Την επόμενη μέρα
Ντριν ντριν...
Ντριν ντριν...
Οχι ρε πουστη μου. Ποιος με ξυπνάει πρωινιατικα;
Πιάνω αρτσουμπαλα το κινητό μου και απαντάω με φωνή νταλικερη. <<Ναι;>>
<<ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΖΙΤΖΙΦΙΟΓΚΟΥ ΚΑΙ ΕΛΑ ΣΠΙΤΙ. ΤΩΡΑ!>>ακουω μια γνωστή δυστυχώς για μένα φωνή.
Και ποιος άλλος;
Ο άγνωστος φυσικά.
Απομακρυνω το κινητό από το αυτί μου γιατί με ξεκουφανε ο αθεόφοβος πρωινιατικα.
Αη στο καλό.
Αλλά για μισο...
Τι ειπε;
Δηλαδή, δηλαδή ξέρει που βρίσκομαι;
Ωχ!
Αυτό δεν ειναι καθόλου καλό.
Καθόλου μα καθόλου καλό.
Δεν θέλω να παθει άλλωστε κάτι ο Κάρτερ εξαιτίας μου.
Σηκώνομαι όσο πιο αθόρυβα μπορώ ντυνομαι και φευγω απο το σπίτι του Κάρτερ.
•••°°°•••
Φτάνω εξω απο το σπίτι μου.
Εδώ είμαστε λοιπόν.
Ουφ αυτό ήταν.
Εδώ θα αφησω τα κοκκαλακια μου.
Αχ θεε μου.
Παίρνω μια τελευταία βαθιά ανάσα και παιρνω το θάρρος να χτυπήσω το κουδούνι.
Η πορτα έπειτα από λίγο ανοίγει και ακουω βήματα να απομακρυνονται.
Ξερό καταπίνω.
Μπαίνω μέσα διστακτικά.
Κλείνω την πορτα και κοιτάω γυρω μου.
Όλα φαίνονται στην εντέλεια αλλά δεν βλέπω πουθενα τον άγνωστο.
<<Αγνωστε! >>φωναζω τρομαγμένα.
Καμιά απάντηση!
Περπατάω διστακτικά προς το καθιστικό και τον βλέπω.
Βλέπω έναν άγνωστο να καθεται άνετος στον καναπέ μου πινοντας ήρεμος ήρεμος το τσάι του;
