Suicidal Camp

Pain 6

fifty days...

we only have one month left, after that we are free to go out of this camp if we already change our mindset about life and death. Staying inside this camp makes me realize that ending my own life won't fix any problem that I have. It is like an eraser when I am using a pen. It's useless...

Staying here for two months changed me, this camp thought me that problem is like a war, we are going to experience pain while going through a battle field that cries a lot of bullets, regrets, when entering a battle without any weapons handed, and it is our choice if inside this war we are going to surrender and stop fighting to taste the rust of liquid that flows through our mouth; but every war there is a price that worth fighting for... Peace. A rainbow after the rain. A food after hunger. A rest after tiredness.

Alysandra, Nicole, Angelo, and I became better. Wala ng Alysandra na umiiyak gabi gabi, wala ng Nicole na nagiging ibang tao pag ina atake, wala ng Angelo na umiiyak tuwing naririnig ang pag putok na nag papa alala sa kaniya ng pag ka matay ng magulang niya, at higit sa lahat... wala ng Amanda na umiiyak at sinisisi ang sarili sa lahat ng problema na nararanasan ng pamilya. Wala na sila....

----

"tangeks! hindi ganiyan!" tumatawa na sabi ni Aly kay Nicole at inagaw ang ginagawa nitong bracelet.

"Paano ba kase?! ang hirap naman!" kamot ulo naman na reklamo nung isa.

"ganito oh!" ipinakitang muli ni Aly kung paano gawin ang bracelet na may beads na malalaki. Kahit naman ako hindi matutunan yan! ang hirap kaya!

nag bangayan ang dalawa dahil hindi talaga ito matutunan ni Nicole. Nakakatawa sila panuorin. I don't know what will happen when we're already out of this camp, but i am sure that we are not going to lose are communications. 

" ayoko na nga!" pag suko ni Nicole habang naka simangot ang muka.

"hay nako! ayoko na rin mag turo!" reklamo rin ni Aly at napakamot ulo nalang.

 *knock!knock!*

"oh? pasok!" sigaw ko

" Amanda? pwede ba kita maka usap?" tanong nito nang maka pasok.

"Angelo? ah sige sige." tumatango ko na sabi " labas lang ako." pa alam ko sa dalawa na tinugunan ako ng tango at tingin na mapanukso.

sa loob ng dalawang buwan ay madalas nila akong tinutukso kay Angelo, kesyo bagay daw kami, may gusto ito sa akin at hala rin daw na ganon din ako para sa isa... Na hindi ko masagot ng oo o hindi.

"Amanda..." tawag nito sa akin ng marating ang punong kahoy na nakasaksi sa lahat ng pinag daanan naming mag kaka ibigan. "hmm?" nawala ang ngiti ko ng makita na seryoso ito na nag dala ng kilabot at kaba sa aking sistema. "may... may problema ba?" kabado ko na tanong.

"i.. just found out that..." utal nitong sabi

"that?" kunot noo kong tanong

"....anak ako sa labas ng nanay ko, and i just met my biological father..." sabi nito kasunod ng buntong hininga "earlier..." without any word, i hug him tight. Unti unti ko narinig ang hikbi nito na nakakapag padurog sa puso ko.

"I know this is painful for you, but i hope this wont bring you back from the start." bulong ko dito habang hinahagod ang likod nito. Bumitaw ito sa yakap at tumalikod at nag pahid ng luha. Ng humarap ito ay binigyan ko siya ng ngiti na nag sasabi na magiging ma ayos ang lahat. "mag kuwento ka, makikinig ako." naka ngiti kong sabi at nauna maupo sa ugat ng puno at sumunod naman siya at tinabihan ako. 

"he said sorry for abandoning me as his son, for hurting my mom. He explained that he has his own family. Bunga ako ng pagkakasala nila." malamig ngunit puno ng sakit nitong sabi. "and he even told me that I also have a sister here inside the camp, he said that he's so hurt dahil ang dalawa niyang anak ay may kaso na katulad ng aten." his story left me speechless. Pilit kong sinisiksik sa utak ko na may kapatid siya dito sa loob.

"d-did he told you the name of your sibling?" tanong ko but he shrugs his head "he said that he will introduce me to her daughter once we're out." napatango ako dito. "may pamilya ka parin pala eh, be happy." ngiti ko rito. "i can't. maybe soon." ngiti nito at ginulo ang buhok ko. Bumalik ang pagiging masiyahin nito.

buti pa siya may pamilya na makikilala na mag mamahal sa kaniya, samantalang ako, may pamilya nga wasak na nga... may sabit pa.

ngumiti ako dito.

"m-may itatanong ko..." sabi nito na nag balik ng kaba sa akin sa hindi malaman na dahilan. "a-ano yon?" pinilit kong pasayahin ang tono ko.

"kapag ba... niligawan kita may pag asa ako?" in a cue my heart dropped. Unti unting bumilis ang pag tibok ng puso ko. I mislaid my focus, he left me with no words to say.

 "h-ha?" 

"you heard me." he look at me as if he mean the words he said. 

napakurap kurap ako dito ng walang sinasabi ni isang salita. "uulitin ko, and by this time you need to answer me, Amanda. May pag asa ba ako sayo?" seryoso nitong sabi habang nakatitig sa mga mata ko. Sa paraan niya ng pag tingin ay nag dadala ng kilabot sa akin dahil parang hinahalukay nito ang kalooblooban ko.

"y-yes..."