The Game

Hoofdstuk 1

*9 maanden geleden*

Gehaast loop ik over de speelplaats op weg naar mijn lokaal. Ik ben weeral te laat en het is nog maar de tweede schoolweek. Ik zucht, waarom kan ik ook nooit op tijd opstaan. Dit gebeurt zo vaak. Ik lig lekker in mijn bed, mijn wekker gaat, ik snooze en dan word ik een halfuur later ineens wakker en besef ik dat ik mij (voor de zoveelste keer) verslapen heb. 

Omdat ik dus zo helemaal verzonken ben in mijn fascinerende gedachten over hoe ik niet capabel ben om 's ochtends op te staan, ondertussen mijn agenda zoek om te weten waar ik eigenlijk naartoe moet en tegelijkertijd nog eens probeer te lopen, lukt het mij niet echt om goed te letten op wat er zich rondom mij afspeelt. Laat ik je even vertellen dat ik sowieso al niet goed ben in multitasken. 

*BAM*

Voordat ik het weet lig ik op de grond met al mijn boeken rondom mij. Je kent het wel, die cliché scene uit een romantische film waarin het verlegen, nerdy meisje tegen de meest populaire en ook knapste boy van de school botst. En natuurlijk (anders zou het geen cliché film zijn) heeft ze ook nog eens een gigantische crush op hem dus bloost ze helemaal.  

Wel zo ging het er hier dus NIET aan toe. Argumenten? 
1) We zitten niet in een cliché romantische film
2) Ik ben al HELEMAAL NIET het verlegen, nerdy meisje van de school. 
3) De jongen tegen wie ik botst is ook niet de meest populaire, knapste boy van de hele school.
4) En nee ik heb geen crush op hem.

Eigenlijk ken ik hem niet eens. Ik bedoel, sure ik heb hem al eens gezien. We zitten nu eenmaal op dezelfde school maar ik denk niet eens dat ik weet hoe hij heet. Of ik kan er nu tenminste niet op komen. Er zit een a in denk ik.
Jonathan? Nee, hij leek me geen Jonathan.
Benjamin misschien? Nee ook niet, het was korter. 

Alex!! Dat is het. Alex Miller. Hij is bevriend met mijn beste vriend Matteo, als ik me niet vergis. 

Oh wacht, ik denk dat ik aan het afdwalen ben. 

Dus terwijl dat allemaal in me omgaat, lig ik nog steeds heel gracieus op de grond in het midden van de speelplaats. Of nee eigenlijk niet in het midden. Eigenlijk lig ik bijna in de plantenbak. Maar ja wat doet dat er nu eigenlijk toe. 

Ik denk dat ik hem heel vreemd aangestaard heb terwijl ik op zijn naam probeerde te komen want hij kijkt nogal nerveus om zich heen en wrijft zijn handen meermaals af aan zijn broek. 
'Sorry,' zegt hij, 'het was niet de bedoeling om je van je sokken te lopen, ik ben gewoon nogal gehaast.'
'Oh nee, echt? Dat had ik anders echt niet door hoor', antwoord ik op een redelijk sarcastische toon.

'H-H-Het spijt me echt' zegt hij en hij krijgt net de blik van een puppy dat geen snoepje krijgt.

Ik zucht. Waarom moet dit nu weer op een maandagochtend gebeuren?  Op die dagen ben ik sowieso al slecht gezind. Ik bedoel wie heeft die dag nu uitgevonden?! Serieus ik vind dat maandagen afgeschaft moeten worden. 

'Het is oké' zeg ik, nog steeds met een duidelijk geïrriteerde ondertoon. 
'Laat me je tenminste helpen' zegt hij en hij steekt zijn hand naar mij uit. 
Ik kijk op naar zijn hand en zeg: 'Vriendelijk, maar ik denk dat ik zelf wel kan rechtstaan.' 

Ik sta op en begin mijn boeken op te rapen, hij geeft me mijn Engels boek aan. 
'Heb je ook Thorn?' vraagt hij lachend. 
'Jaaaaa,' zeg ik, 'de ergste 2 uur van mijn week.'
Hij lacht. 

'Maar goed,' zeg hij, 'ik denk dat ik er beter vandoor ga.' 
 'Ik denk dat ik ook eens naar Engels ga, misschien mis ik net de laatste 5 minuten niet' antwoord ik. 
Hij glimlacht terwijl hij langzaam wegloopt. 

Wanneer hij buiten gehoorsafstand is, zucht ik heel diep en loop de gang in naar Engels.