Vervolg The Twins Special Mates🐺

deel 10

Pov Brandon.

Nu is Sophie ook verdwenen!
Mik is helemaal gek aan het worden en Jason is er in zijn eentje weg om haar te zoeken. Waarom? ik heb echt geen idee. Ik wil het wel voor hem goed praten maar ik weet precies hoe het voelt als iemand uit je leven word weggerukt. Daar helpen woorden niet tegen maar daden.
Daarom heb ik er zoveel mogelijk mensen er op uit gestuurd om Sophie te vinden maar zonder succes.

Met me handen in het haar zit ik in me kantoor.
Liam had al weer bedacht dat er misschien een samenhang tussen Sophie en Blaire zit. Alleen ik kan niks verzinnen. Nog een keer en nog een keer overdenk ik de voorgevallen.
En als kers op de taart is me mate ook nog verdwenen, Blake is gek geworden en heeft me nou al een paar keer overgenomen. Zonder haar gevonden te hebben zelfs haar mate geur lijkt niet mee te willen werken.
Ik weet zeker dat ze ergens is ze kan niet van de aardbodem verdwenen zijn!
Ik wil Blake net opnieuw sussen als plots de deur voorzichtig open word gedaan. Alert kijk ik op als ik een dun handje bij deur met een heerlijke geur zie die gevolgd door het mooiste meisje van de wereld.
Mijn mate.
Met grootse moeite hou ik Blake in bedwang als ze nog dichter na me toe komt loop ik om me bureau heen en ga naar haar toe. Me hart mist een slag als ze een waterig glimlachje geeft. Ik steek me hand naar haar toe maar ze trekt zich gelijk weer terug. Aanraking verboden dus. Maar daar is me wolf het helemaal niet mee, hij probeert het alweer over te nemen, wat lukt.
Gelijk verandert me stem hij word een stuk lager ik voel hoe ik naar haar toe loop.
Nee dat wou ze niet!
Maar ik loop gewoon rustig door.
'Rustig maar ik ben je mate' ze kijkt verward.
Langzaam ga ik verder en zij gaat ook verder naar achteren. Zonder haar blik van mij af te wenden zoekt ze met haar hand achter haar naar de deurklink. Maar voor ze hem te pakken heeft pak ik haar arm.
Onmiddellijk laat ik deze weer los haar arm brand als vuur!
Me hand lijkt te zijn verbrand en als ik er naar kijk zie ik inderdaad brandwonden. Door pijn word ik gelijk weer mezelf.
'Hoe…?' ze schud haar hoofd en draait zich om om te vertrekken.
Maar op dat moment maak ik besluit. Ik laat haar niet nog een keer gaan. De eerste keer was erg genoeg.
Prima dat ze niet praat, prima dat ik haar niet kan aanraken allemaal goed zolang ze maar blijft.
Dus pak ik als eerste de deurklink en open hem langzaam.
'Ik doe de deur open zodat je ergens in dat gebouw heen kan maar je mag niet naar buiten beloof je dat?' ze knikt. Haar ogen lijken te verzachten nu Black het niet meer heeft overgenomen. Ik lach naar haar.
'Mag ik je nu aanraken?' weer knikt ze. Zonder twijfel trek ik haar naar me toe in een knuffel.

Pov mate Brandon. ((waar we nog steeds geen naam voor hebben🤔))

De knuffel doet me aan een andere denken en terwel ik terug loop naar me eigen kamer gaan me gedachten weer terug.

'Ik weet dat je dat kan' met een lachje knik ik. We staan voor een klein gebouwtje dat slecht verlicht is. Wat niet gek is in het demonenrijk.
Toen er de eerste oorlog kwam wouden vele een ander worden van demon naar engel of in mijn geval van engel naar demonenrijk.
Ik ga net zoals vele nu me ziel verkopen. Voor de laatste keer kijk ik naar de de grote witte vleugels voor ik ze inklap ik kijk naar de vleugels naast me zwart van leer zo gaan de mijn er straks ook uit zien zodat we eindelijk samen kunnen zijn.

Ik lig nu al een tijdje binnen en de trol heeft alles uitgelegd en is nu bezig. Maar voor hij de volgende zin kan afmaken in de oude taal smakt hij naar achteren waardoor potjes vallen.
'Wat…?' hij schud zijn hoofd.
'Ik ben gevonden door hun' hij maakt een gebaar met zijn hoofd naar de deur 'ze vonden het al gek dat de stand van demonen steeds veranderende' gelijk besef ik iets.
'Wat betekent dit dan voor mij?' hij kijk naar de deur of er nog genoeg tijd is.
'Dat je nu half engel half demon bent'

754 woorden💗