Without You ● ChanKai

o n ü ç

Geçen bölümü kimse okumamış, üzüyorsunuz:(

- -

Hiçbir zaman iyi bir insan olmamıştım. Evet, belki niyetim iyiydi ama yaptıklarım kesinlikle iyi birinin yapacağı şeyler değildi. Bu kadar kötülüğün arasında sahip olduğum en güzel şey Chanyeol'dü. Evet, iyi bir insan değildim. Ama çok seviyordum. Yaptığım tek iyi şey, onu sevmekti.

Gözlerimi açıp ona doğru döndüm. Bir saatlik uykumdan uyanmıştım ama hâlâ aynı yerde uzanıyordum. Dizleri çok rahattı. Bir de elleri vardı tabii. Hayal ettiğimden daha harika hissettiriyormuş, ellerinin saçlarımda gezmesi.

"Zorlamak istemiyorum ama," dedi gözlerini kaçırırken. Ben haricinde her yere bakıyordu. "Neler olduğunu bilmek benim de hakkım değil mi?"

"Anlatacağım. Sadece nereden başlayacağımı bilmiyorum," diye mırıldandım. Tahmin ettiğinden daha karışıktı her şey.

"O zaman yardımcı olayım. Benden uzak durma sebebin neydi?" Dizlerinden kalkıp, yanına oturdum. Gözlerimi ona çevirip cevapladım sorusunu. "Ağabeyim."

Kafasını yere çevirdi ve bir süre oraya bakmaktan başka bir şey yapmadı. Daha sonra kafasını kaldırıp, gözlerini gözlerime kilitledi. Birkaç saniye de böyle bekledi. "Eşcinsel olduğun için mi?" Kafamı iki yana salladım. "Benden nefret ediyor," dedim elimi saçlarımdan geçirirken. Sebebini soracaktı. Ve benim cevaplamaya en çok korktuğum soru buydu.

"Bir insan neden kardeşinden nefret etsin ki?"

"Öz ağabeyim değil." Omuz silkerek cevapladım.

Kafası çok karışmıştı, anlayabiliyordum. Ben bile bazen yaşadıklarımdan hiçbir şey anlamıyordum. "Baştan anlatır mısın her şeyi?"

"Ben yetimhanede büyüdüm. 8 yaşımdayken evlat edinildim. İkisi de o kadar harika insanlardı ki, gerçek annem ve babam oldular. Junmyeon'la, yani ağabeyimle, aramızda üç yaş vardı. Bu yüzden bize hep eşit davrandılar. Zaten Junmyeon'un benden nefret etmesinin sebebi de buydu. Haklıydı da. Öz çocukları değildim ama öz çocukları ile aynı muameleyi görüyordum. İki küçük çocuktuk, böyle şeyleri takmamız normaldi. Junmyeon'la olan küçük atışmalarımız dışında her şey mükemmeldi. Hayatımda hiç olmadığım kadar mutluydum. 5 sene böyle geçti. Sonra liseye geçtim. Her şey cehenneme döndü." Konuşma boyunca yüzüne hiç bakmamıştım. Sanki gözlerine bakmasam, ne kadar kötü bir insan olduğumu fark etmeyecekti.

"İlk senemde bana takık bir hoca vardı. İlk zamanlar sözlü taciz ediyordu. Umursamamaya çalıştım, görmezden geldim. Korkuyordum çünkü. Aileme anlatmaya bile korkuyordum. Ama sonra sözlü tacizleri cinsel tacize dönüşmeye başladı. Hep bir bahane bulup yanına çağırıyordu. Gidiyordum, dokunuyordu. Gitmiyordum, dövüyordu ve yine dokunuyordu. Ama bu sefer aileme söyledim. Junmyeon beni suçladı. Ben böyle iğrenç bir insan olmasaymışım, bunları yaşamazmışım. Böyle söylediği için annem ve babamla kavga ettiler. Konuşmuyorlardı, benim yüzümden." Diğer koltuktaki paketi aldım ve bir sigara yaktım. O ise sessiz kaldı hissetmiş gibi. En zor kısım geliyordu ve ben nasıl anlatacağımı bilmiyordum.

"İlk etapta okulumu değiştirdiler. Sonra şikayet ettiler her yere. Dava sürerken, her gün okula onlarla gidip geliyordum. Asla yalnız bırakmıyorlardı. Bu sırada Junmyeon ile araları daha da kötüleşti. Junmyeon hepimize yabancı gibi davranıyordu. Bir gün okul çıkışında, ailem geç kaldı. Yolda kaza varmış ve bu yüzden ilerleyemiyorlarmış. Geç kaldılar anlayacağın. Ben de okul bahçesinde tek bekliyordum. Buraları hızlı geçeceğim. Sonra o geldi. Bir yere götürdü, karşı çıkamayacak kadar güçsüzdüm. Kimse de yardım etmedi. O gün bana tecavüz etti. Ve bir yere atıp gitti. Sabaha kadar bıraktığı yerde ağladım. Hava çok soğuktu, titriyordum ama kalkıp gidecek durumda değildim. Sadece ağlıyordum. Sonra biri sesimi duymuş, geldi yanıma. Polise götürdü hemen." Eli yanağımı buldu. Göz yaşımı silene kadar ağladığımın farkında değildim. Bakışlarımı yüzüne çevirdim, o da ağlıyordu. Tekrar önüme döndüm ve devam ettim.