Sadece Sayori //Doki Doki Literature Club//

4 "Sadece Yuri"

Yuri sonunda kulüp toplantılarının yapıldığı sınıfa ulaşmıştı. Ve tahmin ettiği gibi Dan ve Monika buradaydı.

''Çocuklar buradasınız! Çok garip şeyler oluyor!'' Monika Yuri'ye dönüp gülümsedi. ''Ah, hoş geldin Yuri! Nede bizimle oturmuyorsun?''

Monika biraz farklı görünüyordu. Dan ise çok daha farklı gibiydi. Hiç konuşmuyor öylece duvarı izliyordu. Yuri'nin yeterince karışık olan zihni daha da karışıyordu.

''Dan iyi mi?'' Yuri'nin sorusu Monika'yı sinirlendirse de fazla belli etmedi. "Neyi var ki?" diye karşılık verdi. "Her zamanki hali işte..."

Yuri bu durumu garipsese de ses çıkarmadı. "Sayori diye birini tanıyor musunuz?" diye sordu buraya geliş sebebini hatırlayarak. Dan bu ismi duyduğunda bakışlarını duvardan çekip Yuri'ye çevirirken Monika ise yüzündeki öfkeyi bu kez gizleyememişti. 

"Hayır, öyle birini tanımıyorum." dedi Monika. Bir yandan da Yuri'nin onu hatırlamasına şaşırıyordu. Her şeyi doğru yaptığına, Sayori'yi tamamen sildiğine emindi. Sonunda Dan ve o mutlu olabilecekti ve Yuri gelip her şeyi bozuyordu. Bir yolunu bulup ondan da kurtulmalıydı. "Sen nereden tanıyorsun?"

"Ben.. Bilmiyorum. Garip şeyler hissediyorum." Yuri'nin sözleri Monika'nın kafasında bir şeylerin yerine oturmasına sebep olmuştu. Yuri her zaman kötü hissederdi ve bir şekilde bir şeyleri hatırlaması ya da en azından hatırladığını sanması o kadar da garip sayılmazdı. "Sen hep kötü hissediyorsun Yuri.. Bu kadar kafaya takma her şeyi!"

Dan sessizce onları dinliyordu. Bakışlarında pek bir anlam yoktu ama Sayori... Tanrım, Sayori de kimdi? Neden Yuri durduk yere böyle birinden bahsetmişti ve Dan bir anda böylesine garip hissetmişti. Daha da önemlisi bu isim Monika'yı kızdırmış mıydı? Bilmiyordu. Bildiği ya da düşünebildiği tek şey Monika'yı ne kadar sevdiğiydi.

Yuri ise Monika'nın sözleriyle sinirlenmişti. Natsuki de az önce ona inanmamıştı ve benzer şeyler söylemişti. Haklı olabilirler miydi? Yuri hep olumsuz şeylerden mi bahsediyordu? Dan'e dikkatlice baktı. Tanıdığı Dan böyle değildi. Burada, bu odada yolunda olmayan şeyler vardı. "Okulda neden yalnızca 4 kişi var? Diğer öğrenciler nerede?" Düşündükçe bir şeyleri hatırlamaya başlıyordu Yuri... Monika, o tehlikeliydi. 

"Çok soru soruyorsun." diye uyardı onu Monika. "Biz kulüp çalışması için okulda kaldık." Yuri başını olumsuz anlamda salladı. "Ama çalışmıyoruz. Neden hava kararana kadar okulda kaldık?" Peş peşe sorular sorarken durup düşündü. Monika'nın öfkesinden korkmuyordu. Sonunda hatırlıyordu...

"O intihar etti." kelimeler Yuri'nin ağzınan kendiliğinden dökülüyor gibiydi. "Tüm o neşesine ve hayat enerjisine rağmen..."

"Sen neden bahsediyorsun?" diye durdurdu onu Monika. Daha fazla konuşmasına izin veremezdi. 

"Sayori..." dedi Yuri. "O.. o bizim arkadaşımızdı." Monika başını iki yana salladı. "Bu kadar yeter." dedi Yuri'ye doğru yaklaşırken. "Şimdi sen de onunla aynı kaderi yaşayacaksın!"

Dan hiçbir şey yapmadan olanları izliyordu. Yuri ise olacakları fark etmeye başlamıştı. "Natsuki'yi uyarmalıyım!" dedi kendi kendine. 

"Vaktin olmayacak!" diye bağırdı Monika. Ama Yuri kendinden emin görünüyordu. "Dan! Hatırlamak zorundasın. Bunu daha önce bitiren sendin!" Monika, gittikçe daha da sinirleniyordu. "Bana itaat et." dedi kelimeleri bastırarak.

"Bizi kurtarabilecek tek kişi sensin Dan." dedi Yuri elinde nereden geldiğini bilmediği bir bıçak tutarken. Dan'in gözlerinin içine bakıyordu ama ondan aldığı tek geri dönüt anlamsız bakışlardı.

Yüzünde anlamsız bir gülümsemeyle bıçağı kendisine sapladı. "Yalvarırım hatırla Dan... Onu hatırla ve bizi kurtar, lütfen..." yere düşmeden önce söylediği son sözler bunlardı. Tüm zemin kanla dolmaya başlarken Monika, öfkesini geride bırakmış yeniden Dan'e dönmüştü. Dan ise... Ne hissetmesi gerektiğinden emin gibi durmuyordu. Az önce neler olduğunu anlamlandırmakta zorlanıyordu. Korkmalı mıydı?

"Oh... Benim tatlı Dannyciğim lütfen korkma! Sadece kötü bir rüyaydı. Şimdi yeniden sadece sen ve ben varız." Karşısına oturdu. Dan ise hiçbir şey söylemeden ona bakıyordu.

"Sadece Monika!"

Bu kez sesi tüm okulda yankılanmıştı. Yine de duyabilen yalnızca tek bir kişi vardı.
○○○
Bölün yazmaya üşenmeyi bırak yazdığım bölümleri yayınlamaya bile üşenen biriyim of
~Aria