Suicidal Camp

Pain 9

" you ready?" tanong nito sa akin. Tumango ako dito ng may ngiti sa labi.

"kayo? okay na ba yung mga gamit niyo?" tanong ko sa dalawang kaibigan na malapad ang mga ngiti sa labi. 

"kumpleto na!" masayang sagot ni Alysandra

"sawakaaas!!! hindi na ako baliw!" sigaw niya at nag paikot ikot pa

"tangeks! hindi ka naman talaga baliw!"binatukan ito ni Nicole na kaniyang ikinasimangot 

"kahit naman wala kang sakit baliw ka parin naman. Walang bago." ngisi ni Angelo na lalong ikina simangot nung isa.

ngayon ang araw na lalabas kami dito sa camp. May ilan paring mananatili dahil walang pinag bago ang mga ito, ang ilan naman na katulad namin ay makakalabas na. Napakasaya isipin na pumasok kami dito na hindi mag kakakilala pero lumabas kami ng mag kakasama bilang mag kakaibigan. 

"good morning camp! " bati ni Miss G. na isa sa mga head ng camp.

"good morning!" masayang bati ng lahat

"today is the day! are you excited?" tanong niya na tinugunan ng masasayang sigawan ng lahat. "sa halos tatlong buwan na pananatili niyo dito ay maraming activities ang sumalubong sa inyo, samu't saring kuwento na nakaka urat na pakinggan, tama?" natawa ang lahat sa sinabi nito at tinugunan ng pag sang ayon. " diba? going back!  lahat ng kuwento at aral na nakakaurat na pakinggan ay para sa inyo naman, look at yourselves now! makakalabas na kayo! always remember that not all things that makes you annoy, makes you feel pain, makes you stress won't help you..." tinignan niya kami isa isa " sometimes, those shit things are the one who can make you better...they are one of your stepping stones for your success... Pag subok lang lahat yan, problema lang yan, wag niyo tambayan hindi yan tindahan." muli kaming natawa. "of course hindi natin maiiwasan maging nega, syempre tao rin naman tayo. Pero... wag sobra! always look at the bright side of this cruel life! maaring dadating yung poinnt na gusto niyo tapuisn nag buhay niyo para hindi na mamroblema pa, kaya nga kayo nandito eh!" tumawa ito " pero tingin niyo ba matatapos ang problema niyo kapag ginawa niyo yun? no, it won't. dinagdagan niyo lang. Don't fix a problem by covering it with another, para lang kayong nag tahi at nag lagay ng zipper ng maleta sa pantalon niyo. Ngayon na ang araw na makakalabas kayo sa camp, maraming nabuong pag kakaibigan... at pag iibigan." naramdaman ko ang pag hawak ng kamay ni Angelo sa kamay ko " i love you...." bulong nito. "Camp, sana may natutunan kayo sa pananatili niyo dito, ayoko na makita ang mga pag mumuka niyo ah! sasapatusin ko na kayo isa isa!" naiiling nitong sabi " okay! marami na akong nasabi! suicidal camp... you are now free!" sigaw nito na pinalakpakan at hiniyawan ng lahat.

finally! we're free!  hindi sa camp kundi sa mga sakit namin... totoo lahat ng sinabi ni Miss G. we might encounter a lot of difficulties in our life and will end up having a mental illness but those things are just trials that we need to face for it to be fixed and not to ruin our lives. Before I enter this camp I already lose my faith, my trust for him, and that makes my case worst. We can't solve our problem without him, without his help we can never survive. this camp brought me back my faith and my trust for him. 

God, thank you for not giving up on me. Sorry if I lose my faith if I lose my trust.. Sorry for giving up easily, and ending up with a crime by thinking it will be the best solution... I almost killed myself multiple times, and I even hated you before by knowing you have no care for me by giving me those hardships that I thought I will never fix. Now I know with you I can solve my problems and with you, I can be the better version of myself by learning those lesson that you want me to learn after experiencing those pain. Thank you...

"Why are you crying?" I heard him asked and even rubbed my back

"I'm just too happy.." nakangiti kong sabi. Ngumiti ito at niyakap ako ng mahigpit.

"ano ba yan! nag lalandian nanaman! tara na nga! tara na nga! " sigaw ni Nicole at hinatak ako mula kay Angelo.

"Amanda, thank you.." yinakap ako ni Nicole pagka layo namin

 " para saan?" tanong ko 

" sa pag papaniwala sa akin na matatapos rin ang lahat ng problema ko ng hindi ko tinatapos ang buhay ko." sabi nito ng may ngiti.

"thank you rin, Amanda, kundi dahil sayo baka...." ngumiti ito " salamat dahil andiyaan ka palagi pag kailangan namin, naging nurse, doctor, nanay, kapatid, at kaibigan ka namin... salamat talaga!" naluluhang sabi ni Aly at yumakap sa akin.

muli akong naiyak ng pati si Nicole ay naluha na rin. "ano ba yan! iyakan nanaman!" sigaw ko at niyakap silang dalawa ng mahigpit. 

"arte kasi niy----"

"Amanda..." napahinto kami, ako, ng marinigko ang isang pamilyar na boses.

dad...

"puwede ba kitang maka usap?" tanong nito. 

"alis muna kami.." bulng nila Aly at tinapik pa ako sa balikat

"k-kumusta?" tanong nito sa akin. "okay ka na ba?" 

"a-ayos na po..." naiilang kong sabi

nagulat ako ng niyakap ako nito habang umiiyak " d-dad..." 

"anak, i am really sorry... hindi ko naman talaga pinag palit ang mama mo, eh. I was forced to do it."nagulat ako sa sinabi nito

forced?

"alam lahat ng babae na iyon ang mga kasalanan na nagawa ko, she blackmailed me, kailangan ko raw siyang gawing asawa ko para manahimik siya, i left with no choice! sorry kung pine-pressure kita sa school mo, i just want you to graduate and becam a doctor immedietly para matulungan mo akong matapos ang problema natin at maipakulong ang babae na iyon."he said while crying.

all this time? eto ang dahilan niya? all this timme mali lahat ng akala ko? 

"matagal ko ng alam na problemado ka at humanap lang ako ng tamang tyempo para ipasok ka dito sa camp para hindi ka na mamroblema pa kapag ginagawa ko na yung plano ko na ipakulong ang babae na iyon dahil alam kong maiipit ka sa gulo." 

"d-dad.. i'm sorry... i'm sorry.... sorry kung inakala k na wala a ng pake sa akin, sorry sa mga masasakit na salita na binitawan ko sainyo, sorry kung sumobra ako at hindi ko na kayo nirerespeto, sorry kung inakala kong ipinag palit mo si mama... i'm sorry..." bumuhos ang mga luha ko habang sinasabi ang mga yan.

"anak, it's okay, i understand you.... naiintindihan ko na nasasaktan at nahihirapan ka... " hinagod nito ang likod ko at hinalikan ang noo ko. "tuwing tinatangka mong tapusin ang buhay mo parang ako pa ang namamatay... grabe lagi ang kaba at parang sinusuntok ang puso ko ng paulit ulit tuwing sinusugod kita sa ospital tuwing nakikita kita sa kuwarto mo na duguan... just don't do it again, please..."

"y-you..." my jaw dropped when I heard what he just said.

"sinasabi ko lang sa mga doctor at katulong na huwag sabihin na ako ang nag dala sayo...." sabi niya at pinunasan ang mga luha ko.

muling umagos ang mga luha ko sa narinig.

maybe all the things that we thought are completely wrong, we sometimes forgot to look at the other side, lagi lang nating binibigyang pansin ay ang nararamdaman natin at hindi ng iba, nagiging bias tayo... at mali yun. We can never move on by not knowing the other side cause just hearing your own side can't answer the questions inside your mind... And that is one of my biggest mistake in life...