Kamyon kullanan bir adam kırmızı ışıkta beklerken aşağıya indi ve bana dedi ki :
-"Sen ne kadar güzel bir kızsın,annen,baban nerde bakalım"
-"Teşekkür ederim efendim,annem ve babam ben küçükken beni bırakıp onları asla bulamayacağım bir yere gittiler"
-"Ben senin anneni ve babanın yerini biliyorum ama biraz uzaktalar"
-"Efendim siz ciddi misiniz ? Beni onların yanına götürebilir misiniz ?"
-"Tabi ki seni onların yanına götüre bilirim "
-"Beni yarın burdan alın efendim o zaman "
Deyip sevgi,mutluluk,heyecan,üzüntü duygularıyla karışık bir hale bürünmüştüm.
Bira ara durup öylece düşündüm ben annemle babamı asla affetmeyecektim ama bir yandandan da bana yavrum,kızım diyen hiç kimseler olmamıştı benim saçımı okşayan,tarayan,beni eğlence parklarına götüren,bana dondurma alan bir ailem olmamıştı. Çok kararsızdım annemler beni görünce mutlu olacaklar mıydı ? Bilmiyordum. Biraz daha çalıştıktan sonra evim olarak kabullenmek zorunda kaldığım mekâna gittik. Bütün paraları toplamıştılar benden 32.40 kuruş çıktı. Adam yüzüme çok değişik sırıtmıştı. Sinir olmuştum. Orda Hatice ana dedikleri bir teyze vardı. Tombul,ak saçlı,pamuk gibi bir kadındı zamanla bende ona Hatice ana demeye başlamıştım. Ona her ana dediğimde içimde kocaman bir eksiklik olduğunu fark ediyordum. Sanki onunla huzur buluyordum. Yemeklerimizi yapar,bulaşıkları toplar,yatağımızı hazırlar her birimizi ayrı ayrı öper,sever,koklar. Öyküler,manîler,efsaneler,şiirler okur ve ışıkları söndürürdü. Ben buranın bir damı (çatısı) vardı. Ben hep orda uyurdum. Gökyüzünü,huzurum,mutluluğum,annem,babam olarak görüyordum. Sanki koca gökyüzü benimdi. O benim mavi gökyüzü'mdü...
