ေရတြက္ျခင္း ေျခာက္ ...
×××××
"ဘုတ္ " ကနဲ ျမည္လာတဲ့ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္အသံေၾကာင့္
အကုန္လံုးက သူ႔က္္ို ဝိုင္းၾကည့္လာၾကသည္။
အကာအကြယ္မဲ့ေသာ လက္သီးျဖင့္ သဲအိတ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ထိုးေနတာေၾကာင့္ လက္တစ္ခုလံုး နာက်င္လာသည္။
တစ္ကုိယ္လံုးရြဲစိုေနတဲ့ေခြၽးမ်ားက ေမာဟိုက္ေနျခင္းကို ျပေနသည္၊
သို႔ေသာ္ မရပ္ပဲ ဆက္တိုက္ဆိုသလို "တစ္ဘုန္းဘုန္း" ျမည္ေအာင္သာ ဆက္ထိုးေနသည္။
"ေတာ္ေတာ့ Kai "
ဆရာရဲ႕ ဟိန္းေဟာက္သံေၾကာင့္ JongIn ရဲ့ လက္ ေလထဲမွာ
ရပ္တန္႔သြားသည္။
"လက္ေဝွ့သမားတစ္ေယာက္အတြက္ သဲအိတ္က အေဖာ္ပဲ ...
ကုိ္ယ့္ရဲ႕စိတ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တာကို သဲအိတ္ကိုသြားၿပီး အျပစ္တင္မေနနဲ႔ Kai. ... မင္း မပီသလိုက္တာ "
စကားအဆံုးမွာ သဲအိတ္ကိုမွီၿပီးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဆရာကေတာ့ာသူ႔အနားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလ်ွာက္လာ၏။
အခုဆို သူရယ္ ၊ ဆရာရယ္ ၊ ၂ ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့သည္။ က်န္တဲ့သူေတြက ဆရာ႕ရဲ႕ေဒါသက္ိုသိလို႔ ေရွာင္တိမ္းသြားၾကသည္။
ေခါင္းနဲ႔အႀကိမ္ႀကိမ္ သဲအိတ္ကို တိုက္ေနတဲ့ JongIn ကို ၾကည့္လ်ွင္ အသက္ရွဴႏႈန္းေတြျမန္ကာ ေပါက္ထြက္မလိုျဖစ္ေနသည္။
"နားရက္ေပးထားတယ္ေလ.... အိမ္ မွာ မေနခ်င္ျပန္ဘူးလား "
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာ႕ရဲ႕အသံက က႐ုဏာသံပါသည္။
သူ႔အေၾကာင္းေတြက္ု ဆရာပဲ သိထားတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။
"သူ႔ကိုေတြ႔ၿပီ ဆရာ "
ေဘခ်င္းကပ္ရပ္ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာ႕ကိုၾကည့္ရင္း အရည္လဲ့ေနေသာ
မ်က္ဝႏ္ူးမ်ားနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။ ေခြၽးမ်ားကလည္း မ်က္ႏွာေပၚမွာ
ရႊဲစိုေနတာေၾကာင့္ JongIn ပံုစံမွာ သနားစရာေကာင္းလွသည္။
"ဘယ္သူ ? ...."
"ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ...Hyung "
YOU ARE READING
Call Me By Counting
Fanfiction"Hyung ရဲ႕ အိမ္မက္က ဘာလဲဟင္ .." "ငါက ... လူေတြရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်ငိတာ ..မင္းကေရာ .. "လူနာ .." "ဘာရယ္ .." "လူနာေလ. .. Hyung ကယ္တင္မယ့္ လူနာ ျဖစ္ခ်င္တာ .." .....................×××××××××××...............
