Vervolg The Twins Special Mates🐺

deel 11

Pov Blaire.

En zoals beloofd gaan de handboeien af.
Maar de vernieling die ik in de kamer zie is niet te omschrijven. Ookal stond er denk ik niks in de kamer alle muren zitten vol deuken en strepen van klauwen. Ik zoek de gene die dit heeft aangericht maar het enige wat er in de kamer is een zwart hoopje in de hoek.
Aangezien er verder niks om op te zitten of in te slapen loop ik er toch maar op af. Misschien is het een deken?
Plots beweegt het hoopje en komt er snuit te voorschijn 4 poten een staart en twee ogen.
Ogen zulke mooie boze ogen.
Die niet helemaal bij het pikzwarte plaatje passen, twee felblauwe ogen die me ergens achter de woede geïnteresseerd aankijken toch zijn al zijn spieren gespannen.
De deur klapt achter me dicht met ongeveer 10 sloten zoizo meer dan in me vorige cel.
'Ehm hai?'
Goed begin hoor bravo.
Maar tot me verbazing praat hij terug. Zijn stem is laag en ruw of lang het geleden is toen hij tegen iemand sprak of water kreeg.
'Nee ik ga je nu niet aanvallen maar ligt eraan hoe veel je praat en ja meer ga ik niet meer tegen je zeggen'

Hij draait zich om maar toch moet ik nog een ding zeggen ondanks de waarschuwing.
'Ruik jij ook die heerlijke geur' even lijkt hij te twijfelen voor hij neer ploft.
'nee'
'Maar ik ruik toch echt…' voor ik me zin kan afmaken lig ik al op de grond met één poot op me borst.
Dat is genoeg om me mond gelijk te houden.

We zitten nu al een hele tijd in stilte.
Geen idee hoe lang. In de vorige cel kon ik nog ongeveer bedenken hoeveel dagen ik daar zat door een klein dun streepje dat helemaal boven in de muur zat zodat ik nog licht zag en lucht kreeg. Wacht waar is lucht! Straks is dit een doodscel!
Direct begin ik te te zoeken naar een opening.
Gelukkig is hier er ook zo één maar deze spleet zit in de muur die verbonden is aan de gang.
Dus zoals ik al zei ik heb geen idee hoelang ik hier zit. Ik in de eene hoek hij in de andere.
Steeds probeer ik iets te zeggen maar zijn waarschuwing blijft me deze keer beter mij.
Ergens in de verte hoor ik nog Mila maar doordat ik in me wolf vorm was toen ik werd aangevallen hoor ik  alleen maar een vaag geroep.
Ondanks dat ik Mila niet hoor heb ik toch zin om na de wolf in de hoek te gaan die blijkbaar geen naam heeft?
Ik verschuif een klein stukje naar de muur terwel ik me blik niet ven hem af went. Steeds ga ik een klein stukje verder tot ik bijna op de helft van de muur zit. In twijfel blijf ik zitten. Als ik nu verder ga zit ik in zijn helft. Maar ik heb ook nog heel veel vragen. Als ik nu verder daag ik hem dus blijkbaar uit en als ik iets vraag ook. Dus of één vraag of dichter bij hem zijn. Dat is dus overduidelijk.
Voorzichtig sta ik op en loop dichter naar hem toe.
Fout dus.
Onmiddellijk word me hoofd tegen de grond aan gegooid terwel ik in de twee prachtige ogen kijk. Maar helaas ook een ontbloot gebit. Bang kruip ik naar achteren.
Hij loopt net zolang mee tot ik weer terug zit in me eigen hoek. Dan loopt hij weer terug.
Maar nu knapt er iets.
Hoe kan hij! Ik mag net zover lopen in deze cel als ik wil! En ik mag ook best praten!  Dat gaat een super knappe zwarte wolf waarvan ik echt een naam nodig heb geen verandering in brengen!
Boos sta ik op en loop naar hem toe. Hij zucht diep en staat op om weer te springen als zijn ogen blijven rusten over me rechterarm waar ik een stuk van me T-shirt om heb gedaan voor het bloed wat er nu bijna doorheen lekt. Hij blijft er naar kijken. Lang naar kijken. Dan schud hij zijn kop en loopt naar mijn hoek als ik hem verbaasd na kijk en ik blijf in deze hoek staan.

Op dat moment gaat de deur open en komt er man in de dikste kleding die ik ooit heb gezien naar binnen kijken. Ik vraag me af wat hij allemaal aan heeft en waarom. Vooral wat. En wie is zijn moeder?!
De man kijkt overal heen en wenkt dan meer mannen vanuit de gang die een zwart bed naar binnen brengen. Dan pas durft sneeuwpop te praten. Mijn nieuwe bijnaam voor hem.
'We weten niet hoelang je zult leven met hem maar hier is in ieder geval een bed voor misschien je laatste nacht' en gelijk werd ik gerust gesteld door de vriendelijke woorden van meneer sneeuwpop. *kuch* *kuch*
De wolf die nu in mijn oude hoek zit kijkt alleen maar de man aan zonder iets te doen. Hey waarom mag hij wel in de cel praten?! Boos kijk ik de wolf aan.
Waarneer de deur weer word gesloten met sloten die samen 5 minuten duren om dicht te doen stap ik naar hem toe.
'waarom mag hij wel praten!?' hij haalt zijn schouders op en draait zich om.

809 woorden😎