Hard to love

04 - Invinsible

Met mijn hand steunend op een van de palen in de bus, liep ik naar mijn favoriete plekje toe, achteraan de bus lekker afgezondert van iedereen die mij wou storen. Ik ging toch wel in het midden zitten, zo kon ik voorbijgaande mensen kijken, een van mijn favoriete bezigheden in een openbare ruimte. Ik was een van de eerste mensen die de bus inkwam. De bus reed weg en de bomen aan de kant van de weg kregen steeds minder de vorm van een boom. Een schel geluid van de stop knop waar iemand op gedrukt had haalde me al snel uit mijn gedachten. De bus kwam al snel tot stilstand. Een vrouw van gemiddelde leeftijd stapte uit. Ze keek niet vrolijk, niemand hier keek vrolijk. Maar ze keek niet zoals iedereen, er was ook een lichte ongeruste blik in haar gezicht te zien. Nieuwe mensen stapte in, heel veel verschillende soorten. Van klein tot groot en dik en dun. Lang haar, kort haar. Een opvallend iemand met knalrood haar en een leuke opvallende kledingstijl. Één blik gunde ze me waardig. Op haar gezicht was geen uitdrukking te zien. Ik wendde mijn blik af. Ze ging op een stoel zitten die een aantal rijen van mij verwijderd was. Ook al was ik heel socially- awkward, ik vond het wel heel leuk om mensen te proberen te begrijpen. Waarom ze dingen dachten, waarom ze mij niet aankeken.
Ik schrok me dood toen de bus net een abrupte knal stil kwam te staan. Ik zag geen reden dat de bus stil had hoeven staan. Maar de bus reed niet door, hij bleef stil staan. Steeds harder wordend gescheld was te horen vanuit de meeste hoeken van de bus. Totdat er iemand bij de buschauffeur ging kijken en 'Hij beweegt niet meer' schreeuwde. Toen brak er paniek los. Een groep mensen renden zo snel mogelijk naar de deur toe om hem open proberen te krijgen. Hij zat muurvast. Nog grotere paniek. Wat moest ik nu doen? Ik kon me niks anders bedenken dan gewoon rustig te blijven en af te wachten wat er zou gaan gebeuren.