The Game

Hoofdstuk 6

Eindelijk klinkt de bel van het tweede lesuur, pauze!
De mensen van het secretariaat waren niet blij dat ik voor de tweede dag op rij te laat was, maar hey deze keer was het mijn schuld niet. En even een geheimpje tussen ons, ik kan die vrouwen toch niet uitstaan dus :) 

Ik sta op en pak mijn spullen in. Ondertussen zie ik Hannah het lokaal bijna uitrennen, ik zucht. Ik heb nog niet de kans gehad om met haar te praten maar het ziet er ook niet naar uit dat ze daar veel zin in heeft. Ik loop de gang in en ga uit automatisme naar mijn locker, ik ben al halverwege wanneer ik besef dat ik eigenlijk niets nodig heb. Ik loop naar buiten en zie Matteo staan. Ik loop naar hem toe. 

'Hey cookie, alles oké?' vraagt hij als hij me ziet. 'Pffff niet echt', zucht ik, 'Hannah ontwijkt me.' 
'Kijk Olivia, je gaat haar tijd moeten geven oké, ze gaat dit niet zomaar vergeten maar je kunt misschien wel gebruik maken van het feit dat Ethan met je uit wilt.' 
'Hoe bedoel je?' vraag ik verward. Ik ga toch zeker niet uitgaan met die eikel, dat is juist heel de reden waarom Hannah boos is op me. 
'Ik bedoel maar Ethan wordt niet graag op zijn plaats gezet en hij wilt met jou uit. Maar jij wilt dat niet dus kun je dat juist misschien gebruiken om iets van hem af te dwingen, snap je?' 

Matteo kijkt me veelbelovend aan. 'Mmmmmhhhmmm', antwoord ik peinzend. 
'Zie maar dat je jezelf geen pijn doet hé', zegt hij lachend. 
'Heyyy!!!' roep ik gemaakt boos en stoot met mijn schouder tegen de zijne. Hij lacht: 'Wil je trouwens een koekje? Mijn moeder heeft er deze ochtend gebakken en ze zei dat ik er een paar extra mee moest nemen voor jou, ze weet dat je er dol op bent.'
'Oh my god, jouw moeder is echt een schatje. Een koekje is echt precies wat ik nodig heb', zeg ik terwijl ik aan het koekje begin te knabbelen. De koekjes van Matteo zijn moeder zijn echt de allerbeste. 
'Maar hey ik moet nog even met een leerkracht praten, zie je straks oké?' 
'Oh ja, is goed dan kan ik al eens nadenken over hoe we alles gaan aanpakken met Ethan', antwoord ik met een knipoog. Hij glimlacht lief voor hij wegloopt. 

Ik hou me nog even bezig met de koekjes te eten die Matteo me gegeven heeft. Ondertussen denk ik na over wat hij gezegd heeft. Zou het me lukken om iets van Ethan af te dwingen? Ik bedoel het is niet dat ik niet durf maar ik weet niet of hij erin zou trappen. Ach ja het is het proberen waard, uiteindelijk is hij toch maar een domme ezel. Nee, dat is een belediging voor de ezels. Ik glimlach zwak. 

Mijn gedachten worden ruw onderbroken door het snerpende geluid van de bel. Ik zucht diep, gym de ergste twee uren van mijn week. Het allerergste vind ik denk ik nog dat ik daarvoor door de gang van de eerste graad moet. Die eerstejaars zijn echt vreselijk, het lijkt wel alsof ze op trektocht door de Himalaya gaan voor 3 maanden. Het is echt niet normaal hoe dik die boekentassen zijn. En dan heb je de tweedejaars die zo arrogant als iets zijn omdat ze denken alles van de school te weten maar dat is dus niet zo. Dan zie je hun door de gangen paraderen alsof de school van hun is en ze botsen tegen alles en iedereen omdat ze niet uit hun doppen kunnen kijken. Best irritant als je het mij vraagt. Gelukkig heb ik ondertussen door dat ze schrikken van mijn bitch face. Dus als er eentje mij omver durft lopen, komt hij er niet zo makkelijk van af. 

Gelukkig ben ik vroeg en zijn de gangen nog redelijk leeg. Ik ga voor de deur van de kleedkamer staan. Ik ben de eerste, dat komt ook niet vaak voor. Maar bij gym is dat niet zo ongewoon, ik heb graag veel tijd. Want als ik me op twee minuten moet omkleden dan komt mijn beste humeur niet naar boven, laten we het daarop houden. Terwijl de andere meisjes langzaam binnenstromen, doet onze leerkracht de kleedkamer open. We strompelen naar binnen en beginnen ons om te kleden. 

De sfeer is zoals altijd redelijk gezellig, de ene zet muziek op en de ander zingt mee. De ene heeft geen lange broek bij en de ander heeft een elastiekje nodig. Normaal gezien doe ik vrolijk mee maar vandaag kan ik mijn ogen niet af houden van dat ene meisje dat zich in het midden van de kleedkamer staat uit te sloven. Ze danst op de muziek en praat gezellig met iedereen, ik vang haar blik en ze kijkt me dodelijk aan. Dit is Hannah niet.. zo doet ze normaal niet. Dat ze zich afzijdig houdt, doet pijn maar dat ze me zo gemakkelijk vervangt is een steek in mijn hart. 

Langzaam volg ik de anderen naar buiten, daar komt meneer Peeters. 
'Lieve meisjes, mevrouw Smidt is helaas afwezig vandaag', begint hij maar hij wordt al snel onderbroken door het enthousiaste gepraat van de meisjes die denken dat je we geen les hebben.
'Maar natuurlijk gaan we jullie geen 2 uur laten niksen dus vandaag doen jullie mee met mij en mijn jongens van het zesde!' roept hij enthousiast. 
Ik rol met mijn ogen, begrijp me niet verkeerd ik heb meneer Peeters graag hoor. Hij is altijd vriendelijk en begroet me altijd en 77zo maar ik snap gewoon niet waar leerkrachten gym in godsnaam hun enthousiasme vandaan halen. 
Alhoewel ik wel begrijp dat ze graag leerlingen martelen... hmm misschien moet ik overwegen om gym leerkracht te worden.

Ik loop achter de andere meisjes aan het veld op. Ik werp snel een blik op de jongens waar we vandaag gym mee gaan hebben en mijn adem stokt. Dit worden de beste 2 uren van deze dag. Lekker niet dus!

-----

Ooooeeh wie heeft ze gezien? Laat maar weten wat je denkt :)

-x