Herşey bir anda göz damlaları gibi kayıp gitti önümden ya ona bitir bu acıları diyecektim yada bu acıların içinde oda bitecekti.
Ya ailemi yada sevdiğim kızı ve kardeşim dediğim o koskoca 16 seneyi siz olsanız hangisini seçerdiniz.
Ben iki seçeneği de kurtarmak için kendimi feda ettim. Ve sonunda ne oldu biliyormusunuz sonunda;
Öyle bir boşluğa düştüm ki ne konuşacak tek bir kelime nede adım atabilecek tek bir gayret sanki herşeyi kaybetmiş gibiydim. Ve o gece o geceyi aklımdan ömür boyu çıkaramazdım nasıl mı oldu?
"Anne nerdesin ya? Gömleklerimi bulamıyorum hadi ama okulun ilk gününden geç kalmak istemiyorum!"
"Tamam Baran tamam geliyorum işte hazır gömleklerin hem sen yüzünü yıkadınmı? kahvaltı edeceksin hadi."
"Yav çocuk gibi davranma artık bana anne koskoca üniversite öğrencisi oldum ben artık."
"Olsun sen benim eski o küçük Baranımsın."
"Küçük Baranım dedinde anne keşke babam da görebilseydi beni de gurur duysaydı oğluyla."
"Off hadi geç kalıcaksın okula."
"Tamam hadi ben kaçtım akşama görüşürüz!"
"E daha kahvaltı etmedin oğlum?"
"Okulda atıştırırım birşeyler."
Evden öyle bir heyecanla çıkmıştım ki ellerim ayaklarım sanki birbirinden bağımsız bir şekilde hareket etmeye başlamıştı. Gözlerim gene aynı kısık tavırlarıyla etrafı süzerken yanaklarım gene aynı gülümsemeyi hal almıştı.
Ve işte sonunda gelmiştim. O güzel okula herşeyin başlayacağı o gizem dolu ve bi o kadar da heyecan dolu geçecek olan anıların diyarına.
"Hos Geldin Baran."
Ilk Bölümüm lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin sizin yorumlarınıza gore devam edicek şimdiden iyi okumalar dilerim🙏
