İsmim Aslı ben küçük yaşta hem yetim hem öksüz kaldım. Annem beni bırakıp babam beni bırakıp onlara asla ulaşamayacağım bir yere gittiler. Onları asla affetmeyeceğim. Beni körpe bir dünyada anasız babasız bir başıma bıraktılar. İtilip kakılmaktan bıkmış. İstediği sadece bir tutam huzur ve mutluluğu mumla aramakta olan küçük bir kız çocuğuydum ben. Raflardaki oyuncaklara bakıp sanki onlar benimmiş gibi davranıp gözlerimin parıldamasıyla umut bulan bir kız çocuğuydum ben. Kimi kimsesi olmayan kendimi ucube gibi baş belası gibi hissetmek gibiydi yalnızlık. İnanması güç ama ölür müyüm kalır mıyım korkusu yaşamadan ortalıkta uyuya biliyorum. Bazen parklarda bazen açlıktan kasap önlerinde ya da bayat bile yerim dediğim bakkal önlerinde. Karnımı bir şekilde doyuruyorum insanların parka attığı krakerlerle,çöplere attığı küflü,sert,bayat ekmeklerle. Evet ben o bahtsız küçük 7 yaşındaki Aslı parkta cıvıl cıvıl oynayan annesinin babasının salladıkları çocukları öylece bir köşede imrenerek onları izlerken bir anlık kederimi derdimi unutup onlarla birlikte kahkaha atıp sonra kendime gelmem beni yaşlara boğuyor. Yine bir gün parkta uyuya kalmışım ama uyandığımda gördüğüm manzara karşısında neye uğradığımı şaşırdım...
