Suicidal Camp

Pain 5

"now, pick a partner."one of the staff said

nilingon ko ang dalawa kong kaibigan para sana makipag pares sa isa sa kanila. "partner tayo!" tumatawang ani ng dalawa

okay.... i need to find my own partner.

"si Amanda! walang partner." alalang sabi ni Nicole

"uh.. i'll just find----"

"i'll be her partner." napalingon ako sa nag salita " you are, Angelo, right?" tanong ni Aly na tinanguhan naman ni Angelo. " take care of her. You understand?" naniningkit ang mata nito at parang papatay ng tao. " i will." malamig na sabi ng kausap na ikinahinga ng kaibigan ko. baliw.

umalis na ang dalawa at kami nalang ni Angelo ang natira. "u-uh---"

"i want to comfort you last night, but i decide not to."

"Nakita mo pala.... " mapait akong tumawa at nag iwas ng tingin

"Don't worry, it's our secret." Napalingon ako ng guluhin niya ang buhok ko. Bahagya akong nagulat ng makita ang malawak na ngiti nito. Nakakpanibago.

Umuhip ang malakas na hangin kasabay ng pag laglag ng mga dahon mula sa puno. May kakaibang pakiramdam ang dumadaloy sa katawan ko habang nakatingin sa kaniya.

What is happening to me?

----

"Ngayon. Kumuha kayo ng tig iisang party popper." Sabi ng isang staff at kumuha ng kaniya

Sumunod ang lahat at ganon narin ako. "Bakit hindi ka kumuha?" Tanong ko sa kapareho. "Ayoko." Nag iwas ito ng tingin "ako nalang kukuha ng iyo." Prisinta ko at kumuha kahit pinigilan niya ako. "Ayan." Alin langan niya itong tinanggap at sabay kaming naupo sa troso na nakapalibot sa bon fire.

"In three, sabay sabay natin itong papaputokin a----"

Napaigtad ang lahat ng biglang umalingaw ngaw ang isang party popper. "S-shit." Napalingon ako kay angelo na mabilos na umalis sa lugar habang nakatakip ang mga palad sa tenga. Agad ko itong sinundan hangang sa makarating kami sa malaking puno. "A-angelo..." bahagya akong nagulat ng marinig ang pag hikbi nito at ang sunod sunod na mura habang naka pamewang. "Angelo, o-okay ka lang?" Tanong ko at hinawakan ang balikat niya upang iharap sa akin ngunit lumayo ito ng bahagya. "Go away..." bumalik ang malamig na tono ng boses nito. Imbis na sundin ay lumipat ako sa harap niya para makita ang luhaang muka nito. "I said. Go. Away." Nag iwas ito ng tingin at umigting ang bagang niya. " no." Pag mamatigas ko at pinunasan ang luha niya gamit ang panyo ko.

Muling umihip ang malamig na hangin. Bahagya akong nakatingala dahil mas matangkad siya sa akin. Napahinto ako ng hawakan niya ang kamay ko na may hawak na panyo. Nagulat ako ng yakapin ako nito.

Lumipas ang ilang minuto ay kumalas na ito at umupo sa ugat ng puno na sinundan ko. "Mind to share?" Nakangiti kong sabi

"My parents died because of five merciless demonic riding in tandem." I heard him sigh " I was with them and I witnessed everything. " napatakip ako sa bibig ko dahil sa nalaman " may trauma ako." Without any hesitation i hugged him tight and whispered "I am here for you. I will help you to face your fear." I said Out of nowhere.

***

One month had past. Sa pamamalagi ko dito ay marami na akong nasaksihan na mga nakakalungkot na bagay na pinag daraanan ng mga katulad kong dumaranas ng problema. Gabriela, just died. Hindi niya na kinaya pa at nag tagumpay siya sa pag kitil sa buhay niya. Sana magawa ko rin yun....

Month easily passed by, Angelo and I became closer and the same with the two girls. I can now see his smile and I can hear his laugh. And I am happy with that.

In one month staying here inside the camp, I witnessed the struggles of others having their own different mental disorders. I witnessed how my friends cry and attempt to end their lives, how others manage their selves whenever they are experiencing mental break downs.

Now I realize something, my advice is kinda useless. Sarado ang utak ng may mga problema. Aly, still cry and attempt suicide. Pieces of Advice are just a pill to calm a broken soul for a while, it is like anesthesia.

I witnessed how Angelo breaks down whenever he remembered that traumatic day of him. Until now I am helping him to face his fear to forget about his trauma. To heal his heart.

I witnessed how Nicole change her mood in a short period of time. By being jolly to an unknown evil. At nakakatakot talaga yun.

Your emotions can really drive you crazy, indeed. Literal.

I even told her to control her emotions and be positive all the time. It is hard at first, I know. But soon I know she will be able to control herself.

Another realization hits me while staying here. You can easily judge when you don't know the reason. It is really easy to give advice by just hearing their struggles, pero hindi talaga natin alam ang tunay na nararamdaman nila. Hindi natin alam kung paano sila masaktan at madurog.