The Game

Hoofdstuk 3

Van het moment de laatste bel klinkt, stuift iedereen de klas uit alsof er net een gasbom ontploft is. Ook Hannah doet mee, ik daarentegen blijf rustig mijn zak inpakken en loop op mijn gemak het lokaal uit. 
'Hoe kun je nu zo rustig blijven?' vraagt Hannah, 'die vrouw geeft me echt de kriebels met al haar vraagstukken.' Ze rilt even om haar woorden kracht bij te zetten. 
'Komaan,' zeg ik, 'zo erg was het nu ook weer niet. Ik snap echt niet waar die afkeer voor wiskunde vandaan komt. Ik bedoel het is niet het leukste vak maar het is alleszins beter dan Engels met Thorn.' Nu ril ik om mijn woorden kracht bij te zetten. 

'Hij is eigenlijk hartstikke aardig hoor,' zegt Hannah, 'je moet hem gewoon een kans geven.' 
'Alsjeblieft Hannah! Die man zijn ego is groter dan dat van Ethan!' roep ik door de gang, wat me een elleboogstoot en een veelbetekenende blik oplevert.
Met een pijnlijk gezicht wrijf ik over mijn arm: 'Waar was dat goed voor?'
Hannah wijst naar het einde van de gang waar Ethan en zijn vrienden staan.  
'Wat?' vraag ik. 'Het is niet alsof hij niet weet hoe ik over hem denk.' 
Hannah geeft me weer dezelfde blik.
'Ben je je tong kwijt of zo?' vraag ik. 
Ze schudt haar hoofd en draait me in de richting van Ethan. 

'Als je weer gaat beginnen zwijmelen over hoe kna-' begin ik luid maar mijn mond wordt weer gesnoerd door een stomp in mijn maag. 

'Hannah alsjeblieft zeg!! Straks bel ik Unicef nog, je mishandelt me gewoon!!' roep ik. 

Nu pas besef ik hoe stil het is in de gang. Ik kijk even rond me, er is niemand. Alleen Hannah en ik en toen begreep ik wat ze me probeerde duidelijk te maken. Helemaal aan het einde van de gang, stonden Ethan en zijn vrienden. Je denkt nu wauw dat had je toch al door.
Maar ze staren ons allemaal aan. Alle acht. Ze kijken ons allemaal strak aan. Of beter gezegd, ze kijken mij strak aan. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en wil het liefst van al gewoon naar buiten lopen maar ik heb boeken nodig uit mijn kluisje dat, natuurlijk, helemaal aan het einde van de gang is. 

Dus ik loop naar mijn locker, knik naar de jongens (wat me een hele hoop ge-ooeeeehhh oplevert) en pak de boeken die ik nodig heb. Ik wil net naar buiten lopen wanneer ik een harde klap hoor van een hand op metaal. Ik draai mij om en kijk recht in het gezicht van Tarzan (aka Ethan). Zijn vrienden en de meisjes noemen hem zo omdat hij stoer is en roots heeft van ergens in Zuid-Amerika, maar ik noem hem zo omdat hij net zo onbeschaafd is en eruit ziet alsof hij zo uit de jungle gekomen was. 

'Hey beautiful' zegt hij met een grijns. 
Oh nee, dit was echt niet aan het gebeuren!!
Ging Ethan mij nu proberen te fixen terwijl mijn beste vriendin die een mega crush op hem had letterlijk op minder dan 50 meter afstand stond? 
'Hallo sukkel' antwoord ik omdat ik niets anders kon bedenken. Ik hoor al zijn vrienden achter ons giechelen.
En dan zeggen ze dat meiden vreselijk zijn, ik rol met mijn ogen. 

'Ik vroeg me af of je vanavond iets te doen hebt, gorgeous' zegt hij.
Ik heb zo'n gevoel dat hij niet snel gaat opgeven. 
'Nu je het zegt wel ja' antwoord ik terwijl ik doe alsof ik denk. 
Ethan weet duidelijk even niet wat zeggen maar hij herstelt zich snel. 
'Oh ja, wat dan?' vraagt hij. 
'Ik heb een date' zeg ik droogjes. 
'Met wie dan wel, als ik vragen mag?' 
'Wel hij is enorm aantrekkelijk en lief en zachtaardig en vooral heel erg comfortabel' zeg ik. 
Ik hoor zijn vrienden lachen, zij begrijpen het maar Ethan niet. Ach ja wat verwacht je van iemand die letterlijk 3 werkende hersencellen heeft. Serieus, waarom is deze kerel zo populair?

'Comfortabel?' vraagt hij, duidelijk in de war. 
'Mijn bed, achterlijke ezel die je bent' zeg ik.
Ik zie zijn vrienden terugdeinzen. Ben ik te ver gegaan? 
'Luister,' begint hij en hij komt dreigend op mij af, 'je bent dan misschien mooi maar dat geeft je niet het recht om zo tegen mij te praten, ik krijg alles wat ik wil.' sist hij in mijn gezicht. 
'Heb je ooit gehoord van de uitzondering die de regel bevestigt?' vraag ik terwijl ik hem een eindje voor mij uit duw met een duidelijke blik van verachting.. 
Hij kijkt geschokt en wil duidelijk nog iets zeggen maar voordat hij daartoe de kans krijgt, loop ik de gang uit naar buiten, naar mijn fiets en de school uit. 

Ik was al bijna thuis toen ik het mij realiseerde: Hannah.

---
Hey guys, 

Hoe denken jullie dat het zal aflopen? Gaat ze boos zijn of verdrietig? 
Comment er maar op los :)

-x 
Pauline