır! O ölmedi! Bu kez değil. Onu kurtardım! Bu oyunu yendim. Hatırlıyorum. Sayori ölmedi ve biz... Biz çok mutluyuz. Her sabah okula beraber gidiyoruz ve derslerden sonra kulüpte zaman geçiriyoruz. Ve sonra da eve beraber dönüyoruz. Neredeyse her şeyi beraber yapıyoruz. Evet! Hatırlıyorum. Onu unutmam mümkün bile değil... Arada beraber şiirler yazıyoruz. Onun şiirleri benim favorilerim. Şiirlerini her okuyuşumda onun bilmediğim bir yönünü fark ediyorum. Günlerce onu okumak istiyorum. Günlerce onu tanımak istiyorum.

HAYIR!

Yanlış hatırlıyorsun Dan. Hepsini yanlış hatırlıyorsun. Ama ben hatırlatacağım.

Odaya geldi. Başımı yavaşça kaldırdığımda onun kocaman ve yemyeşil gözleriyle karşılaştım. Tarif edemeyeceğim tarzda bakıyordu. Korkutucu olmadığını söyleyemezdim ama bir noktada, tatlıydı da. Hayır... Başarıyordu.

"Ben.." konuşmaya çalıştım. "ben.. bu.." Gülümseyerek bana baktı. "Evet Dan? Ne söylemeye çalışıyorsun?" Yüzünde kocaman, korkutucu ama bir o kadar tatlı gülümsemesi vardı. Ben karşı koyamıyordum...

"İşte böyle Danny... Sadece sen ve ben!"

...

.....

.

Hatırlıyorum. Monika ile geçirdiğimiz her anı hatırlıyorum. İlk tanıştığımız sınıftan okulun bahçesinde onu ilk kez öptüğüm köşeye kadar. Hepsini dün gibi hatırlıyorum. En başından beri sadece o vardı değil mi? Benim için sadece o vardı. Diğer herkes gibi gitmedi. Ölmedi! O kazandı. Evet! Hatırlıyorum. Biz çok mutluyuz. Her günü beraber geçiriyoruz. Artık Edebiyat Kulübü yok. O kızlar yok. Sadece Monika. Tüm bunları nasıl unuturum?

Monika.

Sadece ben ve Monika.
~~~
2018de başladığı kitaba 2022de devam etmeyen de ne biliyim 🐣

~Aria ♡