Forget / JENSOO

5.''Katil''

Jisoo'nun ağzından

Gözlerimi açtığımda bilmediğim bir odada yattığımı fark ettim. Son hatırladığım şey Jennie'nin yüzüme attığı yumruktu.Yattığım yataktan doğruldum ve karanlık odada yürümeye başladım.Burasının neresi olduğu konusunda en ufak bir fikrim yoktu.Odanın kapısını açmaya çalıştığım da kilitli olduğunu fark ettim. Birisi beni buraya getirip kilitlemiş miydi? Ayak sesleri duyduğum da kapının arkasına saklandım. Kapı kilidi açıldı ve içeri birisi girdi. Muhtemelen bana bakmaya gelmişti. Karanlıkta ki silüet'e arkasından yaklaştım. Tam o sırada bana doğru döndü ve burun buruna geldik. Bu Jennie'ydi. Daha önceden tahmin edemediğim için kendime kızdım. Karanlıkta görebildiğim tek şey kahverengi gözleriydi.

''Yatağa otur.''Dedi ve kapıyı kilitlemeye gitti.

Onun dediği şeyleri neden yapıyordum bilmiyordum ama gidip yatağa oturdum.

''Bayıldığın için seni buraya getirmek zorunda kaldım.''Dedi yanıma otururken.

''Ne istiyorsun benden?'' Dedim tedirginlikle.

Soğuk bir şekilde tebessüm etti.'' Bugün bana ima ettiğin şeyi açıkla.''

'' Ben bir şey ima etmedim.'' Dedim sesimin titrememesini umarak.

Bir anda sinirlenerek saçıma yapıştı ve çekmeye başladı, saç diplerimin zonkladığını hissettim.'' Bana bak Jisoo, oyun oynayacak havamda değilim.Çabuk anlat.''

Kolunu tutup ellerini saçımdan ayırmaya çalıştım ama bırakmamıştı.'' Saçımı bırakırsan, anlatmaya başlayacağım.''

Saçımı bıraktı ve bende derin bir nefes aldım.

''Bugün gece klubündeyken birkaç arkadaşım seni gördü ve seni tanıdıklarını söylediler. Senin geçmişinle alakalı birkaç şey anlattılar. Hepsi bu kadar.''

''Neymiş benim geçmişim?''Dedi buz gibi sesiyle.

''Babanın işinin kötüye gitmesi ve sonra onun intihar etmesi.'' Dedim.

Devam etmemi bekler gibi kafasını salladı.

''Ve şey senin annen ve kardeşini-'' Cümleyi tamamlayamadım. Bunu ona söylersem bana bir şey yapabilirdi.

''Ne olmuş onlara?'' Dedi.

'' Şey olmuş, şey-'' Kekeliyordum.

Jennie sinirlendi ve eliyle tekrar saçlarımı kavradı.''Devam et.''

''Onları öldürdüğünü söylediler.''Dedim. Gözlerimi kapatıp bana zarar vermesi için beklemeye başladım. Ancak hiçbir şey olmadı. Önce saçımda ki ellerini çekti. Gözlerimi açtığım da Jennie'nin dolan gözleriyle bana bakmasını beklemiyordum.Donmuş gibi öylece yüzüme bakıyordu. Ne yapacağımı bilemedim.Sinir krizi geçirmeden önce yaşadığı sakinlik gibi bir şey olabilirdi.

Gözünden aşağı bir damla yaş düştüğünde benim de gözlerim dolmuştu. Hem korkudan hemde Jennie'ye üzüldüğümden ağlamak üzereydim.Gözlerimi kırpıştırdım ve göz yaşlarımı engelledim. Jennie'nin bacağına dokundum.''İyi misin?''

Ben ona dokunduğumda transtan çıkmış gibi irkildi. Birkaç saniye boş boş yüzüme baktıktan sonra bacağında ki elime baktı. Elinin tersiyle gözyaşlarını sildi.

''Benim bir katil olduğumu düşünüyorsun, Öyle mi?''Dedi.Sesi boğuk çıkıyordu.

''Ben öyle demedim sadece onların söylediği bu.''Dedim savunmaya geçerek. Elim hala onun bacağındaydı.

''Ben katil değilim bir kahramanım.''Dedi.

Anlamaz gözlerle ona bakmaya başladığım da devam etti.

''Ben babamın katilini öldürdüğüm için bir kahramanım.Onun intihar etmesinin sebebi annemdi.Hep aç gözlü gibi davranırdı, ne kadar zengin olursa hep daha fazlasını isterdi. Babamı hep ezikler onun ne kadar yetersiz olduğunu söylerdi.''Derin bir nefes aldı.''Babam tüm bunlara dayanamayıp kendini öldürdü. Babam öldükten iki hafta sonra eve gittiğimde annemi başka bir adamla yakaladım. Gözüm dönmüştü. Adam evden kaçtı. Annemle tartışmaya başladık ve onu ittim. Merdivenlerden düştü.''

Ağlamaya başlamıştı. Her kelimesinde hıçkırıkları çoğalıyordu.''Ben onu öldürmek istememiştim ama öldü. Öldüğünü anladığımda içimde pişmanlık hissetmedim. Doğru olanı yaptım. Ancak burada yanlış olan bir şey var.Ben kardeşimi öldürmedim. Annemin öldüğünü öğrenince evden kaçtı ve bir daha geri gelmedi. Kimse ona ulaşamadı. Polisler bile. Aylarca onu aradım ama bulamadım. Herkes onu da benim öldürdüğümü düşündü. Oysa ben kardeşim için canımı bile verirdim.''

Jennie'nin ağlamaktan nefesi kesiliyordu. Ona sarılmak istedim ama bunu yapamadım.

''Anneni öldürdüysen neden tutuklanmadın?''Dedim.

''Öncesinde yalan söyledim. Eve geldiğim de annemi yerde bulduğumu söyledim ve polisler buna inandı. Ancak sonra annemin sevgilisi adam ortaya çıktı ve benim onları yakaladığımı söyledi.Polisler benim anneme zarar verdiğimi anladılar.Bende kaçtım. Yıllardır polislerden kaçarak yaşıyorum. Bu yüzden o gördüğün çöplükte yaşıyorum.''Dedi Jennie sakinleşmeye çalışarak.

İkimiz de konuşmuyorduk. Şoka girmiştim, bu duyduklarım bana ağır gelmişti. Jennie bir katildi. İstemeden yaptıysa bile annesini öldürmüştü. Böyle bir insanla yalnız olduğum için korkuyordum. Ancak bir yandan da ona üzülmüştüm.

''İşte benim hikayem bu. Benim bir katil olduğumu düşünüyor olabilirsin ama ben kimseyi bilerek öldürmedim.'' Oturduğu yerden kalktı ve yavaş adımlarla yürüyerek odadan çıktı.

Ona hiçbir şey söyleyememiştim. Ancak gerçekleri bana anlatırken neden polise yada bir başkasına söyleyeceğimden şüphelenmemişti? Bana güveniyor muydu yoksa kaçmaktan bıkmış mıydı?

Yine çook uzun aralar verdiğim için üzgünüm, bölümler hazır ama buraya girip yeni bölüm yayınlamaya zaman bulamıyorum... Like sayısı fazla olursa diğer bölüm hemen gelebilir :DD