TEN WOJSKOWY

część 3

Po kilku minutach nieustannej ciszy odezwałem się:

- Dobra... Niema co dalej tego ciągnąć... Powiecie co się stało?

Chłopcy spojrzeli na siebie nawzajem. Nagle odezwał się Maciek:

- Ok, to słuchaj bo to będzie długa, trudna i wstrząsająca historia. - mówił smutnym głosem.

Nagle do pokoju weszła Karolina z ucieszona miną i pizzą, ale gdy spojrzała na nasze poważne miny to jakoś zesmutniała.

- Coś się stało? - zapytała zdziwionym głosem.
- Tak, lepiej usiądź bo to będzie długa historia - powiedział Maciek.

Chłopcy opowiadali jak było z tym zabójstwem, mówili że jak byli w 1 klasie liceum to mieli dobre układy z 3 klasistą (liceum), który sprzedawał różne nielegalne rzeczy, ale chłopców interesowała między innymi trawka. Tak bardzo sie w to wciągnęli, że popadli w długi, których potem nie mieli jak spłacić. Trzecioklasista (liceum) się wkurzył i dał im tylko 2 dni na spłacanie długów bo inaczej pożałują. Chłopcy powiedzieli mu, żeby dał im jeszcze kilka tygodni bo nie mają kasy ale trzecioklasista powiedział że to ich problem.
Chłopcy tłumaczyli się mi i Karolinie, że nie chcieli, to był przypadek, ale zabili go tego trzecioklasiste (liceum). Gdy spytaliśmy się ich w jaki sposób to powiedzieli, że wystarczył jeden celny cios w brzuch. Po tych słowach popatrzeliśmy się z Karolina za siebie z niedowierzaniem.

- Nie mogę uwierzyć... - powiedziała Karolina patrząc na podłogę
- I... Co zrobiliście dalej? - spytałem
- No... - powiedział Mikołaj
- Uciekliśmy - powiedział Michał

Spytałem ich co ten trzecioklasista (z podstawówki) miał z tym wspólnego, odpowiedzieli, że widział nas i, że chcieli go nastraszyć  (wtedy na korytarzu) żeby nic nikomu nie mówił.

- I nikt się nie dowiedział? - spytała Karolina
- Nikt... - powiedział Maciek - aż do dziś.
- Minęły 2 lata, a ja nadal mam to przed oczami.

Cali zdenerwowani i niepewni z Karoliną nie wiedzieliśmy co zrobić.

- Pewnie teraz to powiecie... - powiedział Maciek
- Ehhhh... - wzdychała Karolina
- Nie... - powiedziałem - sami to powiecie.

Chłopcy popatrzeli na mnie zdziwieni.

- Ja tego nie powiem, mnie to nie przejdzie przez gardło. - powiedział Maciek
- Mnie też. - powiedział Michał
- To co? Chcecie to tak zostawić? - zapytałem
- A mamy inny wybór? - zapytał Mikołaj
- Tak! - powiedziałem stanowczo - przyznać sie.
- Ale... To i tak nic nie zmieni... Nie zwróci mu życia. - powiedział Maciek
- Tak ale mi przywróci w was nadzieję. - powiedziałem

Znowu zapadła niezręczna cisza.

- Ja i tak nic nie mówię! - wykrzyczał Michał
- Ja też - powiedział Maciek
- Jak oni nie to ja też nie - powiedział Mikołaj
- Dobra! - wykrzyczałem - ale ja nie chcę się zadawać z zabójcami.
- I ja... - powiedziała że smutkiem Karolina - idźcie już.

Chłopcy patrząc na nas z poważną miną wyszli z pokoju Karoliny. Poszliśmy za nimi do drzwi nic nie mówiąc. Gdy chłopcy wyszli zostałem jeszcze trochę u Karoliny.

- Boże... - powiedziała Karolina - powiemy to komuś?
- Nie, może sami zrozumieją, a nawet jeśli nie to i tak tego nie mówmy. - powiedziałem stanowczo
- No, ale... To mamy to tak zostawić? - zapytała karola
- A mamy inny wybór?
- Zaczynasz gadać jak oni... - powiedziała Karolina
- Nie przesadzaj.
- A może ty też masz z tą akcją coś wspólnego? - zapytała Karolina
- Ja?! - krzyknąłem niedowierzając - możesz mnie oskarżyć o wszystko ale nigdy nie zabiłem człowieka! A poza tym nie było mnie jeszcze wtedy w tym mieście!
- Wy wszyscy jesteście dziwni - powiedziała Karolina
- Nie wieże...
- W co? - zapytała Karolina
- W to, że miałem czwórkę wspaniałych przyjaciół... A zostałem sam. - powiedziałem
- Co? - zapytała Karolina ze zdziwieniem

Po tych słowach wyszłem z domu Karoliny i poszłem do swojego domu. Przy wejściu do domu zatrzymali mnie rodzice i spytali się czy coś się stało bo zobaczyli że jestem wyraźnie zły, powiedziałem, że nic poprostupowiedz jestem śpiący i poszłem do pokoju całą noc myślałem co będzie jutro w szkole jak będę patrzeć im wszystkim w oczy czy w ogóle powinienem tam iść...