მეჩვიდმეტე - ოცდამეერთე დღე

242 30 21
                                    

ამ ოთხი დღის განმავლობაში ბექჰიონი ოთახში იჯდა, არც ჭამდა, არც სვავდა. მთელ დღეს და ღამეს ტირილში ატარებდა, ეგონა რომ ჩანიოლი შორს წავიდა და მას აღარასოდეს დაუბრუნდებოდა, რას იფიქრებდა საწყალი ბექი რომ ჩანი მის გვერდით ოთახში იჯდა და ყოველ საღამოს როდესაც ბრუნდებოდა და ბექჰიონის ტირილს ისმენდა გული ეგლიჯებოდა.

ჩანიოლმა ყველა მსახური გააფრთხილა რომ ბექჰიონისათვის არაფერი ეთქვათ. მეოცე დღეს ბექჰიონმა შენიშნა რომ ყოველ დილით ერთი და იგივე დროს ვიღაც სახლიდან გადიოდა და გვიან ღამით ბრუნდებოდა, მაგრამ ჩანიოლის ახალო მოსამსახურეები ბექჰიონის დაგროვილ კითხვებს არასდროს პასუხობდნენ, ყველაფერს აკეთებდნენ რომ საუბარი სხვა თემაზე გადაეტანათ.

მართალია უკეთესი იქნებოდა რომ ჩანიოლი მართლაც სადმე წასულიყო, მაგრამ ეს ნამდვილად არ იყო მარტივი, ამიტომ ჩანიოლს დრო, სახლის გარეთ სპეციალურ ლაბორატორიაში გაჰყავდა, აქეთ იქით დადიოდა რომ რაღაც უკეთესი მოეფიქრებინა "დიდი გადატრიალებისთვის".

- ბატონო პარკ, ბომბი და სპეც დანაყოფი მზადაა, ახლა დაგვრჩენია მოვაგვაროთ ტრანსპორტის საქმე და შევაღწიოთ ამანდა ველერამდე - განაცხადა ლაბორატორიის მთავარმა ქიკოსმა და ჩანიოლის მარჯვენა ხელმა.

- მშვენიერია - გველურად ჩაიცინა ჩანიოლმა და ოქროს ხელჯოხი აათამაშა - ბოლოს მოვუღებ მაგ ძუკნას - გადაიხარხარა და მარჯვენა ხელით პირი დაფარა, იმ ხელით სადაც გამოსახული იყო ჯოკერის გიჟური ღიმილი.

- მშვენიერია - გველურად ჩაიცინა ჩანიოლმა და ოქროს ხელჯოხი აათამაშა - ბოლოს მოვუღებ მაგ ძუკნას - გადაიხარხარა და მარჯვენა ხელით პირი დაფარა, იმ ხელით სადაც გამოსახული იყო ჯოკერის გიჟური ღიმილი

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Suicide Squad [დასრულებული]Where stories live. Discover now