Hayatın nerde ne zaman karşımıza neler çıkaracağı hiç belli olmaz...
Nefise ve Muzaffer'in hikayesi de tam olarak böyle bir hayat hikayesi...
Hiç beklenmedik bir yerde hiç beklemedikleri bir zamanda hayattan bütün umutlarını kesmişken yaşamaktan yorulmuşlarken aslında hayata yeni başlıyorlardı...birbirlerinin yaralarına merhem olacaklardı...
İki aydır her gün geldiği yerdeydi.Soğuk mezar taşlarının önünde oturmuş gözlerinden akan yaşlarla konuşuyordu Nefise.
"Yine ben geldim"
Güzünden akan yaşı silerek konuşmaya devam etti.
"İki ay oldu...
Nefise bir anda iki ay öncesine gider.
*2 Ay Önce*
Nefise odasında oturuyordu.Birden babasının sesi ile yatağından kalkar ve koşarak salona geçer.
Babasından çekiniyordu Nefise..biraz korkarak konuştu.
"Efendim ba baba"
Babası sert bir sesle konuşur.
"Hazırlığını yap yarın Kemal Beyle evleniyorsun"
Nefise'nin başından kaynar sular dökülür resmen.Evleniyordu...hemde yarın Kemal'le...sadece adını duyduğu ama hiç görmediği adamla evleniyordu.Böyle birşey nasıl olabilir di ki...
Hâlâ aynı yerde kıpırdamadan dikiliyordu ne bir adım ileri ne de geri gidebiliyordu.Kitlenmiş kalmıştı öylece...
"Ne dikiliyorsun kız git hazırlığını yap"
Nefise babasının sesi ile kendine gelir.Yerde olan bakışlarını kaldırır ve babasına...onu hiç tanımadığı bir adamla zorla evlendirmeye çalışan adama baktı.
"Ben...ben evlenmek istemiyorum baba"
Nefise korksada bu cümleyi kurmuştu.Babası hızla ayağa kalkar.
"Sen bana karşı mı çıkıyorsun haaa"
Bağırarak Nefise'nin üstüne yürür.Nefise korkmuştu ki bir adım geriye gider.
