Stay

8- Cloud or Claude

#StayChapter8

I didn't know that my stupidity is really improving, I have no idea that the level of it are really impressing. Sobrang bobo ko talaga. How come na ganoon ang spelling na na-imagine ko. Porket Rain iyong pangalan ko ay nag-conclude na agad ako na Cloud ang spelling ng pangalan nya?

Saka yung pronunciation ng pangalan nya ay 'klod' hindi pala 'klawd'. Bakit parang ganon yung rinig ko nung December?

Kaya pala! Kaya pala hindi ko sya mahanap.

CLAUDE MARTIN FRANCISCO, PRESIDENT OF THE STUDENT COUNCIL.

Thanks to the projector I am now informed.

I don't know why but I think my organs are not stable right now. What now? Na-miss ba ng mga lamang-loob ko ang lalaking weird na yan?

"A pleasant morning to each one of you, to our beloved School President, Dra. Florentina Lacson, to our faculties and staffs and to all freshmen inside  this auditorium,"

Napalunok ako nang marinig ko ang boses nya. His voice is really formal but I can still recognize the familiarity of it. The voice he used back at San Felipe.

"It is really an honor to give an inspirational message to our beloved first years," tuluyan na nga yatang nawala sa katinuan ang organs ko dahil parang na-mute ang paligid. Sa kanya lang ako nakatingin habang pinagmamasdan ang pagbuka at pagsara ng kanyang labi.

The whole duration ay nakatingin lang ako sa kanya. I don't even bother if someone will caught me staring to him or if he's the one who will capture me—na parang mas gusto ko pa nga na mapansin nya ako na nakatingin sa kanya. Because I'm too desperate for him to see me.

I don't know why I get so excited knowing that we are actually attending the same school. Maybe because we can continue our must 'to be continued' conversation from San Felipe, at hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko kung bakit asang-asa ako na madudugtungan ang pagiging acquainted namin sa isa't isa.

Siguro isa na rin sa dahilan ay sya lang ang kakilala ko rito.

I'm serious about staring at him for the whole duration, I watched him as he talked to other faculties, when he claps his hands, when he laughed at the silly jokes of the speaker and when he rakes his 'long' fingers trough his neat hair.

God, am I being creepy? Sigurado ako na hindi lang naman ako ang ganitong tumingin sa kanya sa pagkakataong ito.

As soon as the orientation is finished I immediately stood up to go and to say hi to him. And I don't even know why I'm doing this.

Kaso. . . Hindi madali 'yon dahil hayok ring lumabas ang lahat ng estudyante rito sa auditorium. At dahil magkasalungat ang daan papuntang exit at stage ay hindi maiwasang ma-stuck ako at masama sa agos palabas. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. I kept a really close eyes to him. Hindi ko talaga hinayaan na mawala sya sa paningin ko.

Unfortunately, hindi masaya ang maipit sa gitna ng maraming estudyante. Nawalan na ako ng pag-asa ng mawala na sya sa paningin ko. Wow this is really nostalgic. The Feliz Navidad Jam.

When we squeezed ourselves into the crowd, when I lost his hands and when he found me.

Hay, how I wish that he can still find me right now. But of course it's hopeless, ni hindi nga nya alam na nandito ako e.

Gusto kong sisihin ang lahat ng taong naging dahilan kung bakit hindi ako makapunta sa kanya dahil kung pinadaan sana nila ako edi sana kausap ko na sya ngayon. Pero syempre sobrang walang kwenta ng dahilan ko para magalit sa kanila.