Bunalım Kitabım

Evet Buna Ben Karar Veriyorum!

Sevilmemeliyim ben. Hak etmiyorum çünkü, ne sevmeyi ne de sevilmeyi. Bu kadar kalpsiz, gerçeklikle kafayı bozmuş ve bütün güzel duyguları bir kalıba sokmaya çalışan bir insandan sevmeyi becermesi beklenemezdi zaten. 

Birileri beni sevdiğini her söylediğinde buna inanmaktan kaçıyorum. Çünkü hak etmediğimi biliyorum, çünkü eğer bu sevgi gerçekse suçluluk duyuyorum. Daha kolay geliyor suçluluk duymaktansa sevildiğimi inkar etmek. 

Yapmayın bunu kendinize, hiç sevilmemesi gereken bir insanla harcıyorsunuz o güzel kalplerinizdeki yerleri. Ben yalnız olmalıyım, sevgisiz kalmalıyım, acı çekmeliyim hayatım boyunca. Böylesi, siz güzel insanlar için daha iyi inanın bana. 

Beceremiyorum sevmeyi, ama keşke becerebilseydim. Çok isterdim tamamen saf bir sevgiyle sarılmayı size, çok isterdim o temiz kalplerinizde küçücük de olsa bir yer hak etmeyi. Böylece insan olurdum işte, hayatım tamam olurdu. İşte o zaman isterdim yaşamayı. 

Sorun sevilmemem sanmayın sakın, sorun bunu hak etmemem. Bunu hak edecek bir insan olmayı başaramamam. 

Söyleyin bana, kimsenin sevgisini hak etmiyorken nasıl sevebilirim ki kendimi? Nasıl yaşayabilirim kendimle bir ömür boyu? Dayanamıyorum daha fazla, kendime katlanamıyorum artık. 

Nasıl böyle bir insan oldum ben, yoksa her zaman mı böyleydim? Biri mi bu hale getirdi beni, yoksa tanrı mı karar verdi yaratırken? 

Bu soruların cevabı bende yok, bir önemi de yok. Bildiğim şey sevilmemem gerektiği, hatta var olmamalıyım bile. Sevgisiz bir insan varolmuşluğuyla ne yapabilir ki? Dünyayı değiştirebilir mi, yada bir insanı? Kitaplar yazıp şarkılar söyleyebilir mi? Bir veya daha fazla insanla anlamlı anılar paylaşabilir mi? 

Acıyın bana, böyle olmayı ben istemedim çünkü. Yas tutun içimdeki "insanın" ölümü için, ama sevmeyin beni. Hak etmiyorum çünkü, ne sevmeyi ne sevilmeyi... İyi bakın kendinize. Üzgünüm, hem de çok üzgünüm.