Yeşil Zarf [KyoRen]

Part I , Depresyon

Kalemini oynatamıyordu. Sürekli aynı şeyleri hissetmekten bıkmıştı. Her psikolog farklı bir çare üretiyordu kâbuslarına.

"Kimse bana kâbusların da rüya olduğunu söylemedi, anne."

Gece uyurken müzik dinliyordu, havalandırıyordu tek odalı evini, kitap okuyordu, en güzel anısını düşünmeye çalışıyordu.

"Sen bana masal anlatmadıkça peşimi bırakmayacak karabasanlar, anne."

Her gece yatakta düşünürken... düşüncelerinin arasına karışan kan kokusu gelirken aklına, ölümün ne kadar cesaret gerektirdiğini geçiriyordu aklından.

"Kurtar beni, yoksa yanına geleceğim, anne."

.  .  .

"Ben de dünyanın âhenkli ninnisinin bir parçasıyım ve mum sönerse nota aksar. Değil mi, anne?"