Kamyonun durduğunu fırsat bilerek hemen aşağıya atladım. Elimle sessiz olup aşağıya inmelerini işaret ederek bekledim. Korkuyorlardı. Kimse aşağıya inemedi. Ta ki o küçük kız benden yardım isteyip aşağıya inme çabalarını görene kadar. Sonra başka bir çocuk sonra bir öteki derken bazıları gelemedi çünkü ; cesaret edemedi. Bu hepimizi üzdü fakat elimizden ne gelebilirdi ki ? Sadece biraz gelsen iyi olur bak acele et gibi bir kaç gereksiz gözüken,gerekli nasihatlar. Ama nafile onları ikna edemedik bütün çabalarımız onları yinede ikna edemedi. Artık çok geçti. Kamyon hareket etmeye başladı ve o başlar başlar biz kaçmaya başladık. Belki bizi gördü ama duramamıştı. Dursaydı zaten çok geçti çünkü biz kaçmıştık ordan. Bir elimi tutan minik bir el,öbür elimi tutan minik bir el. Onların benimle kaçtıktan sonraki yüz ifadeleri görmeye değerdi. Mutlu,sevimli,korkak ama yinede anlatılmaz yaşanır bir duygu. Sanki o an bütün dünyalar benimdi bir kardeş sahibi olmak gibiydi bu mutluluk. Yanımda ki küçük sevimli bücür bazen bana abla diyor ve gözleri parlıyordu. Biz küçük yaşta gerçek hayatın ne demek olduğunu bilen,yaşama erken atılan birer olgun yürekli çocuklardık. Allah sanki bile bile bizi seçmiş ve yaşamı,hayatı öğrenmemiz için zorlu bir sınavdan geçirmeye zorlar gibi. Yavaş yavaş hav kararıyordu. Bizim her zaman çalıştığımız mekâna gidiyorduk. Galiba beni çok aramışlardı. Bm aptaldım annem beni bırakmış,yedirmemiş,sevmemiş ve ben huzurumdan Hatice anamdan uzaklaşmıştım. Çok aptaldım çooook...
