Aradan iki saat geçmişti.Nefise ve Muzaffer birbirlerine sarılı bir şekilde uyuyorlardı.
Bir süre sonra Muzaffer uyandı.Kollarının arasında uyuyan güzel sevgilisine baktı uzun uzun..
Yaklaştı ve alnına bir buse kondurdu.Nefise bu öpücükten sonra gözlerini açtı yüzündeki tebessümle.
"Muzaffer"
dedi uykulu bir şekilde.
"Sevdam..Aşkım"
dedi içi huzurla dolmuş bir şekilde...adını Nefise'nin ağzından duymak bir başka güzeldi..onu yanında görmek ona gülümsemesi aşk dolu gözlerle bakması..paha biçilemezdi bunlar..Muzaffer de zaten Nefise'nin bir tebessüm için dünyayı yakacak kadar seviyordu bu kadını..deli gibi aşıktı ona.
Bu aşk dolu bakışları bölen bir ses vardı.İkisinin de karnından gelen o sesti bu...
Önce karınlarına baktılar ve daha sonra birbirlerine bakıp kahkaha atmaya başladılar.
"Çok acıkmışlar çokkk"
dedi halâ gülümserken.
"Çok"
diyerek karşılık verdi Muzaffer sevdiğine.
Ama bu sese daha fazla tahammül edemeyeceklerdi.Muzaffer yataktan kalktı ve Nefise'ye döndü.
"Sen burda beni bekliyorsun..bende sana yemek getiriyorum"
"Aşağıya inerdim ben Muzaffer"
dedi ama Muzaffer'in gözlerindeki kararlılığı görünce işe yaramayacağını anladı.
"Peki o zaman kendine de getir beraber yiyelim olur mu?"
sorusunu masum bir şekilde sordu Nefise.
Tebessümle başını onaylar bir şekilde salladı Muzaffer ve odadan çıktı.Salonun önünden geçerken Selin koşarak amcasının yanına geldi.
"Nefise nerde amca?"
Muzaffer Selin'i kucağına alır ve salona doğru yürür.
"Nefise'nin dinlenmesi gerekiyor prenses"
"Keşke yemek yeseydi...hem ilaçları da var"
dedi Zeynep.
"Ben ona birşeyler hazırlayayım odasına götüreceğim"
