Κάθομαι σοβαρά και σκέφτομαι με το λίγο μυαλό που μου έχει μεινει αν μέχρι τώρα στη ζωή μου εχω κανει καμια μαλακια.
Γιατί μόνο έτσι θα εξηγουνταν πως τα πράγματα στη ζωή μου πανε από το κακό στο χειρότερο.
Αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι χειροπιαστό.
Δεν έχω κάνει και κάτι τραγικό απλά μια φορά έβαλα στην πορτοκαλα ενός παιδιου σαπουναδα γιατί με κορόιδευε. Μια όλη φορα είχα καψει ένα συνολακι από μια τατιανιτσα γιατί δεν με άφηνε να κάνω παρέα με ένα αγόρι που μου άρεσε...
Χμμμ...
Τι άλλο;
Πρέπει να είναι και κανα δυο , τρία ακόμα αλλά κι αυτά είναι τόσο μικρά όσο και τα προηγουνενα.
Ακουγεται μια φωνή αλλά είμαι τόσο αφηρημένη που δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.
Άρα είμαι καθαρη.
Άρα... ΓΙΑΤΙ ΚΑΡΜΑ ΜΕ ΤΙΜΩΡΕΙ ΑΔΙΚΑ;
<<Δεσποινίς Κόμπτον... Που ταξιδευετε;>>
Αμέσως πετάγομαι ελαφρώς και βάζω το χέρι μου στο στήθος.
Γυρνάω και τον βλέπω να είναι από πανω μου.
Όχι καντε το σας παρακαλώ εικόνα.
Το κεφάλι μου είναι στο ίδιο υψος με το... Γκου χου γκου χου...
Καταλάβατε...
Φαίνεται να το διασκεδάζει αρκετά αυτό.
Ε βέβαια μη χάσει η πιπιτσα.
<<Συγνώμη κυριε... Προφανώς ήμουν αφηρημένη. >>απολογουμαι .
Μωρέ τα μουτρα θέλω να σου σπάσω τώρα αλλά εχε χάρη που έχουμε κοινό.
Ακουγονται κάτι μικρά γελάκια από κάτι καρακάξες από μπροστά μου αλλά δεν δίνω σημασία.
<<Προφανώς. Δεσποινίς Κόμπτον είστε η μόνη που δεν μας έχετε συσταθεί. Θα μας κάνετε λοιπόν τη "μεγάλη" αυτή χάρη;>>
Η φωνή του με επαναφέρει στο τώρα.
Φυσικά δεν μου διαφευγει η ειρωνεία στο τόνο της φωνής του.
<<Φυσικά. Λεγομαι...
Το κουδούνι όμως με διακόπτει.
Αχου μωρε τι κρίμα.
Δεν πειραζει.
Άλλη φορά.
Σηκώνομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ για να φυγω μαζί με τα αλλα παιδια όμως η φωνή του με σταματα.
