Vervolg The Twins Special Mates🐺

deel 8

Pov Sophie

Gapend word ik wakker terwel ik me omdraaide en zachtjes Mike kus.
'Wakker worden schat'
Dat mag je niet zeggen! Je hebt een mate!
Onmiddellijk sluit ik de link af.
Hij verliet me. Dus zijn schuld.
Ik zie Mick langzaam zijn ogen openen en hij slaat zijn armen om me heen.
'ik wil nog niet er uit' ik lacht zacht maar om eerlijk te zijn is hij veel te kinderachtig, irritant, klef en niet eens echt knap...
Ik ga alvast op staan en trek me kleren aan en loop naar de deur van de kamer. Hoe langer ik door de gangen loop op weg naar buiten hoe meer ik het gevoel krijg dat er iets niet klopt me wolf is het hier helemaal mee eens naar aangezien ik toch naar buiten moet gaan loop ik door. Bij de keuken pak ik een banaan zeg iedereen dag en wandel naar buiten.
Plots word ik ruw van achter vast gegrepen en een hand word voor me mond geslagen voor ik een geluid uit kan brengen word ik naar achteren getrokken. Ik probeer te veranderen maar voor ik de kans krijg voel ik een harde klap tegen me slaap.

Pov mate Brandon.

Ik lig in een vreemd bed met vreemde dekens en een vreemde geur. Iedereen is vreemd niemand lijkt vertrouwd.
Wat doe ik hier?!
De beelden van de afgelopen tijd flitsen door me gedachten.

Hij houd me stevig te zich aan en ik wil bij hem zijn maar toch moet ik het zeggen 'we zullen nooit samen zijn' hij laat me even los en kijkt bedenkelijk.
'ik weet misschien iets' direct kijk ik hem aan. 'wat dan?' wanhoop vestig zich op mijn blik.
'nee het is te gevaarlijk' en zonder na te denken verblind door liefde zeg ik de woorden die mijn leven veranderen
'Ik doe het'

Pov Brandon

Met een goed gevoel loop ik naar benden. Nu ik eindelijk me mate heb voel ik me geweldig. Toch blijven me gedachten bij me zus. Waar is ze?!
Een heerlijke geur vult me neusgaten.
Tante Hely staat al pannenkoeken te bakken waarneer ik aanschuif. Er klinkt een ouderwets liedje door de keuken. Op dat moment begint ze net met praten.
'weetje nu we eindelijk vrouwen in dit huis hebben is het tenminste geen mannenkrot meer'
'hey!' roep ik vrontwaardigt uit. Ongestoord praat ze door.
'kijk toen ik hoorde dat Timo zijn mate had was ik helemaal blij maar ja dat was geen meisje'
'geen kwaad woord over mijn mate!' direct slaat Liam beschermend zijn arm over hem heen. Nog steeds niet luisterend gaat ze door terwel met het liedje mee zingt.
'wat ook jammer was dat onze nieuwe Luna niet praat' onmiddellijk sla ik ook een arm om haar heen.
'geen kwaad woord over mijn mate!' grom ik.
Rustig draait ze nog een pannekoek om. Hely doet haar al weer
mond al open.
Gelijk word ook isebelle in de houdgreep genomen.
'en waag iets over de mijne te zeggen'
Op dat moment draait tante Hely zich om en ziet opeens alle stellen in een boze bescherm positie staan.
Met een klein gilletje valt het bord met pannenkoeken op de grond.

Half uurtje later

Na alles op geruimd te hebben zie
ik mijn mate de gang in lopen gelijk loop ik er achter aan.
Stel je voor dat er iets gebeurd! Of dat ze verdwaald of valt of...
En stop maar weer.
Ze kijkt in de gang om zich heen of er iemand is. Ik kijk om de hoek mee hoe ze snel een klein propje in de prullenbak gooit. Dan draait ze zich om en loopt weg.
Snel ren ik de gang op en pak het kleine propje ik vouw het open en zie het briefje van gisteren. Ik was het helemaal vergeten en Blake kon ook maar niet stoppen om over haar te praten. Nog even twijfel ik maar dan met de tekening in me hand ren ik achter haar aan.
Zachtjes klop ik op de deur van de logeerkamer voor ik hem open doe ik zie haar op bed zitten met een tijdschrift in haar hand.
Ik ga naast haar zitten waardoor ze verschrikt op kijkt. Waarneer ik naar het tijdschrift in haar hand zie zie ik dat het tijdschrift verkeerd om zit. Met een lach kijk ik haar aan. Voorzichtig pak ik het uit haar handen draai het om en geef het terug. Ze lacht naar me waardoor Blake wild word.
Dan na een hele tijd staren pak ik de tekening en laat hem aan haar zien.
Verschrikt gaat ze naar achteren zitten.
"Wees niet bang ik doe je niets dat zou ik zoizo niet kunnen maar ik weet dat dit van jou is" ze stapt van het bed en kijkt de kamer rond op zoek naar een uitgang maar ik sta voor de deur.
"Alsjeblieft wees niet bang" ik steek me handen naar haar toe maar ze rent naar de badkamer toe.
Ik voel aan de deurklink maar hij zit op slot. Nog een keer en nog een keer ruk ik.
"Kom er uit alsjeblieft" maar er komt geen andwoord.
"Ik wil allen weten wie je bent" opeens moet ik de bos sleutels in de keukenla denken direct ren ik er na toe en pak ze voor ik weer terug ren.
Deze sleutel... nee
Deze dan... nee
Misschien deze... ook niet
En deze dan... ja eindelijk!
Onmiddellijk gooi ik deur open en ga naar haar toe. Ik zie haar zitten tegen de muur met haar handen over haar hoofd heen gedrukt en haar knieën opgetrokken. Heel langzaam hurk ik naast haar neer en wil me arm om haar heen leggen maar ze duwt me weg.
Ik kijk haar aan en wil iets geruststellend zeggen.
Maar dan springt ze op haar ogen lijken vlammen te spuwen.
"Ik kan dit niet meer"
Met open mond kijk ik haar aan.
Z-ze sprak!
Ze rent langs me heen de kamer uit en ik blijf verbijsterd achter.

987 woorden🎉

Ik bedacht me net dat ik in de tegenwoordige tijd heb geschreven in plaats van verleden tijd 😌
Denk dat ik lekker zo laat.

Laat achter in de reacties wat je er van vond ((ook als je het niet goed vond😋))