The Game

Hoofdstuk 8

Als we uiteindelijk het gebouw weer in lopen is iedereen wild enthousiast. Gym met de jongens is veel leuker dan gewoon met onze klas, daar is iedereen het over eens. Uiteindelijk heeft mijn team gewonnen. Of ja eigenlijk hebben we Clara's team verpletterd maar ik zal niet te diep ingaan op de details. Eigenlijk hebben Hannah en ik elkaar gewoon aan een stuk onderuit gehaald. Het is en het blijft rugby dus hey don't blame me. 

We kleden ons rustig om aangezien het toch middagpauze is. Wanneer ik de kleedkamer uitloop zie ik Ethan tegen de muur geleund staan. Ik kijk hem even aan en weet precies wat hij wilt. Maar ik geef niet graag toe dus ik kijk hem vragend aan en loop langs hem heen. Ik hoor een zucht en dan voetstappen achter me, ik glimlach. Ik geef toe dat het best leuk is om de populairste jongen van de school rond je vinger gewonden te hebben. Ik loop rustig de gang uit, trappen op, naar buiten, ander gebouw in, rechtsaf, naar het einde van de gang en hou halt bij mijn locker zodat ik mijn gymspullen weg kan leggen. Die hele tijd hoorde ik onafgebroken voetstappen achter me, weliswaar op een respectabele afstand. Misschien heeft DE badboy toch nog manieren denk ik bij mezelf. Ik buk me om mijn slot te openen en ja hoor ik zie iemand naast me komen staan en nonchalant tegen de lockers leunen. 

'Ha dan was ik waarschijnlijk de ongelukkige persoon op wie je aan het wachten was', zeg ik zonder op te kijken. 
'Inderdaad', is het droge antwoord dat ik krijg. 
'Wel als je me helemaal tot hier gevolgd bent, stalker, zal je wel een goede reden moeten hebben om met mij te praten'
'Ja ik denk wel dat ik een goede reden heb ja', zegt hij. Ik kijk even op en zie dat hij zichzelf aan het bekijken is in het raam. Ik rol met mijn ogen, zelfingenomen klootzak. 
'En die goede reden is...?' Ik kijk hem vragend aan. 
'Oh ik wou gewoon weten of je al tijd had gehad om na te denken over mijn voorstel.' zegt hij nonchalant.
'Voorstel, voorstel hmmm' zeg ik en ik doe alsof ik heel lang moet nadenken over wat hij bedoelt, 'Oh ja dat is waar was jij het dat wou weten of ik kon babysitten zaterdag? Of nee nee je wou dat ik je hond zou uitlaten dat was het!' 

Hij kijkt me geamuseerd aan, dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik had gehoopt dat hij afgeschrikt zou zijn door mijn sarcasme zoals vorige keer. In plaats daarvan zucht hij gewoon eens diep en zegt: 'Blijkbaar ga je moeilijker zijn dan ik dacht.' 
En na dat gezegd te hebben draait hij zich om en loopt weg. 

Ik sta echt helemaal perplex. Heeft hij mij nu net gewoon gerust gelaten? Zonder dat er iets anders aan verbonden zat? Ik snap het oprecht niet meer. 
En dan besef ik dat dat waarschijnlijk zijn bedoeling was. Ik zucht en rol met mijn ogen. Mannen. 

Tegen de tijd dat ik klaar ben bij mijn locker is de gang al helemaal leeg. Natuurlijk, ik doe nu eenmaal overal een eeuwigheid over. Ik loop naar buiten. Terwijl dat ik naar de refter loop besef ik dat Hannah en ik vandaag eigenlijk plannen hadden om in dat nieuwe restaurantje in de stad te gaan eten dus dat ik helemaal geen middageten bijheb. Ik zucht, langs de ene kant doet het mij slecht voelen om aan haar te denken maar langs de andere kant begin ik ook wel te vinden dat ze zich een beetje aanstelt. Ik heb Ethan echt super hard afgewezen en ze stond er zelf bij. Ik kan er ook helemaal niks aan doen dat ik de volgende op zijn lijst ben. Sowieso staat zij er ook op maar is hij daar gewoon nog niet geraakt. 

Ik kijk rond en zie Matteo en zijn vrienden staan aan de boom. Ik loop naar hun toe en vraag of ik met hun mee mag deze middag. Natuurlijk zeggen ze ja. Ik heb het altijd al goed kunnen vinden met zijn vrienden. Het zijn allemaal chille gasten en ik heb de indruk dat ze mij ook wel graag mogen. Vooral omdat ik altijd mijn volledig eerlijke mening geef over de meiden die ze leuk of knap vinden. 

We lopen naar het fietsenrek, stappen op onze fietsen en fietsen de school uit richting de stad.