Vervolg The Twins Special Mates🐺

deel 12

Pov Brandon

Liam komt naar me toe.
'Brandon je moet het haar vertellen' verstrooid kijk ik op.
'Wat vertellen?' Geschokt kijkt hij me aan.
'Dat we weerwolven zijn!' Met zijn handen over elkaar heen krijg ik de dat-moet-je-weten-of-bent-gek-blik.
Ik haat die blik
Zuchtend sta ik op.
'Ze heeft je al zien veranderen, toch?' Ik denk even na.
'Toch?' hij trekt een wenkbrauw op.
'Denk niet dat ze er echt bij was toen'
'Dan kan dit moeilijk worden' zucht hij, dat had ik ook al bedacht.

Even later

'Ehm ik moet je wat vertellen' verlegen krap ik in me nek. Met haar prachtige ogen kijk ze me afwachtend aan. Ik denk dat dit het ergste moment is dat ze niet kan praten door die afwachtende stilte.
'Nou kijk wij en ik bedoel iedereen die je na mij hebt ontmoet en ik zelf kunnen zeg maar veranderen in wolven?' top nu klonk het als een vraag. Doodse stilte.
'Vind je dat erg?' ze schud niet eens haar hoofd.
'Je hoeft niet bang te zijn maar ik ga nu veranderen maar er gebeurd niks ik ga je niet aanvallen' en ik zet een stap naar achteren en verander. Nog steeds zegt ze niks en laat ze geen gevoel door. Of wacht toch haar ogen knijpen zich samen en haar lippen perst ze op elkaar of ze haar best doet om niet schreeuwen. Snel verander ik terug en leg een arm om haar waardoor gelijk over de hele arm fijne tintelingen komen. Maar ze laat geen geluid over haar lippen komen toch moet zij dit ook voelen. Ik moet weer aan de tekening denken die nu in me nachtkastje ligt. Het enige wat ik van haar weet het enige wat we dus hier schreef.
Wacht eens als ze niet wilt praten misschien wilt ze dan wel schrijven!
Snel sprint ik weg.

Pov Mate Brandon ((er komt nu een naam aan😅))

Al snel komt de jongen terug gerent die dus een wolf kan worden. Natuurlijk vind ik dat niet gek er is ons altijd verteld dat ze bestaan in die wereld onder ons. Dat ze ons allang zijn vergeten maar wij hun niet. De knappe jongen komt terug met pen en papier en geeft ze aan mij.
Veragend kijk ik hem aan. Snel schrijft hij wat op. Ik krijg het papier na me toe geschoven.

Hoe heet je?

Even denk ik nog na snel schrijf ik ook iets op.

Lilly maar ik heb nog meer namen.

Wat zeg ik nou?!

Zoals?

Angel en Devon.
Lekker bezig...

Maar Devon is toch een jongens naam?

De pen blijft op het papier steken. Zoals ik al dacht begint Devon gelijk tegen me te praten.
Je had onze namen nooit mogen zeggen nu heeft hij je door ik zei toch al dat we moesten vluchten.
Gelijk begint Angel ook.
Maar hij is goed persoon hij doet ons geen kwaad. En we voelde allemaal toch dat we tot hem aangetrokken zijn.
Jongens stoppen! We zijn al eerder gesnapt door plots te praten!
Nog steeds kijkt hij me aan.
Snel begin ik te schrijven.

Wat is jou naam?

Verbaasd kijkt hij me aan.
'Wist je dat nog niet?' ik pak het papier.

Nee

'Brandon'

Niet veel later…

Ik lig met me hoofd op het kussen en staar naar het plafond net zoals nog niet niet zolang geleden deed.

Harde vuisten slaan op de deur.
Een week hebben we in angst geleefd en nu is het toch zover gekomen. Het is een grote kans dat de trol ons heeft verraden.
'Doe open!' word er ruw geroepen. Doodsbang staar ik naar het donkere plafond.
'Als hier een half engel in huis is, kom naar buiten en we zullen geen geweld gebruiken' ik ruk me los uit zijn beschermende armen.
'Als ik nu ga doen ze jou geen pijn' hij schud zijn hoofd. Hij wie ik bedoel met ze. 
'Daar komt niks van in' ik twijfel, maar dan hoor ik voor het eerst Devon praten.
Ga nou maar of durf je soms niet? Ik bal me vuisten en loop naar de deur en hij wilt me arm grijpen maar hij is al te laat. Ik doe de deur open en gelijk kijkt iedereen me aan.
'Welk bewijs heb je dat jij de half engel bent?' ik knijp me ogen dicht ik moet wel nu kan ik niet terug en dan open ik me vleugels zonder een woord. Weer staart iedereen me aan. Maar al snel pakt iemand me vast en duwt me ruw een donkere wagen in. Ik kruip in de hoek en leg me hoofd op me benen waarneer ik zacht begin te huilen.

Pov Sophie

Ik kijk om me heen ik zie alleen een bed een kast een nachtkastje met een brief geen raam… wacht eens een brief! Zo snel als ik kan pak ik de brief.

Beste Sophie.

Het spijt me vreselijk dat het zo moest lopen. Maar als jij niet wilt beseffen dat we mates zijn dan ga ik het net zolang zeggen tot je weg wilt van Mik.
De maangodin koos ons niet voor niks. Ze koos ons zodat we samen gelukkig kunnen zijn. Dat begrijp je toch wel?
En ik ben nu niet gelukkig.

Gr je mate.

875 woorden🙂